Εδώ Πολυτεχνείο!

«Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Κάτω η χούντα, κάτω ο Παπαδόπουλος, έξω οι Αμερικάνοι, κάτω ο φασισμός, η χούντα θα πέσει από το λαό…

Λαέ, κατέβα στο πεζοδρόμιο, έλα να μας συμπαρασταθείς, τη λευτεριά σου για να δεις…

Φαντάροι, είμαστε άοπλοι, είμαστε αδέλφια, μη μας χτυπήσετε, ελάτε μαζί μας…»

Αυτά είναι μερικά από τα μηνύματα που εξέπεμπε ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των φοιτητών του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973. Τα γεγονότα λίγο έως πολύ είναι γνωστά παρά τις απέλπιδες προσπάθειες κάποιων να παραποιήσουν την αλήθεια και ταυτόχρονα να κακοποιήσουν την ιστορία. Δεν θα σταθούμε όμως αποκλειστικά στην εξιστόρηση των καθαυτών γεγονότων.

Οι νέοι αυτοί που συγκεντρώθηκαν στους χώρους του Πολυτεχνείου εκείνο το Νοέμβρη αποτελούσαν αντιπροσωπευτικό δείγμα της ελληνικής κοινωνίας κατά την περίοδο της «επταετίας». Άνθρωποι καταπιεσμένοι από την (παράνομη) κυβέρνηση κι εξουσία, ανελεύθεροι να υποστηρίξουν τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω τους. Ζώντας σε ένα αστυνομοκρατούμενο και στρατοκρατούμενο κράτος όπου η κάθε «ύποπτη» κίνησή τους παρακολουθούνταν και καταγραφόταν. Όσοι δεν υπάκουαν στους αντιδημοκρατικούς νόμους και κανόνες της ξενοκίνητης χούντας φυλακίζονταν και βασανίζονταν βάναυσα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που απέκτησαν χρόνια μη ιάσιμα προβλήματα υγείας ή έμειναν παράλυτοι εξαιτίας των βασανιστηρίων της ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Το Πολυτεχνείο υπήρξε, λοιπόν, χώρος συγκέντρωσης και αντίδρασης όλων αυτών των κατατρεγμένων, από την απάνθρωπη εξουσία της εποχής, νέων. Όμως δεν ήταν μόνοι τους. Πολλοί ακόμα Αθηναίοι τους συμπαραστάθηκαν και στάθηκαν στο πλάι τους. Αλλά και πολλοί από όσους δεν είχαν τη δυνατότητα να βρίσκονται στο Πολυτεχνείο συνέδραμαν με διάφορους τρόπους, όπως αποστέλλοντας φαρμακευτικό και άλλο υλικό για τους εξεγερμένους φοιτητές. Είχαν συνεχώς στα ραδιόφωνά τους τη συχνότητα του ραδιοφωνικού σταθμού των φοιτητών και συμπαραστέκονταν έστω και νοερά στον δίκαιο και ένδοξο αγώνα των φοιτητών για ΕΙΡΗΝΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ και ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.

Η αντίδραση της χούντας ήταν άμεση και αναμενόμενη. Συλλήψεις, ανακρίσεις, βασανιστήρια και υποχρεωτική στράτευση των αντιφρονούντων. Παρ’ όλα αυτά, η αντίσταση συνεχώς μεγάλωνε και φούντωνε!

******************************************************************************

Το τανκ σπάει την πύλη…

Αίμα, κραυγές, πανικός, πυροβολισμοί…

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΣΚΙΣΜΕΝΟ ΚΟΥΡΕΛΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΔΩΣΕΙ ΟΡΚΟ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΤΗ ΖΩΗ…

Κουρέλι όπως η Ελλάδα της «επταετίας» που αποτελούσε υποτελή δορυφόρο των Αμερικάνων με τα γνωστά αποτελέσματα στο εσωτερικό της χώρας μας, αλλά και τη διχοτόμηση της Κύπρου.

******************************************************************************

Πλέον έχουν περάσει 35 χρόνια από τότε. Αυτοί οι «αλήτες» και τα «τσογλάνια», όπως αποκαλούσε τότε η χούντα τους εξεγερμένους φοιτητές, κατάφεραν αυτό που για 7 χρόνια φαινόταν ακατόρθωτο: ΕΠΑΝΕΦΕΡΑΝ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ! Ο αγώνας τους δικαιώθηκε και έγραψε μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία του τόπου. Όπως λαμπρές ήταν και οι σελίδες που γράφτηκαν για τον Λαμπράκη, τον Παναγούλη και όλους τους υπόλοιπους, γνωστούς και άγνωστους, αγωνιστές και ειρηνιστές του έθνους.

Η κληρονομιά του Πολυτεχνείου είναι βαριά! Το μήνυμα του ακούγεται στα αυτιά μας πιο επίκαιρο από ποτέ. Είμαστε «υποχρεωμένοι» να αποτελέσουμε άξιους συνεχιστές αυτών των νέων που έχασαν τη ζωή τους ή τη σωματική ακεραιότητά τους για να υπερασπιστούν ύψιστα ιδανικά και αξίες. Το Πολυτεχνείο δεν είναι απλά μια σχολική εορτή. Είναι δρόμος φωτεινός που πρέπει να μας οδηγεί στους αγώνες μας για καλύτερη Παιδεία, κοινωνική ισότητα, δημοκρατία, ελευθερία. Οι κατακτήσεις επιτυγχάνονται μόνο με αγώνες. Κι αν χρειαστεί κάποτε να μην διστάσουμε να γίνουμε κι εμείς σαν αυτούς τους νέους. ΤΟΥΣ ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΜΕ!