Αθλητικοί “οικοδεσπότες” με το ζόρι;

Αυτές τις ημέρες παρακολουθούμε όλοι τους αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου ποδοσφαίρου που διεξάγεται στη Βραζιλία. Στην Ελλάδα, όμως, όπως και σε πολλές άλλες χώρες υπάρχουν έντονες αντιδράσεις για τη διοργάνωση και κυρίως τα οικονομικά συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από αυτήν, ενώ ο ντόπιος πληθυσμός υποφέρει από τη φτώχεια...

Με μόλις $12100 κατά κεφαλήν ΑΕΠ, το 21,4% των κατοίκων να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και τις φαβέλες να “βράζουν”, θα μπορούσαμε να πούμε πως η διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ποδοσφαίρου, αλλά και των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016 μόνο σημαντική προτεραιότητα δεν θα έπρεπε να είναι για τη Βραζιλία! Κι όμως, η χώρα αυτή επέλεξε να διοργανώσει δυο σημαντικές, αλλά δαπανηρές παγκόσμιες αθλητικές εκδηλώσεις μέσα σε δυο χρόνια, όταν άλλες χώρες αρνούνται να διοργανώσουν μικρότερης εμβέλειας εκδηλώσεις για πολλούς λόγους.

Παρά την εισαγωγή αυτή, σκοπός του άρθρου δεν είναι να “κριτικάρει” τις διοργανώσεις της Βραζιλίας, αλλά να αναλύσει ένα σύγχρονο φαινόμενο που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στον αθλητικό χώρο και δεν είναι άλλο από την αποφυγή ανάληψης αθλητικών διοργανώσεων! Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 2022 που βρίσκονται στον αέρα μέχρι στιγμής. Μόλις τέσσερις πόλεις έχουν υποβάλλει φάκελο ενδιαφέροντος: το Αλμάτι (Καζακστάν), το Πεκίνο (Κίνα), το Λβιβ (Ουκρανία) και το Όσλο (Νορβηγία). Για προφανείς λόγους, το Λβιβ τίθεται ουσιαστικά εκτός κούρσας λόγω των συγκρούσεων στην Ουκρανία. Το Πεκίνο διοργάνωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2008 και δύσκολα θα του δοθεί και αυτή η διοργάνωση, ενώ στο Όσλο υπάρχουν ήδη αντιδράσεις των πολιτών απέναντι στην υποψηφιότητα ανάληψης των Αγώνων.

Γιατί, όμως, τα κράτη και οι πολίτες να μην θέλουν να αναλάβουν τη διοργάνωση τέτοιων γεγονότων; Πρώτος και σημαντικότερος λόγος είναι τα πενιχρά οικονομικά οφέλη. Τα έργα υποδομής που απαιτούνται για αυτές τις διοργανώσεις είναι πολλά και δαπανηρά. Σίγουρα τα έσοδα από εισιτήρια και χορηγούς δεν αρκούν για να επιτευχθεί κερδοφορία, κι έτσι θα κληθούν οι φορολογούμενοι να τα χρηματοδοτήσουν! Η υπέρβαση του κόστους αποτελεί πλέον κανόνα σε κάθε διοργάνωση. Το Μόντρεαλ, για παράδειγμα, πλήρωνε το χρέος των Αγώνων του 1976 ($1,5 δις) μέχρι και 30 χρόνια μετά τη διοργάνωσή τους, οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες στο Σότσι κόστισαν $50 δις, ενώ και οι Έλληνες έχουν αντίστοιχες εμπειρίες για τα χρέη της Ολυμπιάδας του 2004...

Δεύτερος σημαντικός λόγος, ο οποίος συνδέεται άμεσα με το οικονομικό κόστος, είναι η διαχείριση των εγκαταστάσεων μετά το τέλος της διοργάνωσης! Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι αθλητικές εγκαταστάσεις εγκαταλείπονται ή κατεδαφίζονται χωρίς να προσφέρουν πλέον υπηρεσίες στους πολίτες που χρηματοδότησαν την κατασκευή τους. Πόσες άραγε ολυμπιακές εγκαταστάσεις αξιοποιήθηκαν στην Αθήνα μετά το 2004 και πόσες εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους; Πόσα από τα υπερπολυτελή ποδοσφαιρικά στάδια χρειάζονται πραγματικά η Βραζιλία και η Νότια Αφρική;

Ένας τρίτος λόγος, αλλά όχι ασήμαντος, είναι η διαφθορά που συνοδεύει αυτές τις διοργανώσεις! Πρόσφατα ήρθε στη δημοσιότητα σκάνδαλο που αφορά την ανάθεση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ποδοσφαίρου του 2022 στο Κατάρ. Αντίστοιχες κατηγορίες έχουν διατυπωθεί και για άλλες διοργανώσεις, κάνοντας ουσιαστικά λόγο για (οικονομικές) συμφωνίες κάτω από το τραπέζι με σκοπό να γίνει η ανάθεση σε συγκεκριμένη πόλη ή κράτος...

Μπορούμε να ισχυριστούμε πως οι ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης δεν θέλουν πλέον την διοργάνωση παγκόσμιων αθλητικών γεγονότων και κυρίως των Ολυμπιακών Αγώνων! Αυτό, σε συνδυασμό με το άνοιγμα σε νέες αγορές που επιχειρούν οι παγκόσμιες ομοσπονδίες, έχει οδηγήσει στο να ανατίθενται οι διοργανώσεις σε κράτη χωρίς εμπειρία ή ιστορία στον αθλητισμό. Κράτη που, όμως, χάρη στην οικονομική τους δύναμη (που οφείλεται κυρίως στο πετρέλαιο) πληρώνουν αδρά για να καταφέρουν να διοργανώσουν ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.

Από την άλλη, έχουμε και κράτη που πατώντας πάνω στο φθηνό εργατικό τους δυναμικό κατασκευάζουν άχρηστες (μελλοντικά) αθλητικές υποδομές, αγνοώντας το κόστος και υποβαθμίζοντας την αξία του ντόπιου πληθυσμού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η Κίνα, η Νότια Αφρική και η Βραζιλία. Σαφώς, όμως, δεν πρέπει να τρέφουμε και αυταπάτες πως τα χρήματα που δαπανήθηκαν για αυτές τις αθλητικές εγκαταστάσεις θα πήγαιναν σε δαπάνες για την παιδεία και την υγεία αν δεν αναλάμβαναν τις διοργανώσεις...

Δυστυχώς, η απροθυμία εύρωστων (όσο μπορούν να χαρακτηριστούν ακόμα έτσι) κρατών να αναλάβουν τη διοργάνωση αγώνων έχει οδηγήσει και σε τραγελαφικές καταστάσεις. Οι Μεσογειακοί Αγώνες του 2013 είναι μια από αυτές. Αρχικά, ο Βόλος και η Λάρισα είχαν επιλεγεί να τους διοργανώσουν, αλλά τελικά λόγω της μη σχολαστικής τήρησης του χρονοδιαγράμματος και της ματαίωσης υποβληθέντων έργων οι Αγώνες αφαιρέθηκαν από την Ελλάδα και ανατέθηκαν (καθυστερημένα) στη Μερσίνη της Τουρκίας! Επίσης, πριν από μερικές ημέρες αφαιρέθηκε από την Ουκρανία η διοργάνωση του Ευρωμπάσκετ 2015, λόγω της εμπόλεμης κατάστασης και της καθυστέρησης στα έργα υποδομής. Ανατέθηκε, όμως, άμεσα στην Ουκρανία η διοργάνωση του Ευρωμπάσκετ 2017...

Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, η λάμψη των παγκόσμιων αθλητικών διοργανώσεων αρχίζει να ξεθωριάζει, τουλάχιστον όσον αφορά την ανάληψη της διοργάνωσής τους. Η απροθυμία των πολιτών (και εν τέλει των κρατών) απέναντι σε αυτές τις διοργανώσεις είναι έκδηλη και έχει στέρεα επιχειρήματα από εμπειρίες του παρελθόντος! Στις χώρες πάντως που οι αποφάσεις δεν παίρνονται και τόσο “αμεσοδημοκρατικά” βλέπουμε πως το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο, ίσως και ενισχυμένο. Δυστυχώς, οι παράλογες απαιτήσεις των παγκόσμιων ομοσπονδιών και των χορηγών έχουν αλλοιώσει σε μεγάλο βαθμό το πνεύμα των Αγώνων και πλέον μόνο τα “πετροδόλαρα” μπορούν να τις ικανοποιήσουν... 

Read more...

Νεανική ανεργία: εμπειρίες, πολιτικές και διέξοδοι

Σε μια εποχή που η νεανική ανεργία καλπάζει, πολλοί νέοι στρέφονται στον εθελοντισμό και την μη τυπική μάθηση! Η απόκτηση απαραίτητων (ή επιπλέον) δεξιοτήτων στο “νεκρό διάστημα” της ανεργίας οδηγεί όλο και περισσότερους νέους στην ένταξη σε κάποια εθελοντική οργάνωση ή στην παρακολούθηση κάποιου προγράμματος κατάρτισης. Αυτή η τάση δεν είναι καινούργια στην Ευρώπη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή το είχε αναγνωρίσει από νωρίς. Το πρόγραμμα Erasmus+, αλλά και οι πρόγονοί του όπως το Youth in Action, δίνουν στους νέους το κίνητρο να ταξιδέψουν στο εξωτερικό και να αποκτήσουν βραχυπρόθεσμη εργασιακή ή εκπαιδευτική εμπειρία με ελάχιστο κόστος για το συμμετέχοντα, αλλά πολλά οφέλη για την εξέλιξή του.

Στην καθημερινότητα, όμως, τα πράγματα δεν είναι ούτε τόσο ρόδινα ούτε τόσο απλά. Η πολύ μεγάλη αύξηση του αριθμού των NEETs (νέοι εκτός εκπαίδευσης, απασχόλησης ή κατάρτισης) είναι ανησυχητική! Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ξεπερνούν ήδη τα 7,5 εκατομμύρια, ενώ στην Ελλάδα ανέρχονται σε περίπου 240.000! Οι νέοι αυτοί μη έχοντας εναλλακτικές διεξόδους, συνήθως, οδηγούνται στον κοινωνικό αποκλεισμό με αποτέλεσμα να υιοθετούν επικίνδυνη αντικοινωνική ή εξτρεμιστική συμπεριφορά. Οι συνέπειες εκτός από κοινωνικές είναι σαφώς και οικονομικές, αφού (σύμφωνα με το Eurofound) οι NEETs κοστίζουν στην Ε.Ε. 153 δις ευρώ ετησίως!

Πέρα από το φαινόμενο των NEETs, τα τελευταία χρόνια με την αύξηση της νεανικής ανεργίας παρατηρείται και έντονη μετανάστευση των νέων της χώρας μας στο εξωτερικό προς αναζήτηση αξιοπρεπούς εργασίας. Η κινητικότητα αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί αρνητική και σταδιακά οδηγεί σε “διαρροή εγκεφάλων”, το λεγόμενο brain drain. Μαζί με τους επιστημονικούς μετανάστες που χάνει η Ελλάδα, χάνει και χρήσιμο ανθρώπινο κεφάλαιο για το μέλλον και την ανάπτυξή της! Οι καλύτερες προοπτικές καριέρας και οι μεγαλύτεροι μισθοί οδηγούν κάποιους από τους πιο μορφωμένους νέους στο εξωτερικό με ενδεχόμενο να μην επιστρέψουν στην Ελλάδα πριν τη συνταξιοδότησή τους. Είναι χαρακτηριστικό πως σε σχετική έρευνα του Youthnet Hellas, το 74% των ερωτηθέντων απάντησε θετικά στην ερώτηση αν θα μετανάστευε στο εξωτερικό για να εργαστεί!

Αλλά και όσοι μένουν πίσω παλεύοντας μέσα στην κρίση, έχουν πολλά προβλήματα να αντιμετωπίσουν. Ένα από τα φλέγοντα ζητήματα είναι αυτό της πρακτικής άσκησης. Συνήθως, οι εργοδότες δεν καταβάλλουν τις απαραίτητες εισφορές, ενώ οι συνθήκες εργασίας δεν συνάδουν με τους σκοπούς της πρακτικής. Οι νέοι καλούνται να δουλεύουν ως κανονικοί εργαζόμενοι, με ελάχιστα χρήματα, σε μη ευέλικτα ωράρια, δεν εκπληρώνεται η μαθησιακές διάσταση της πρακτικής τους, ενώ πολλές φορές τα καθήκοντα που τους ανατίθενται δεν συμβάλλουν στην επαγγελματική τους εξέλιξη. Θα πρέπει να καταστεί ξεκάθαρο προς κάθε κατεύθυνση πως η πρακτική άσκηση δεν αποσκοπεί σε αντικατάσταση μόνιμου προσωπικού από εκπαιδευόμενους! Μόλις πριν από ένα μήνα, το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης υιοθέτησε το Πλαίσιο Ποιότητας για την Πρακτική Άσκηση και μένει να δούμε την εφαρμογή του στην πράξη...

Αρκετοί άλλοι νέοι βρίσκουν επιτυχώς διέξοδο προς την επιχειρηματικότητα. Πολλές καινοτόμες και πολλά υποσχόμενες start up εταιρίες, κυρίως στο χώρο της τεχνολογίας, έχουν “αναδυθεί” την περίοδο της κρίσης. Δεν θα πρέπει, φυσικά, να παραβλέπουμε και τους λιγότερο προβεβλημένους τομείς επιχειρηματικότητας που προσφέρουν εναλλακτικές διεξόδους και συνεισφέρουν στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Η κοινωνική και η πράσινη επιχειρηματικότητα δεν υστερούν σε τίποτα και επιτέλους το τελευταίο διάστημα βλέπουμε όλο και περισσότερες Κοινωνικές Επιχειρήσεις να ιδρύονται στη χώρα μας από νέους ανθρώπους! Χρειάζεται προσοχή όμως: Η επιχειρηματικότητα δεν είναι πανάκεια. Και εδώ οι νέοι στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα με τη γραφειοκρατία και την έλλειψη κεφαλαίων να είναι τα σημαντικότερα! Οι τρέχουσες πολιτικές δεν έχουν καταφέρει να μειώσουν ουσιαστικά τη γραφειοκρατία και τα διοικητικά εμπόδια και να προωθήσουν την υγιή νεανική επιχειρηματικότητα, και όχι την επιχειρηματικότητα της καφετέριας και του fast food.

Μιλώντας για πολιτικές αξίζει να αναφερθούμε στην πιο σημαντική ίσως πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τους νέους τα τελευταία χρόνια, η “Εγγύηση για τη Νεολαία” ή αλλιώς Youth Guarantee. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία, η οποία εξασφαλίζει ότι όλοι οι νέοι κάτω των 25 ετών λαμβάνουν προσφορά καλής ποιότητας εργασίας, συνεχούς εκπαίδευσης, µαθητείας ή άσκησης, εντός τεσσάρων µηνών από τη στιγµή που καθίστανται άνεργοι ή εξέρχονται από την επίσηµη εκπαίδευση και προσαρμόζεται στις ανάγκες του κάθε ατόμου ξεχωριστά!

Όμως, η “Εγγύηση για τη Νεολαία” δεν είναι κάτι καινούργιο στον ευρωπαϊκό χώρο. Ήδη από το 1981 είχε οριστεί από το Σκανδιναβικό Συμβούλιο, ενώ τη δεκαετία του ’90 μερικές ευρωπαϊκές χώρες εφάρμοσαν ανάλογες πολιτικές για την ομαλή είσοδο των νέων στην αγορά εργασίας. Η Δανία από το 1990 εισήγαγε την εγγύηση ως μέτρο για τους νέους που ήταν άνεργοι, αλλά δεν τύγχαναν των αντίστοιχων προνομίων. Εστίαζε κυρίως στην τεχνική εκπαίδευση και κατάρτιση και απέδωσε άμεσα στην πτώση της νεανικής ανεργίας! Η Σουηδία εφαρμόζοντας μια αντίστοιχη εγγύηση παρέχει στους άνεργους νέους κάτω των 25 ετών μια θέση εργασίας ή κατάρτισης στις πρώτες 100 ημέρες ανεργίας. Στη Φινλανδία, η εγγύηση προσφέρει μια θέση εργασίας σε κάθε άνεργο νέο κάτω των 25 ετών ή απόφοιτο πανεπιστημίου κάτω των 30 ετών μέσα σε τρεις μήνες από τη στιγµή που καθίστανται άνεργοι ή αποφοιτούν. Η αξιολόγηση του κατέδειξε πως το 2011 το 83,5% των άνεργων νέων ωφελήθηκε από το πρόγραμμα. Μπορούμε να πούμε πως η “Εγγύηση για τη Νεολαία” της Ευρωπαϊκής Ένωσης ακολουθεί το επιτυχημένο φινλανδικό μοντέλο. Μάλιστα, η φινλανδική κυβέρνηση έχει αναγνωρίσει τη σπουδαιότητά του και επενδύει 60 εκατομμύρια ευρώ ετησίως στο πρόγραμμα αυτό!

Δυστυχώς, όμως, η υλοποίηση της “Εγγύησης” στην Ελλάδα έχει μείνει αρκετά πίσω. Η χώρα μας υπέβαλλε το σχέδιό της την τελευταία ημέρα της προθεσμίας (31 Δεκεμβρίου 2013) και κλήθηκε να το υλοποιήσει την αμέσως επόμενη (1 Ιανουαρίου 2014). Η μη αγαστή συνεργασία μεταξύ των αρμόδιων φορέων οδήγησε στην υποβάθμιση του προγράμματος με αποτέλεσμα οι θιγόμενοι νέοι να μην έχουν επαρκή πληροφόρηση και να μην επωφελούνται των ευκαιριών που τους αφορούν!

Θα πρέπει όλοι εν τέλει να κατανοήσουμε πως η νεανική ανεργία δεν έχει επίπτωση μόνο στην οικονομική κατάσταση των νέων, αλλά επηρεάζει πολύπλευρα τη ζωή τους. Πέρα από τους NEETs, που αναφέραμε προηγουμένως, οι νέοι σήμερα στην Ελλάδα τείνουν να μένουν με τους γονείς τους για βιοποριστικούς λόγους χάνοντας ουσιαστικά την αυτονομία τους! Άλλοι νέοι αναπτύσσουν λανθασμένα αντανακλαστικά και οδηγούνται στην υιοθέτηση του εξτρεμισμού και της βίας. Δυστυχώς, η ακροδεξιά στις μέρες μας προσελκύει μεγάλο ποσοστό των νέων με όποιες απρόβλεπτες συνέπειες μπορεί να έχει αυτό στο μέλλον...

Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω πως οι νέοι θα πρέπει να αποτελέσουν την πιο σοβαρή “επένδυση” του κράτους για το μέλλον! Μην ξεχνάμε πως οι οικονομίες του μέλλοντος θα είναι οι βασισμένες στη γνώση οικονομίες (knowledge-based economies) και οι νέοι θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτές. Ας πράξουμε τα δέοντα, ώστε να μην αφήσουμε αυτή τη λεγόμενη “χαμένη γενιά” να χαθεί οριστικά από την κοινωνική ζωή του τόπου...

Το παρόν άρθρο αποτελεί τμήμα της ομιλίας που δόθηκε στην ημερίδα “Οι νέοι σπάνε το τείχος της νεανικής ανεργίας” που διοργανώθηκε από τον Επιστημονικό Όμιλο Νέων Πολιτικών Επιστημόνων (Ε.Ο.ΝΕ.Π.Ε.) στο Ίδρυμα Ευγενίδου.

Το βίντεο του NStv για την εκδήλωση:

 

Read more...

Η Μ.Κ.Ο. του μήνα: Πανελλήνιος Σύλλογος Πρόληψης, Ενημέρωσης και Συμπαράστασης Ατόμων με Εγκεφαλική Παράλυση, Νοητική Υστέρηση και Σύνδρομο Down “Φροντίδα”

Ο Σύλλογος “Φροντίδα” είναι ένας πανελλήνιος σύλλογος πρόληψης, ενημέρωσης και συμπαράστασης ατόμων με εγκεφαλική παράλυση, νοητική υστέρηση και σύνδρομο down. Ιδρύθηκε το 2008 στον Πειραιά με σκοπό να προσφέρει κοινωφελές έργο στις οικογένειες που καταφεύγουν στην αναζήτηση βοήθειας λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζουν. Ο Σύλλογος “Φροντίδα” είναι  αναγνωρισμένο ως φιλανθρωπικό σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, πιστοποιημένο από το Υπουργείο Υγείας.

Δραστηριοποιείται κυρίως στην περιοχή της Αττικής και απευθύνεται σε όλη την Ελλάδα. Ο Σύλλογος πιστεύει ότι το πολιτιστικό επίπεδο μιας κοινωνίας αναδεικνύεται σε σημαντικό βαθμό από τον τρόπο που αντιμετωπίζει όσα μέλη της διαφέρουν ή μειονεκτούν. Οι συμπολίτες μας με αναπηρία δεν παύουν να αποτελούν φορείς προσωπικής ελευθερίας, αξιοπρέπειας και δημιουργικότητας. Τα άτομα με αναπηρία έχουν μεν ειδικές ανάγκες, όμως διαθέτουν ασφαλείς και ειδικές δυνατότητες, τις οποίες αναπτύσσουν με αξιοθαύμαστο τρόπο, τους μηχανισμούς αναπλήρωσης. Τα άτομα με αναπηρία δεν είναι ούτε κοινωνικοί παραβάτες, ούτε απόβλητοι, αλλά άνθρωποι που αποκλίνουν από έναν ιδεατό τύπο “μέσου ανθρώπου”. Είναι ενάντια σε οποιαδήποτε προκατάληψη, κοινωνική ανισότητα, στάση απόρριψης και εμπαιγμού, απέναντι στα άτοµα με αναπηρία, κοντά όμως στην ανάδειξη και στήριξη των αυτονόητων ανθρώπινων δικαιωμάτων τους, την μόρφωση, την υγεία, την εργασία, τη ζωή.

Στόχος της είναι η δημιουργία ενός πρότυπου κέντρου φύλαξης και αποκατάστασης παιδιών με ειδικές ικανότητες. Ο Σύλλογος “Φροντίδα” παρέχει πρόληψη-ενημέρωση, κοινωνική υποστήριξη και αποκατάσταση, ψυχολογική υποστήριξη, ιατρική υποστήριξη, φυσικοθεραπεία, εργοθεραπεία, λογοθεραπεία και υλική υποστήριξη.

Περισσότερες πληροφορίες:

Πανελλήνιος Σύλλογος Πρόληψης, Ενημέρωσης και Συμπαράστασης Ατόμων με Εγκεφαλική Παράλυση, Νοητική Υστέρηση και Σύνδρομο Down “Φροντίδα”

Αλατσάτων 5, 18450 Νίκαια

Τηλ.:  2104908631

Fax:  2117205287

e-mail: info@frodida.gr

www.frodida.gr

Read more...