Δημοκρατικές διασπάσεις

Είναι σε όλους γνωστή η οικονομική κρίση που διέρχεται η χώρα μας, καθώς και οι διαρκείς κρίσεις του πολιτικού μας συστήματος εδώ και χρόνια. Τα κόμματα του κοινοβουλίου δέχονται τα πυρά της πλειοψηφίας πολιτών για τους πολιτικούς τους χειρισμούς και η εν γένει απαξίωση του πολιτικού συστήματος τούς πιστώνεται στο μεγαλύτερο βαθμό! Με αυτές τις συνθήκες τα κόμματα προσπαθούν να περισώσουν ό,τι μπορούν από αυτή την κατάσταση, ενώ είναι όλο και πιο συχνό και έντονο το φαινόμενο των εσωτερικών διαφωνιών, που πολλές φορές καταλήγουν σε διάσπαση.

Πέρασε σχεδόν ένας μήνας από την ίδρυση της Δημοκρατικής Συμμαχίας, του κόμματος (ή κινήματος) της Ντόρας Μπακογιάννη. Με τις υπογραφές 3500 πολιτών επισφράγισε την αποχώρησή της από τη Νέα Δημοκρατία με τον πιο ηχηρό τρόπο. Ή μήπως όχι; Πολλοί κατηγορούν την Ντόρα Μπακογιάννη πως αυτή είναι μια κίνηση επίδειξης δύναμης προς τον Αντώνη Σαμαρά με σκοπό μελλοντικές προεκλογικές (ή μετεκλογικές) διαπραγματεύσεις… Η αλήθεια είναι πως οι κατηγορίες αυτές δεν είναι αβάσιμες, αφού και στο παρελθόν ανάλογες διασπάσεις από την Νέα Δημοκρατία έχουν αποτελέσει διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια των Δ. Αβραμόπουλου και Α. Σαμαρά. Όπως και να έχει, το ζήτημα με το συγκεκριμένο κόμμα είναι άλλο και πιο σημαντικό. Στη διακήρυξή του τονίζει πως πρεσβέυει το νέο, τη διαφάνεια, την κατάργηση των πελατειακών σχέσεων…

Πιστεύω πως τίποτα από τα παραπάνω δεν πρεσβέυει αυτό το νέο κόμμα! Πως είναι δυνατόν το νέο να το φέρνει μια πρόεδρος που βρίσκεται σε θέσεις εξουσίας (κομματικής και εθνικής) τα τελευταία είκοσι χρόνια; Πως είναι δυνατόν να πρεσβεύει τη διαφάνεια και την κατάργηση των πελατειακών σχέσεων όταν τα στελέχη του κόμματος έχουν αποδείξει εδώ και χρόνια πως χάρη σε αυτές τις πελατειακές σχέσεις κατάφεραν να ανέλθουν κοινωνικά και κομματικά; Τα ερωτήματα νομίζω πως δεν επιδέχονται διαφορετικών απαντήσεων… Επίσης, στην ιδρυτική διακήρυξη αναφέρεται πως “η εξουσία δεν αποτελεί αυτοσκοπό”, ενώ η (προσωρινή, κατά δήλωσή της) πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας έχει αποδείξει πως είναι ικανή να κάνει τα πάντα προκειμένου να κερδίσει κάποιο αξίωμα. Τρανή απόδειξη η αποχώρησή της από τη Νέα Δημοκρατία, αφού ηττήθηκε στις εσωκομματικές διαδικασίες! Τέλος, αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να θεωρούνται “διαμορφωτές του μέλλοντος” άνθρωποι που έχουν αποτύχει παταγωδώς σε όσους τομείς κατήχαν εξουσία…

Εκ διαμέτρου αντίθετης λογικής από αυτή της Ν. Μπακογιάννη ήταν η αποχώρηση του Φώτη Κουβέλη από το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και η ίδρυση (από κοινού με άλλα στελέχη) της Δημοκρατικής Αριστεράς. Είναι ξεκάθαρο πως η διάσπαση αυτή δεν έγινε για την εξυπηρέτηση προσωπικών επιδιώξεων, αλλά για καθαρά ιδεολογικοπολιτικούς λόγους! Ο Φ. Κουβέλης έχει αποδείξει, με τη συνεπή του στάση του όλα αυτά τα χρόνια, πως δεν αποτελεί “κυνηγό θέσεων εξουσίας” αν και πολλοί είναι αυτοί που τον κατηγορούν πως με αυτή τη διάσπαση στοχεύει στην ένταξή του στο ΠΑ.ΣΟ.Κ… Το σίγουρο είναι πως το κόμμα του έχει ξεκάθαρη ιδεολογική βάση που ανταποκρίνεται πλήρως στις απαιτήσεις του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού. Είναι ένα κόμμα που θα έχει διάρκεια και θα ήταν καλό για το πολιτικό μας σύστημα να υπάρχει ένα τέτοιο ισχυρό αριστερό κόμμα στο κοινοβούλιο.

Πέρα, όμως, από τις διασπάσεις αυτές που οδήγησαν σε δημιουργία νέων κομμάτων, υπάρχουν και οι τρεις αποχωρήσεις από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. των βουλευτών που δεν υπερψήφισαν το μνημόνιο, άλλες διαγραφές από τη Νέα Δημοκρατία, καθώς και επικείμενες αποχωρήσεις στο άμεσο μέλλον από τα δύο μεγάλα κόμματα και όχι μόνο.

Απ’ ότι φαίνεται, η κρίση επηρεάζει σημαντικά τα πολιτικά κόμματα και οδηγεί σε τριβές στο εσωτερικό τους. Η πεντακομματική βουλή, ίσως, στις επόμενες εθνικές εκλογές γίνει εξακομματική ή ακόμα και επτακομματική! Αυτό είναι ένα ισχυρό μήνυμα από τους πολίτες προς τις ηγεσίες των ισχυρών κομμάτων για αλλαγή πορείας και στροφή σε πιο φιλοκοινωνική διοίκηση. Όπως και να έχει πάντως, η δημοκρατία μόνο οφελημένη μπορεί να βγει από την ύπαρξη αρκετών (δημοκρατικών) κομμάτων, αρκεί αυτά να μην χρησιμοποιούνται για ίδιον όφελος…