Αγώνας-αγώνας-αγώνας

“Το μήνυμα του Πολυτεχνείου παραμένει επίκαιρο”. Έχει καταντήσει κλισέ αυτή η φράση κυρίως επειδή τη χρησιμοποιούν στα μηνύματά τους ενόψει της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου οι πολιτικοί. Κι όμως, το Πολυτεχνείο σε πείσμα πολλών παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ…

Τι κι αν πέρασαν 38 χρόνια από τότε; Εκείνοι οι νέοι πάλεψαν για ύψιστα ιδανικά που ακόμα δυστυχώς δεν έχουμε κατακτήσει πλήρως. Ζητούσαν Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία. Αγωνίζονταν για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση και Δημοκρατία. Και εν μέρει το πέτυχαν! Η χούντα μετά από λίγο έπεσε, το πολίτευμα άλλαξε, αλλά ριζικές αλλαγές στην κοινωνία δεν υπήρξαν. Αυτές θα καθυστερούσαν λίγο ακόμα και θα έρχονταν οριστικά το 1981…

Έχουμε φτάσει η καθημερινότητα που ζούμε να είναι παρόμοια με αυτή του 1973. Ζητάμε ακριβώς τα ίδια πράγματα! Οι μισθοί περικόπτονται, οι φόροι αυξάνονται και η ανεργία “καλπάζει”. Πολλοί συνάνθρωποί μας δεν έχουν τα βασικά μέσα για να επιβιώσουν. Η ανέχεια σε όλο της το μεγαλείο! Η Παιδεία χάρη στις άστοχες (αλλά συντονισμένες) προσπάθειες της υπουργού Παιδείας Α. Διαμαντοπούλου έχει αποδομηθεί εντελώς. Υποβαθμίζει με άθλιους νόμους τα ελληνικά πανεπιστήμια, ενώ στα σχολεία τα παιδιά δεν έχουν παραλάβει ακόμα τα βιβλία τους! Ελευθερία ουσιαστική δεν υπάρχει, μόνο τύποις. Οι ειρηνικές διαδηλώσεις και πορείες πνίγονται από τα χημικά και η ακραία καταστολή αποτελεί καθημερινό φαινόμενο.

Σήμερα, το 2011, 37 χρόνια μετά από την πτώση της χούντας, η Ελλάδα έχει και πάλι μια μη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Η λαϊκή κυριαρχία και η εθνική ανεξαρτησία έχουν εκμηδενισθεί στο βωμό των μνημονίων του ΔΝΤ. Οι έξωθεν απειλές για μη καταβολή των δόσεων του δανείου έχουν μετατρέψει τους Έλληνες πολιτικούς σε πειθήνια όργανα του Σαρκοζί και της Μέρκελ. Ένα καίριο χτύπημα στη δημοκρατία είναι και ο διορισμός του εντολοδόχου πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου με υπουργούς και υφυπουργούς ακροδεξιά στοιχεία.

Πολλοί είναι αυτοί που κατηγορούν τη “γενιά του Πολυτεχνείου” πως είναι υπαίτια για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. Η αλήθεια βρίσκεται, όμως, αλλού. “Γενιά του Πολυτεχνείου” δεν είναι μόνο η Δαμανάκη, ο Λαλιώτης, ο Παπουτσής και οι λοιποί (τότε) φοιτητές που εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στην εξέγερση με πολιτικά αξιώματα. Πρωτίστως, “γενιά του Πολυτεχνείου” είναι όλοι οι αφανείς ήρωες της εξέγερσης. Αυτοί που έδωσαν την ψυχή τους στον αγώνα και δεν προσπάθησαν να το χρησιμοποιήσουν για προσωπικό όφελος. Είναι οι χιλιάδες λαού, εργατών και φοιτητών που αντιστάθηκαν στη χούντα με σκοπό μια καλύτερη ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα. Τέτοιες επιθέσεις στο κίνημα του Πολυτεχνείου γίνονται είτε από αδαείς, είτε από αντιτιθέμενους στην εξέγερση και οπαδούς της χούντας…

Οι νοσταλγοί της χούντας βρίσκονται πλέον εντός της βουλής και σε υπουργεία. Ο πρωθυπουργός διορίστηκε από εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας. Η χώρα οδηγείται κάθε μέρα προς το χειρότερο. Για όλα αυτά, το Πολυτεχνείο παραμένει ζωντανό και επίκαιρο! Οι αγωνιστές και οι νεκροί του Πολυτεχνείου δεν έκαναν την εξέγερση για να δουν τους διώκτες τους 38 χρόνια μετά να διοικούν την Ελλάδα και να βρίσκονται σε θέση ισχύος. Η δημοκρατία, η λαϊκή κυριαρχία και η εθνική ανεξαρτησία πρέπει να επιστρέψουν και να εδραιωθούν στην Ελλάδα! Ο μόνος δρόμος είναι αγώνας-αγώνας-αγώνας…

ΥΓ: Αποτελεί τιμή για το κίνημα η μη κατάθεση στεφάνου από την Α. Διαμαντοπούλου. Οι φοιτητές τότε αγωνίστηκαν για αυτά που εκείνη καταστρέφει σήμερα. Σε αντίθετη περίπτωση θα έτριζαν τα κόκκαλα των νεκρών…