Die Zukunft läuft davon

Griechenlands Professoren versuchen, ihre Universitäten zu retten. Doch für das marode System gibt es keine Hilfe. Viele Studenten sehen ihre letzte Chance im Ausland.

Die 29-jährige Kelly Fanarioti verlor den Glauben an das griechische Bildungssystem, als eigentlich ein Erfolg ihrer Universität gefeiert werden sollte: Vier Jura-Studenten aus Athen hatten den ersten Preis eines europäischen Wettbewerbs gewonnen. In Belgrad sollten die jungen Griechen für ihre Leistung ausgezeichnet werden. Doch die griechische Universität konnte sich die Fahrt für die Sieger nicht leisten.

Dabei sind die Fahrtkosten noch das kleinste Problem der Bildungseinrichtungen: Seit der Finanzkrise kürzte die Regierung die öffentlichen Bildungsmittel um rund 60 Prozent. Immer wieder suchen die Universitäten nach Lösungen, um das marode System zu retten. Langzeitstudenten sollten exmatrikuliert, weniger Erasmus-Studenten aufgenommen werden und Studenten mehr an der Hochschulpolitik mitwirken – genutzt hat das nichts.

Einen neuen Versuch starteten die vier größten Universitäten des Landes in der vorigen Woche. Sie forderten das Bildungsministerium in einem offenen Brief auf, die Studentenzahl im Jahr 2018 um die Hälfte zu reduzieren. Anders als in Deutschland sind die griechischen Bildungsinstitute stark zentralisiert und öffentlich finanziert. Während Universitäten hierzulande weitgehend selbst entscheiden können, wohin ihre öffentlichen Mittel fließen, trifft das griechische Bildungsministerium die wichtigen Entscheidungen für die Hochschulen. Die Universitäten können weder beeinflussen, wie viel Mittel sie erhalten, noch welche Stellen neu besetzt werden oder wie viele Studenten sie betreuen müssen.

Dabei hätten die Universitäten eine Veränderung bitter nötig. Viele Universitätsmitarbeiter verloren im Zuge der Krise ihren Job. Wer ihn noch hat, arbeitet nun mehr Stunden in der Woche für weniger Geld. Griechische Zeitungen schätzen, dass rund 11.000 Stellen nicht besetzt sind. Griechen, die in Elternzeit sind oder kurzfristig an einer ausländischen Universität arbeiten, sind nicht eingerechnet.

Für Professoren wie Koniordas Sokratis ist das eine Katastrophe. "Wenn zehn Mitarbeiter gehen, dann kommt in Griechenland ein Mitarbeiter nach", sagt der Soziologie-Professor an der Universität in Kreta. Aufwendige Forschung sei schon lange nicht mehr möglich. Die Lehre sei im Vergleich zum Ausland schlecht. "Man fragt sich aber sowieso nur noch, wie man seine Familie ernähren soll", sagt der 60-Jährige. Wenn er die Möglichkeit auf eine Lehrstelle im Ausland hätte, dann würde er ohne Nachzudenken seine Koffer packen und sein Heimatland verlassen. Viele seiner jüngeren Kollegen hätten die Flucht ins Ausland schon angetreten.

Die Auswanderer kommen selten zurück

Doch auch wenn das Bildungsministerium die Studentenanzahl reduzieren würde, ließen sich die Probleme vermutlich nicht lösen: Griechenland erlebt seit Jahren einen Brain Drain, die Abwanderung akademischer Fachkräfte. Potenzielle griechische Berufstätige, in deren Bildung investiert wurde und die im Ausland arbeiten, wirtschaften nicht für ihr Geburtsland. Studien halten fest, dass die Auswanderer nur selten zurückkehren. Allein von 2010 bis 2013 verließen rund 350.000 Griechen ihre Heimat. Rund 270.000 von ihnen waren zwischen 20 und 39 Jahre alt.

Bisher betrifft der Brain Drain vor allem ausgebildete Kräfte. Würden die Studentenzahlen reduziert werden, könnte sich dieser auch bei den Studenten fortsetzen. Denn wer keinen Platz an einer griechischen Universität bekommt, wird keine andere Chance haben, als ins Ausland zu gehen.

So wie Dimitris Makrystathis. Der 28-Jährige hat ein Ingenieursstudium an der Universität Patras abgeschlossen und überlegt, für einen Master nach Deutschland oder Großbritannien zu gehen. "In jeder griechischen Universität gibt es finanzielle Probleme", sagt er. Es fehle nicht nur an Professoren, auch Bücher seien veraltet und wichtige Software würde nicht erneuert. Makrystathis, der sich in der Hochschulpolitik engagiert, möchte nicht, dass weniger junge Menschen an den Universitäten studieren. Damit sei das größte Problem, die Unterfinanzierung der Bildungsinstitute, nicht gelöst. Im schlechtesten Fall würde sich die Finanzlage zuspitzen. Denn die staatliche Förderung der Universitäten hängt von den aktiven Studenten ab. Weniger Studenten, das bedeutet auch weniger Fördergelder.

Eine Generation geht verloren

Dass der Brain Drain auch die akademischen Fachkräfte betrifft, zeigt sich an Gikkas Magiorkinis. Der Doktorand verließ sein Land im Jahr 2010, um an der Oxford-Universität in Großbritannien zu lehren und forschen. Der Virenforscher wäre auch an der Athener Universität geblieben, doch wirklich geworben habe keiner um ihn. Zwar wurde ihm eine Lehrstelle angeboten, doch der gesamte Bewerbungsprozess dauerte vier Jahre. Als die Zusage kam, saß Magiorkinis schon längst in Oxford und verdiente gut. "Ich würde gern die griechischen Universitäten unterstützen", sagt der 38-Jährige. Doch ihm seien nur Steine in den Weg gelegt worden. Er bot den Rektoren sogar an, für ein geringes Gehalt gleichzeitig in Oxford und Athen zu unterrichten. Doch auf solche Angebote seien die Universitäten nicht eingestellt. Was in anderen Ländern völlig normal ist, wäre in Griechenland eine Ausnahmesituation gewesen. In Oxford kann er nun in den neuesten Forschungslaboren arbeiten. Zurückkommen würde er nur, wenn sich die Verwaltung in Griechenland grundlegend verändere.

Schlimmer träfe eine Begrenzung der Studienzahl nur noch die Griechen, die sich kein Studium im Ausland leisten können. Denn wenn weniger Studenten zugelassen werden, verringert sich auch die Chance der Abiturienten, einen Studienplatz im Heimatort zu bekommen. Ein Umzug in eine entferntere Stadt oder auf eine andere Insel können sich viele griechische Familien nicht leisten. Seit der Finanzkrise leben viele Studenten wieder bei ihren Eltern, weil eine eigene Wohnung zu teuer wäre. Ein großer Teil der Generation droht, verloren zu gehen und ungelernt in Griechenland festzusitzen.

Schon jetzt hat Griechenland die höchste Rate an jungen Menschen, die weder studieren noch arbeiten. Die ökonomischen Folgen von Abwanderung und fehlender Ausbildung sehen Forscher als immens an. Abgesehen davon, dass die Gefahr besteht, in wirtschaftlich besseren Zeiten keinen Nachwuchs zu haben, gehen beispielsweise auch Steuern und Investitionen verloren. Auch die Chance auf eine bessere Qualität der Lehre verringert sich, wenn Gebildete das Land verlassen. Damit ist auch die wirtschaftliche Stabilität bedroht.

"Ich glaube, es gibt keinen Plan"

Die Zukunft der Universitäten ist ungewiss. Experten schätzen, dass sie sich ohne eine komplette Umstrukturierung nicht werden erholen können. Immer wieder wurde von verschiedenen Stellen gefordert, Studiengebühren oder Spenden einzuführen. Dies verbietet aber die Verfassung. "Wir wollten nie an unseren Studenten verdienen", sagt der Soziologie-Professor Sokratis. Nun nütze es aber sowieso nichts mehr. Die meisten Familien könnten sich keine Gebühren leisten. Die einzige Geldquelle, auf die sich die Bildungseinrichtungen stützen können, ist der bankrotte Staat. Und der zahlt nicht mehr. Sokratis hat resigniert: "Ich glaube, es gibt keinen Plan, um unsere Hochschulen zu retten."

"Ich schäme mich für mein Land", sagt Kelly Fanarioti. Sie hat den Abschluss in Kommunikation, Medien und Kultur an der Panteion Universität in Athen gemacht. Genau wie jeder zweite Jugendliche in Griechenland ist sie arbeitslos. "Jeden Tag raubt uns die griechische Regierung weitere Chancen", sagt sie über die wirtschaftliche Situation für junge Absolventen. Auch Fanarioti überlegt, ins Ausland zu gehen.

Sokratis würde ihr dazu raten. Er selbst hat zwei Töchter, die in Großbritannien studieren und arbeiten. Dort sind sie erfolgreich, in Griechenland wären sie arbeitslos.

Stefanie Diemand - Zeit Online

Read more...

Λιγότεροι φοιτητές, καλύτερα πανεπιστήμια;

Η εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα στη σύγχρονη Ελλάδα. Έτσι, σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις έχουν προσπαθήσει να κάνουν μεταρρυθμίσεις και να αλλάξουν τη διαδικασία εισδοχής στα πανεπιστήμια και τα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (ΤΕΙ). Η προσπάθεια των μαθητών να επιτύχουν στις εισαγωγικές εξετάσεις ξεκινά στα 15 τους έτη, με την έναρξη του Λυκείου. Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών παρακολουθεί φροντιστήρια, τα οποία έχουν σημαντικό κοινωνικό αντίκτυπο ειδικά την εποχή της οικονομικής κρίσης αφού ενισχύουν την “παραοικονομία” και την “παραπαιδεία”, επιβαρύνουν οικονομικά τις οικογένειες και ενισχύουν τις κοινωνικές, οικονομικές και μαθησιακές ανισότητες ανάμεσα στους μαθητές. Οι πλουσιότεροι μαθητές μπορούν να παρακολουθούν περισσότερα και καλύτερης ποιότητας μαθήματα, ενώ πολλοί χαμηλόμισθοι μαθητές με δυσκολία έχουν αυτό το προνόμιο. Εν τέλει όλη η εκπαιδευτική διαδικασία στο Λύκειο περιστρέφεται γύρω από τις εισαγωγικές εξετάσεις, υποβαθμίζοντας το επίπεδο των περισσότερων μαθημάτων και των γενικών γνώσεων των μαθητών. 

Στην Ελλάδα παρατηρούμε και το εξής παράδοξο: το Υπουργείο Παιδείας καθορίζει τόσο τον τρόπο, όσο και τον αριθμό των εισακτέων, περιορίζοντας το ρόλο των πανεπιστημίων. Έτσι, παρατηρούμε σχεδόν κάθε χρόνο να αλλάζουν τα δευτερεύοντα κριτήρια εισαγωγής, όπως η εισαγωγή φοιτητών εκτός εξετάσεων. Τα τελευταία χρόνια, οι πρυτάνεις των πανεπιστημίων ζητούν επιτακτικά να υπάρξει δραστική μείωση του αριθμού των εισακτέων φοιτητών. Το αίτημά τους έχει κάποια βάση, αν και δεν αποτελεί το βασικό πρόβλημα των ελληνικών πανεπιστημίων. Το 2011 έγιναν μεγάλες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στα πανεπιστήμια που αφορούσαν διάφορα θέματα, όπως την αλλαγή του τρόπου διοίκησης, την εκπροσώπηση των φοιτητών στα διοικητικά όργανα, τη διαγραφή ανενεργών φοιτητών, το άσυλο κλπ. Οι αλλαγές, παρόλο που υπόσχονταν καλύτερη ποιότητα πανεπιστημίων, ήταν στην πράξη επιφανειακές, αφού τα μεγαλύτερα προβλήματα των πανεπιστημίων έμειναν άλυτα. Αυτά είναι κυρίως η υποχρηματοδότηση, η μεγάλη αναλογία φοιτητών-καθηγητών, η οποία σε μερικά πανεπιστήμια ξεπερνά το 50 και σε πολλά ΤΕΙ το 100, καθώς επίσης και η ουσιαστικά ανύπαρκτη αξιολόγηση των καθηγητών και του προγράμματος σπουδών.

Η ενδεχόμενη μείωση του αριθμού των εισακτέων αναμένεται να επηρεάσει με διάφορους τρόπους. Καταρχάς, το θετικό είναι η καλύτερη αναλογία φοιτητών-καθηγητών. Οι σχολές θα έχουν μεγαλύτερη ευελιξία στη διαμόρφωση του προγράμματος σπουδών και θα κάνουν καλύτερη διαχείριση των φοιτητών. Επίσης, οι φοιτητές θα επιλέγουν πιο στοχευμένα τη σχολή που τους ενδιαφέρει. Τα αρνητικά είναι όμως πολλά περισσότερα! Ο αριθμός των φοιτητών είναι ένα από τα κυριότερα κριτήρια των κρατικών χρηματοδοτήσεων κι έτσι η υποχρηματοδότηση θα συνεχίσει να υπάρχει. Πολλοί νέοι που θα μείνουν εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, θα αναγκαστούν να σπουδάσουν στο εξωτερικό με όλα τα επακόλουθα που αυτό μπορεί να έχει, όπως το brain drain, διαρροή ανθρώπινου και οικονομικού κεφαλαίου κλπ. Πολλοί (κυρίως όσοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα) δεν θα καταφέρουν να σπουδάσουν καθόλου! Όλα αυτά σε μια εποχή που η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό νεανικής ανεργίας στην Ευρώπη και μεγάλο αριθμό από ΝΕΕΤs (νέοι εκτός απασχόλησης, εκπαίδευσης ή κατάρτισης).

Τα τελευταία χρόνια, κυρίως εξαιτίας της κρίσης, πολλοί μελλοντικοί φοιτητές επιλέγουν το πανεπιστήμιό τους με βάση τον τόπο διαμονής τους και όχι με κύριο κριτήριο το πεδίο σπουδών. Αυτό, πέρα από δυσαρεστημένους φοιτητές που ζουν με τους γονείς τους για λόγους οικονομίας, καθυστερεί την ομαλή ένταξή τους στην αυτονομία, ενώ επηρεάζει ιδιαίτερα αρνητικά τα περιφερειακά εκπαιδευτικά ιδρύματα, αφού οι περισσότεροι μαθητές επιλέγουν τα πανεπιστήμια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. 

Τα ελληνικά πανεπιστήμια παραμένουν σχετικά αξιόπιστα και έχουν καλή φήμη παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Αυτό οφείλεται τόσο στο (κατά πλειοψηφία) άρτια καταρτισμένο προσωπικό που έχουν, όσο και στο καλό επίπεδο των φοιτητών. Παρόλα αυτά, πολλοί νέοι, ψάχνουν διεξόδους για σπουδές στο εξωτερικό. Ο κύριος λόγος είναι η εύρεση εργασίας στο εξωτερικό με καλύτερη αμοιβή και οι καλύτερες συνθήκες ζωής. Δυστυχώς, η μη τυπική μάθηση δεν τυγχάνει καμιας ουσιαστικής αναγνώρισης και δεν είναι ως τώρα ιδιαίτερα δημοφιλής ανάμεσα στον πληθυσμό, παρά τις προσπάθειες που καταβάλλουν οι φορείς της κοινωνίας των πολιτών.

Συνοψίζοντας, πιστεύω πως δεν είναι σημαντικός μόνο ο αριθμός των εισακτέων, αλλά και τα κριτήρια εισαγωγής. Για να επέλθει ουσιαστική και ποιοτική αλλαγή θα πρέπει να υπάρξει ειλικρινής, γόνιμος και παραγωγικός διάλογος ανάμεσα σε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, το Υπουργείο, τα πανεπιστήμια και την κοινωνία στο σύνολό της. Θα πρέπει να υπάρξουν καλά οργανωμένες (διαρθρωμένες) μακροπρόθεσμες πολιτικές που θα καταφέρουν να εντάξουν ομαλά και με καλούς όρους τους νέους στην αγορά εργασίας, όταν αυτοί δεν καταφέρνουν να εισέλθουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. 

Read more...

Τάσεις της νεανικής ανεργίας

Η νεανική ανεργία αυξάνεται διαρκώς και θα φτάσει το 13,1% μέσα στο 2017 παγκοσμίως. 71 εκατομμύρια νέοι (15-24 ετών) είναι άνεργοι. Το 37,7% των νέων στις αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες χώρες ζουν με λιγότερα από $3,1/ημέρα. Είναι αυτά τα ανησυχητικά στοιχεία υπερβολικά ή εκτός πραγματικότητας; Δυστυχώς όχι! Πρόκειται για τα κύρια συμπεράσματα της έκθεσης “World Employment and Social Outlook 2016: Trends for Youth” που παρουσίασε η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας και παρέχει επικαιροποιημένα στοιχεία για την παγκόσμια και περιφερειακή ανεργία των νέων. Εξετάζει επίσης τα ποσοστά φτώχειας των εργαζομένων, τις ευκαιρίες αξιοπρεπούς εργασίας τόσο στις αναπτυγμένες, όσο και στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, καθώς και τις ανισότητες μεταξύ των φύλων και τις τάσεις της μετανάστευσης των νέων.

Η νεανική ανεργία αποτελεί εδώ και αρκετά χρόνια πιεστικό ζήτημα για τις κυβερνήσεις και τις κοινωνίες των ευρωπαϊκών κρατών, κυρίως αυτών του Νότου. Σε αυτές τις χώρες παρατηρούνται κάποια σημάδια ομαλοποίησης και αναμένεται η μείωση του ποσοστού ανεργίας. Πιο συγκεκριμένα, το ποσοστό ανεργίας των νέων στα 28 κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναμένεται να φτάσει εντός του 2017 στο 18,4% (από 19,2% το 2016 και 20,3% το 2015). Αυτό σημαίνει ότι ο αριθμός των ανέργων νέων στην Ευρώπη αναμένεται να μειωθεί κατά μισό εκατομμύριο, από 4,7 εκατομμύρια το 2015 σε 4,2 εκατομμύρια το 2017.

Πέρα από τα καθαρά ποσοστά της ανεργίας, ένας σημαντικός παράγοντας που δεν αναλύεται συνήθως είναι πως οι νέοι υπερεκπροσωπούνται μεταξύ των ανέργων! Στην Ευρώπη, οι νέοι (15-24 ετών) αποτελούν το 10% του συνολικού εργατικού δυναμικού, ενώ ταυτόχρονα αντιπροσωπεύουν το 20% των ανέργων! Τα στοιχεία αυτά δείχνουν πόσο πιο πιθανό είναι για τους νέους να βρεθούν στην ανεργία σε σύγκριση με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Η αναλογία του ποσοστού ανεργίας των νέων σε σύγκριση με τους λοιπούς ενήλικες εκτιμάται σε 2,9 το 2016 σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οι επιπτώσεις της μακροχρόνιας ανεργίας των νέων είναι γνωστές από αντίστοιχες έρευνες και κοινές στις περισσότερες περιοχές. Πιο σημαντικές είναι η υποβάθμιση των δεξιοτήτων, η δυσκολία απόκτησης εμπειρίας στην αγορά εργασίας, ειδικά μεταξύ των νέων που αναζητούν την πρώτη τους εργασία και η απογοήτευση που προκαλείται στους νέους. Αυτό μπορεί να έχει μακροχρόνιο αρνητικό αντίκτυπο για το μέλλον της απασχολησιμότητας και της βιοποριστικής ικανότητας των νέων, καθώς και στη συνολική παραγωγικότητα και την οικονομική ανάπτυξη των κρατών.

Ένα φαινόμενο που παρατηρείται εντόνως τις τελευταίες δυο δεκαετίες στις ανεπτυγμένες χώρες είναι η μετατόπιση του ηλικιακού εύρους στην κατανομή της φτώχειας. Οι νέοι βρίσκονται πλέον σε μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας από τους ηλικιωμένους! Για παράδειγμα, το 2014 το ποσοστό των νέων εργαζομένων στα 28 κράτη της Ε.Ε. που βρίσκονταν σε κίνδυνο φτώχειας ήταν 12,9% σε σύγκριση με το 9,6% των ενηλίκων εργαζομένων ηλικίας 25-54 ετών. Το φαινόμενο αυτό αποτελεί μεγάλη πρόκληση για την Ελλάδα, την Ισπανία και τη Ρουμανία, όπου το ποσοστό κινδύνου φτωχοποίησης για τους νέους εργαζόμενους υπερβαίνει το 20%! Όμως, ακόμη και όταν το γενικό ποσοστό των εργαζομένων που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας είναι σχετικά χαμηλό, όπως στη Δανία και τη Σουηδία, οι νέοι εργαζόμενοι ενδέχεται να διατρέχουν τριπλάσιο κίνδυνο φτώχειας από ότι οι ενήλικες εργαζόμενοι.

Οι συνθήκες που επικρατούν στην αγορά εργασίας οδηγούν όλο και περισσότερους νέους στην ημιαπασχόληση. Ενώ υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι, σε πολλές χώρες, η μερική και προσωρινή απασχόληση μπορεί να χρησιμεύσει ως εφαλτήριο για την εύρεση πιο σταθερών και καλύτερα αμειβόμενων θέσεων εργασίας, εντούτοις υπάρχουν περιορισμένες ενδείξεις ότι αυτό το είδος της εργασίας βελτιώνει τις πιθανότητες των νέων για τη μετάβαση στην πλήρη απασχόλησης αορίστου χρόνου, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ... Ο κύριος λόγος που οι νέοι στρέφονται σε αυτές τις μορφές εργασίας δεν είναι άλλος από την έλλειψη θέσων πλήρους ή μόνιμης απασχόλησης. Για παράδειγμα, το 2015 περισσότερο από το 1/3 των νέων εργαζομένων στα 28 κράτη της Ε.Ε. απασχολούνταν μερικώς επειδή δεν έβρισκαν μια θέση πλήρους απασχόλησης.

Η ακούσια (μη-εθελοντική) προσωρινή απασχόληση αντιπροσωπεύει το 60,5% των νέων εργαζομένων στην Ελλάδα, ενώ σε χώρες, όπως η Κύπρος, η Ρουμανία, η Σλοβακία και η Ισπανία, το ποσοστό ξεπερνά το 80%.  Παράλληλα, το ποσοστό της ακούσιας μερικής απασχόλησης στο σύνολο της μερικής απασχόλησης είναι περίπου 60% στην Ελλάδα και την Ισπανία. Τα υψηλά ποσοστά της ακούσιας μερικής απασχόλησης είναι στενά συνδεδεμένα με το γεγονός ότι οι νέοι που απασχολούνται με αυτή τη μορφή απασχόλησης είναι πιο πιθανό να ζουν σε συνθήκες φτώχειας παρά το γεγονός ότι κατέχουν μια θέση εργασίας, όπως τονίστηκε προηγουμένως.

Όλες οι παραπάνω αντίξοες συνθήκες και δυσκολίες στην αγορά εργασίας, έχουν οδηγήσει σε αύξηση του ποσοστού των Ευρωπαίων νέων που επιθυμούν να μεταναστεύσουν με σκοπό την εύρεση καλύτερης εργασίας και συνθηκών ζωής εν γένει. Αυτό παρατηρείται έντονα στη χώρα μας με τις αυξανόμενες ροές νέων μεταναστών που κατά χιλιάδες εγκαταλείπουν τη χώρα τα τελευταία χρόνια προκαλώντας φόβο για brain drain τα επόμενα χρόνια.

Καθώς τα ποσοστά ανεργίας των νέων παραμένουν ιδιαίτερα υψηλά και η μετάβαση από την εκπαίδευση στην εργασία και την αυτονομία γίνεται όλο και πιο δύσκολη, ένα αυξανόμενο ποσοστό της νεολαίας εμπίπτουν στην κατηγορία των ΝΕΕΤs (νέοι εκτός εκπαίδευσης, απασχόλησης ή κατάρτισης), με κίνδυνο να χάσουν τις δεξιότητές τους, να υποαπασχολούνται και να αποθαρρύνονται από τη συμμετοχή στην κοινωνική ζωή.

Η ομαλή ένταξη των νέων στην αγορά εργασίας, την εκπαίδευση και την ανάπτυξη δεξιοτήτων είναι όλα ζητήματα ζωτικής σημασίας για την υλοποίηση ενός ευήμερου, βιώσιμου και δίκαιου κοινωνικο-οικονομικού περιβάλλοντος σε όλο τον κόσμο. Οι νέοι αποτελούν ένα σημαντικότατο κομμάτι της κοινωνίας, αφού αντιπροσωπεύει περισσότερο από 18% του παγκόσμιου πληθυσμού, καθώς και περισσότερο από 15% του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού. Κατά συνέπεια, η αντιμετώπιση των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η νεολαία στην αγορά εργασίας και την κοινωνία γενικότερα είναι επιτακτική, όχι μόνο για την ευημερία των ίδιων των νέων μόνο, αλλά και για να εξασφαλιστεί η βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη και η βελτίωση της κοινωνικής συνοχής σε όλο τον κόσμο. Οι νέοι αποτελούν την πιο σημαντική επένδυση της χώρας τους και τα ταλέντα, οι δεξιότητες και οι ικανότητές τους δεν θα πρέπει να παραμένουν αναξιοποίητες!

Read more...