Ανακαλύπτοντας τη Σιέρα Λεόνε

Η Αφρική πάντοτε γοητεύει με το μυστήριο που την περιβάλει. Οι περισσότεροι Έλληνες και Δυτικοί γνωρίζουν ουσιαστικά ελάχιστα πράγματα για τα 54 αφρικανικά κράτη και τους λαούς που κατοικούν σε αυτά, ιδίως για τα υποσαχάρια. Δεν είναι απίθανο αρκετοί να μην μπορούν να αριθμήσουν έστω δέκα από αυτά τα κράτη. Για τους Δυτικούς, η Αφρική χωρίζεται σε 2 ή 3 ζώνες το πολύ ως προς την ομαδοποίηση των λαών: τη Βόρεια Αφρική, την υποσαχάρια Κεντρική Αφρική και τη Νότια Αφρική.

Πολλοί Έλληνες έμαθαν για πρώτη φορά πως υπάρχει χώρα στην Αφρική με το όνομα Σιέρα Λεόνε από την εκπομπή του Αντώνη Κανάκη. Σκοπός μου δεν είναι να αναπαράγω τα όσα ειπώθηκαν και διαδραματίστηκαν στη διάρκεια της εκπομπής, αλλά να πάω ένα βήμα παραπέρα στην παρουσίαση της Σιέρα Λεόνε και των συνθηκών που οδήγησαν στο να είναι μια από τις τελευταίες χώρες παγκοσμίως στην κατάταξη με βάση τον Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης του Ο.Η.Ε. (180η το 2011). Η εκπομπή του Κανάκη έμεινε στη “ρηχή” παρουσίαση της Σιέρα Λεόνε, προβάλλοντας, κυρίως, το σπουδαίο έργο που επιτελεί εκεί (και σε πολλές άλλες χώρες) η Action Aid. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν μίλησε με ανθρώπους που βίωσαν το αιματηρό παρελθόν της χώρας, αλλά προέβαλε το μέλλον της· τα χαμογελαστά παιδιά που αισιοδοξούν πως θα καταφέρουν να μορφωθούν και να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Δυστυχώς, όμως, τα παιδιά στη Σιέρα Λεόνε δεν ήταν πάντα χαμογελαστά...

Η Δημοκρατία της Σιέρα Λεόνε, όπως είναι η επίσημη ονομασία της, είναι κράτος στη Δυτική Αφρική και συνορεύει με τη Γουινέα και τη Λιβερία. Έχει πληθυσμό περίπου 6 εκατομμύρια, μισή έκταση από την Ελλάδα και το όνομά της σημαίνει “Οροσειρά των Λεόντων”. Αποτελούσε βρετανική αποικία ως την ανεξαρτησία της το 1961 και σημαντικό κέντρο για το δουλεμπόριο σκλάβων το 18ο αιώνα. Η οικονομία της χώρας στηρίζεται στην αγροτική παραγωγή και τα ορυχεία, κυρίως διαμαντιών, ενώ είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς τιτανίου και βωξίτη, μεγάλη παραγωγός χρυσού και έχει ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα ρουτιλίου στον κόσμο!

Ήδη μέσα σε λίγους μήνες την περίοδο 1967-1968 στη Σιέρα Λεόνε πραγματοποιήθηκαν τρία πραξικοπήματα που οδήγησαν σε πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές ανατροπές. Αποτέλεσμα; Ο πρώτος Πρόεδρος Siaka Stevens ανατρέπεται, αλλά το 1968 καταφέρνει να επανέλθει στην εξουσία και το 1978 εισάγει νέο Σύνταγμα, το οποίο αναγνωρίζει την ύπαρξη μόνο ενός κόμματος. Έτσι, διασφαλίζει την μακρόχρονη παραμονή του κόμματός του και του ιδίου στην ηγεσία της χώρας. Το 1985, ο Stevens αποχωρεί από την πολιτική μετά από 18 χρόνια στην εξουσία και δεύτερος Πρόεδρος εκλέγεται ο Υποστράτηγος Joseph Saidu Momoh. Όλα αυτά τα χρόνια, η διαφθορά κυριαρχούσε στην πολιτική ζωή, υπήρχε κακοδιαχείριση και εκλογική βία που οδήγησε σε αποδυνάμωση της κοινωνίας, κατάρρευση του εκπαιδευτικού συστήματος και απογοήτευση των πολιτών.

Υπό αυτές τις συνθήκες, το Μάρτιο του 1991, οι αντάρτες του Ενωμένου Επαναστατικού Μετώπου (RUF) εξαπέλυσαν επιθέσεις στα ανατολικά της χώρας και μέσα σε λίγους μήνες κατάφεραν να πάρουν τον έλεγχο των αδαμαντωρυχείων στην περιοχή Kono. Ο κυβερνητικός στρατός ανίκανος να αντισταθεί οπισθοχώρησε προς την πρωτεύουσα Freetown. Τον Απρίλιο του 1992, ο Λοχαγός Valentine Strasser ανέτρεψε με πραξικόπημα τον Momoh και ανέλαβε να πολεμήσει τους αντάρτες. Όμως, τον Ιανουάριο του 1996, ο Υπουργό Άμυνας και Αντιπρόεδρος Julius Maada Bio ανατρέπει με τη σειρά του τον Strasser και προκηρύσσει εκλογές τις οποίες κερδίζει ο Ahmad Tejan Kabbah. Η κυβέρνηση του τελευταίου δεν θα μακροημερεύσει, καθώς ο Στρατηγός Johny Paul Koroma τον ανατρέπει πραξικοπηματικά, αναστέλλει το Σύνταγμα και καταργεί τα πολιτικά κόμματα...

Τον Οκτώβριο του 1997, το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. αναλαμβάνει δράση και επιβάλλει κυρώσεις στη Σιέρα Λεόνε απαγορεύοντας την είσοδο όπλων και πετρελαϊκών προϊόντων στη χώρα, ενώ τον Ιούλιο του 1998 αποφασίζει την αποστολή ειρηνευτικής δύναμης. Με τη βοήθεια των μισθοφόρων, ο Kabbah καταφέρνει να επιστρέψει και πάλι στην εξουσία. Ενώ οι μάχες συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό, παρά κάποιες ενδιάμεσες διαπραγματεύσεις και συμφωνίες, το Μάιο του 2000, η Μ. Βρετανία αποστέλλει στρατιωτική δύναμη και καταφέρνει να απωθήσει τους αντάρτες από την πρωτεύουσα. Στις 18 Ιανουαρίου 2002, ο Πρόεδρος Kabbah κήρυξε την επίσημη λήξη του ενδεκαετούς εμφυλίου πολέμου.

Μετά από ειδικά δικαστήρια που σχηματίστηκαν, αρκετοί κατηγορούμενοι για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας καταδικάστηκαν και από τις δυο πλευρές. Σημαντικότερη ήταν η καταδίκη του πρώην ηγέτη της Λιβερίας Charles Taylor (που στήριζε το RUF), το 2012 από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, για αυτουργία και συνέργεια σε εγκλήματα πολέμου

Ο εμφύλιος πόλεμος της Σιέρα Λεόνε έχει μείνει στην ιστορία για την αγριότητά του. Είναι χαρακτηριστικό πως μετά από μια επίθεση του RUF στην πρωτεύουσα Freetown οι νεκροί ανήλθαν σε περίπου 7.000 μέσα σε 10 ημέρες! Οι βάρβαρες συγκρούσεις, αυτά τα έντεκα χρόνια, στοίχισαν τη ζωή σε 50.000 ανθρώπους και άφησαν περισσότερους από 10.000 ακρωτηριασμένους. Όσοι επέζησαν είχαν να αντιμετωπίσουν και το λιμό μετά. Η οικονομία της χώρας καταρρακώθηκε ακόμη περισσότερο, αφού το λαθρεμπόριο διαμαντιών αποτελούσε τη βασική πηγή εισοδήματος για τους αντάρτες. Κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του εμφυλίου, σημαντικό ρόλο υπέρ του κυβερνητικού στρατού έπαιξε η παρουσία μισθοφορικών στρατών που τον ενίσχυσαν χάρη στις εκκαθαρίσεις που έκαναν.

Και οι δυο αντιμαχόμενες πλευρές έχουν κατηγορηθεί για ωμότητες. Πέρα από τους ακρωτηριασμούς και τους θανάτους, περισσότερα από 5.500 παιδιά εξαναγκάστηκαν να πολεμήσουν, πολλές φορές ενάντια σε μέλη της οικογένειάς τους. Είναι χαρακτηριστικό πως η στρατολόγηση των αγοριών ξεκινούσε από τα 5 έτη και οδήγησε στη δημιουργία παιδιών-στρατιωτών που στιγματίστηκαν για πάντα σωματικά και ψυχολογικά!

Σήμερα, η κατάσταση στη Σιέρα Λεόνε συνεχίζει να είναι τραγική. Οι πληγές του πολέμου δεν έχουν επουλωθεί ακόμα και θα αργήσουν πολύ ακόμα. Ο ντόπιος πληθυσμός (ειδικά στην ανατολική περιοχή Kono) προσπαθεί σε πρόχειρα ορυχεία, με τεράστιους λάκους από νερό και βουνά από λάσπη, να βρει ένα διαμάντι που θα του εξασφαλίσει το δικαίωμα στο όνειρο. Όχι πως θα γίνει πλούσιος, απλά θα εξασφαλίσει για κάποιο διάστημα τροφή και ίσως εκπαίδευση για τα παιδιά. Άλλωστε, τα διαμάντια πωλούνται στη Σιέρα Λεόνε προς 100-600$, όταν στη Δύση κοστίζουν τουλάχιστον 5.000$ και φτάνουν αρκετές φορές πάνω από τις 15.000$ το καράτι.

Ετησίως, τα διαμάντια που εξάγονται από τη Σιέρα Λεόνε αξίζουν στη Δύση 300 έως 450 εκατομμύρια δολάρια. Τα κοιτάσματα διαμαντιών που ανακαλύφθηκαν το 1932, μετά από 80 και πλέον χρόνια δεν έχουν καταφέρει να εξασφαλίσουν στους κατοίκους της Σιέρα Λεόνε βασικά είδη πρώτης ανάγκης και διαβίωσης, όπως πόσιμο νερό, τροφή, ιατρική περίθαλψη. Κι ας μην αναφερθούμε καλύτερα σε “πολυτέλειες”, όπως η εκπαίδευση... Με κατά κεφαλή Α.Ε.Π. μόλις 1.400$ και το 70% του πληθυσμού κάτω από τα όρια της φτώχειας σίγουρα δεν μπορεί κανείς να είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος για το μέλλον αυτής της χώρας. Ειδικά, αν αναλογιστούμε και πως το προσδόκιμο ζωής είναι τα 56 έτη αντιλαμβανόμαστε άμεσα γιατί αυτή η χώρα χρίζει ανθρωπιστικής βοήθειας. Η Σιέρα Λεόνε είναι μια από τις χώρες που πληρώνει ακριβά το τίμημα για το πλούσιο υπέδαφός της. Τα “ματωμένα διαμάντια” συνεχίζουν να τροφοδοτούν τη Δύση με κοσμήματα και την Αφρική με αίμα και πόνο...

Read more...

Cypriot presidential election: from dispute settlement to economic challenges

A presidential election run-off was held in Cyprus on 24 February 2013. Conservative candidate Nicos Anastasiades (Democratic Rally - DISY) won the election with 57.48% of the vote, while his opponent Stavros Malas (Progressive Party of Working People - AKEL) received the remaining 42.52%. The electoral strength of Giorgos Lillikas (Movement for Social Democracy - EDEK) was a huge surprise as he managed to collect 24.93% of the votes in the first round of the election. During the campaign, the issues that dominated the discussions were the financial crisis, the accident in Mari, the Presidency of the EU Council and the gas deposits in the Exclusive Economic Zone of Cyprus. For the first time since 1974, the settlement of the Cyprus dispute has not been the dominant issue during debates!

Who is the new President of Cyprus? Nicos Anastasiades (66 years old) is a lawyer by profession and an experienced politician. He was first elected to the House of Representatives in 1981 and has been leader of his party since 1997. Unlike the vast majority of Greek Cypriots, he was a strong supporter of the Annan Plan for Cyprus, which proposed the creation of the United Cyprus Republic as a federation of two constituent states joined together by a federal government apparatus. Even though a large majority of his party voted it down and his support caused an angry reaction of his party cadres who were calling for Anastasiades to step down. On defense issues, Anastasiades was one of the members of the House of Representatives who voted Cyprus to join the NATO’s Partnership for Peace programme. President Christofias vetoed it, but Anastasiades stated again his intention in Cyprus immediate application for membership in NATO by 2013. Also, the latest announced his commitment to reduce military conscription to 14 months during the first hundred days of his term.

The new President should immediately swim in deep water. The new government will have to ensure the stay of Cyprus in the eurozone through signing of the memorandum and the loan agreement which require tough negotiations. The mood in Europe can be described as “hostile” towards Cyprus, mainly due to reports about money laundering by local banks. All this happens while fiscal measures are already implemented and the unemployment rate is growing. Anastasiades believes that he can properly manage the economy rescue having the support of his European political allies, such as Merkel. For this reason, his political opponents call him as a loyal neoliberal “Merkelist”. A harsh statement issued by the Party of European Socialists before the run-off of the elections, strongly supported Malas and characterized Anastasiades as “a ‘troika-sponsored’ yes man who answers only to Angela Merkel and other EPP colleagues”.

However, despite the importance of financial issues, the new President should also handle the negotiations to solve the Cyprus dispute which can lead to the reunification of the island. Because of his support for the Annan plan in 2004, Anastasiades has not many supporters in Greece which is the constant ally of Cyprus. On the other hand, Anastasiades’s election was greeted with cautious enthusiasm in Turkey. Ahmet Davutoğlu, the Foreign Minister of Turkey, stated after the election that “the election of Anastasiades comes to give positive momentum to talks on a final settlement of the Cyprus problem for two main reasons. Firstly, Anastasiades is the leader, who has supported the Annan plan. Secondly, Cyprus should have already realized that its integration in the EU will not bring positive results and benefits to the negotiating table”. Davutoğlu’s second point is very important, as Turkey never recognized the Cyprus Presidency of the Council of Europe in the second half of 2012 and even abstained from the activities of the European institutions during that time.

Already in April 2012, United Nations Secretary-General Ban Ki-moon stated openly that there has not been enough progress on core issues of reunification talks. Today, we can claim that reunification talks have collapsed. Anastasiades should set as a primary goal of his Presidency the resumption of talks in cooperation with Derviş Eroğlu, President of Northern Cyprus. Surely the negotiations will be tough and lengthy, as little has changed to fixed claims of Greek Cypriots and Turkish Cypriots. But all of them know it is a huge disgrace Nicosia to be nowadays the only remained divided capital in the world. They must work hard together to find a settlement that will reunify the island of Cyprus and the people who inhabit it.

Many are those who argue that the Republic of Cyprus in five years will be the same as today. Many of Anastasiades’ supporters believe that perhaps the island's reunification will have been achieved, while in contrast, many of his opponents believe that the island will be run by European technocrats who will leech it. In the near future we will know if the new President of Cyprus will vindicate his supporters or opponents.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Open Society

Read more...

Unemployment and the rise of instability in Southern Europe

According to the latest Eurostat’s statistics, unemployment rate in Southern Europe is growing rapidly. More specifically, the unemployment rate reached 26.8% in Greece, 26.1% in Spain and 16.5% in Portugal. The corresponding results among young people are more devastating. Apart from the high unemployment rate, the countries of Southern Europe are connected with a common way of life and eternal common cultural heritage. The so jestingly called P.I.G.S. (Portugal, Italy, Greece, Spain) are the global center of attention in the last few years and not for no reason.

Unemployment with the contribution of austerity, budget cuts and reducing of the welfare state has not only financial consequences, but also social and political. Social inequality, poverty and political conflicts threaten the societies in Southern Europe with instability, if there is not an immediate change in the current situation. This can be easily observed and experienced analysts warn that the accumulated social anger may lead to unpredictable situations of democracy subversion.

One of the main features of the crisis is the rise of all forms of violence. The crime rate is increasing while the repression forces are unable to manage it. Thefts and robberies are common. Terrorism is at its peak, recruits new members and attacks more targets. Unfortunately, many people believe that only through armed violence may spill austerity policies.

In the political field we can observe an upsurge of extremist far-right parties that find supporters among frustrated poor people who believe that there is no hope to get it out of the crisis. Given the indignation of citizens against the current political system and using the unemployment as a pretext, they turn citizens (employed or unemployed) against immigrants, instigate brutal violence against innocent people and create an alarming new conservative, xenophobic and racist tendency into society.

Into society we constantly observe conflicts between the population in the wake of ongoing protests, demonstrations and strikes. Social groups are turning against each other resulting in declining social cohesion and creating a gap between citizens. Another highly disturbing phenomenon of our times is the excessive number of suicides. People of all ages commit suicide when they perceive that they do not have the ability to support themselves or their family. In addition, we should not overlook the high number of homeless and poor people who are victims of crisis and unemployment and struggling daily to ensure their survival.

It is obvious that all the above conditions cause abnormal social development. As long as there are long-term unemployed people who are unable to support their families, overqualified young people who cannot enter into labour market or find a proper job, social injustice and inequality, we will experience extreme behavior into the society.

Recently many experts publish several articles that compare Greece to Germany's Weimar Republic and express fear that extreme things will happen. Instability in all fields will be very dynamic and unfortunately unemployment will probably be the main factor of it. All leaders at European level should consider the consequences this may have in global level, and should promote actions to combat unemployment before it is quite late.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Open Society

Read more...

Ψήφος στα 16: Ενεργοποιώντας τη νεολαία

Το δικαίωμα του εκλέγειν αποτελεί βασικό στοιχείο της συμμετοχής στις δημοκρατικές διαδικασίες. Η συμμετοχή στις δημοκρατικές διαδικασίες είναι υψίστης σημασίας για την κοινωνία μας και το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι είναι βασικά στοιχεία της ιδιότητας του πολίτη. Η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του κόσμου έχουν ορίσει μια ηλικία ψήφου μέσω συνταγματικών διατάξεων. Στην Ευρώπη και το δυτικό κόσμο, οι περισσότερες χώρες έχουν ορίσει τα 18 έτη ως το κατώτατο όριο για την άσκηση του δικαιώματος του εκλέγειν. Στην Ελλάδα, η απονομή του δικαιώματος ψήφου σε όσους συμπλήρωναν τα 18 χρόνια (από 21 που ήταν ως τότε) πραγματοποιήθηκε μόλις το 1981.

Τον Μάιο του 2009, ο Δανός βουλευτής Mogens Jensen παρουσίασε στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο μια πρωτοβουλία για τη μείωση της ηλικίας ψήφου στην Ευρώπη στα 16 έτη. Στην πρόταση με τίτλο “Επέκταση της δημοκρατίας μέσω της μείωσης του ορίου ηλικίας ψήφου στα 16” ο Jensen και κάποιοι άλλοι Ευρωπαίοι βουλευτές, κάνοντας αναδρομή στις συστάσεις και τα ψηφίσματα που έχει υιοθετήσει το Συμβούλιο της Ευρώπης, την τάση για μείωση του ορίου ηλικίας ψήφου που έχει εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη, καθώς και τη δημογραφική εξέλιξη στην Ευρώπη, πρότειναν τη μείωση της ηλικίας ψήφου στα 16 έτη για όλα τα κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Το Σεπτέμβριο του 2012, μια ομάδα Ευρωβουλευτών εξέδωσε τη Γραπτή Δήλωση 27/12 “σχετικά µε τη μείωση του ορίου ηλικίας για την άσκηση του δικαιώματος ψήφου στα 16 έτη”. Με τη δήλωση αυτή (που στηρίζουν περίπου 120 Ευρωβουλευτές και το Ευρωπαϊκό Φόρουμ Νεολαίας) καλούνται τα κράτη µέλη να θεσπίσουν τη μείωση του ορίου ηλικίας για την άσκηση του δικαιώματος ψήφου στα 16 έτη, να ενισχύσουν την  πολιτική αγωγή στα σχολεία, να αναπροσαρμόσουν την κατάρτιση του εκπαιδευτικού προσωπικού και να προωθήσουν τη συνεργασία µε µη επίσημους φορείς παροχής εκπαίδευσης.

Η ψήφος στα 16 δεν είναι ένα νέο ζήτημα και έχει απασχολήσει πολλές κυβερνήσεις και πολιτικούς φορείς από τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Η Αυστρία το 2007 έγινε το πρώτο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υιοθέτησε το δικαίωμα ψήφου στα 16 έτη, ενώ οι νέοι ηλικίας 16 έως 18 ετών μπορούν να ψηφίζουν στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, την Κροατία, το Μαυροβούνιο, τη Σερβία και τη Σλοβενία μόνο εφόσον εργάζονται. Στη Γερμανία και την Ελβετία το δικαίωμα του εκλέγειν στις τοπικές εκλογές έχει οριστεί στα 16 έτη σε αρκετές περιφέρειες. Στη Μεγάλη Βρετανία, τη Φινλανδία, τη Νορβηγία και την Τσεχία το ενδεχόμενο μείωσης του ορίου ηλικίας ψήφου στα 16 έτη βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο στάδιο της αξιολόγησης από τις κυβερνήσεις. Δεν είναι, όμως, μόνο οι ευρωπαϊκές χώρες αυτές που επενδύουν στη νεολαία τους και της δίνουν ουσιαστικό λόγο και ρόλο στην πολιτική. Η Βραζιλία, η Κούβα, ο Ισημερινός και η Νικαράγουα έχουν μειώσει το όριο ψήφου στα 16, απόφαση που πήρε και η Αργεντινή μόλις πριν μερικές ημέρες! Στις περισσότερες περιπτώσεις η ψήφος από τα 16 έτη είναι προαιρετική, ενώ από τα 18 έτη και άνω υποχρεωτική.

Γιατί είναι όμως τόσο σημαντικό το δικαίωμα του εκλέγειν από τα 16 έτη; Σε μερικά χρόνια από τώρα, η σύνθεση των ψηφοφόρων θα είναι πολύ διαφορετική από ότι είναι σήμερα. Σε γενικές γραμμές το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται και το ποσοστό των νέων στον πληθυσμό μειώνεται. Η μείωση της ηλικίας ψηφοφορίας θα συμβάλει στη διατήρηση μια δημογραφικής ισορροπίας μεταξύ νέων και ενηλίκων. Το 2000, το 12,4% του πληθυσμού της Ευρώπης ήταν ηλικίας μεταξύ 15-24 ετών, ενώ η ηλικιακή ομάδα 65-90 ετών αποτελούσε το 16,2%. Σύμφωνα με στατιστικές της Eurostat, προβλέπεται ότι το 2020 οι νέοι 15-24 ετών θα αποτελούν το 10,9% του πληθυσμού, ενώ η ομάδα 65-90 ετών το 20,6%. Όπως είναι προφανές, ελλοχεύει ο πραγματικός κίνδυνος οι νέοι άνθρωποι να περιθωριοποιηθούν στις πολιτικές διαδικασίες, τόσο λόγω της αριθμητικής τους υστέρησης, αλλά και επειδή η πολιτική ατζέντα θα κυριαρχείται από θέματα που αφορούν κατά κύριο λόγο τους ηλικιωμένους. Η εξέλιξη αυτή κρίνεται επικίνδυνη για τη μελλοντική σταθερότητα της δημοκρατίας.

Η συμμετοχή στις δημοκρατικές διαδικασίες είναι πολύ σημαντική και το δικαίωμα του εκλέγειν ένα βασικό στοιχείο, ιδίως όσον αφορά την αναγνώριση των απόψεων των νέων ανθρώπων. Σήμερα, οι νέοι είναι περισσότερο απρόθυμοι, από ότι άλλες ηλικιακές ομάδες, να συμμετέχουν σε πολιτικές συζητήσεις και πολιτικούς φορείς. Το κίνητρο για να συμμετέχουν ενεργά σε διαδικασίες λήψης αποφάσεων είναι μικρότερο όταν δεν έχουν πραγματική και ουσιαστική επιρροή. Η μείωση της ηλικίας ψήφου θα μπορούσε να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον των νέων για τις δημοκρατικές διαδικασίες και την ενασχόλησή τους με τα κοινά, ενώ παράλληλα η εξέλιξη αυτή θα αναγκάσει τους πολιτικούς να διαμορφώσουν σταθερή και ουσιαστική ατζέντα με πολιτικές για τη νεολαία.

Η Ελλάδα θεσπίζοντας τα 16 έτη ως το κατώτατο όριο για την άσκηση του δικαιώματος του εκλέγειν (έστω και προαιρετικά) μπορεί να καταστεί πρωτοπόρος για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της νεολαίας και την ενίσχυση του ρόλου της. Η απόφαση αυτή, θα αποτελούσε ορόσημο για τις πολιτικές εξελίξεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, καθώς η χώρα μας συνηθίζει να ακολουθεί τις εξελίξεις κι όχι να τις διαμορφώνει όσον αφορά τις πολιτικές για τη νεολαία και όχι μόνο. Σε μια εποχή που η πολιτική σταθερότητα και οι δημοκρατικοί θεσμοί δοκιμάζονται συνεχώς, η ουσιαστική θεσμική ενίσχυση του ρόλου της νεολαίας θα μπορούσε να αποτελέσει αντίβαρο στη συνεχή απαξίωση των δημοκρατικών διαδικασιών.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο 1ο τεύχος του περιοδικού νεολαίας YMagazine

Read more...

Η Μ.Κ.Ο. του μήνα: Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη

Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη (ΕΕΔΑΠ) είναι η παλαιότερη οργάνωση προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που υπάρχει στην Ελλάδα πολύ πριν γίνει γνωστό το ακρωνύμιο “Μ.Κ.Ο.” στο ελληνικό λεξιλόγιο. Η Ένωση είναι σωματείο κατά τις διατάξεις του Αστικού Κώδικα. Η Ένωση ιδρύθηκε αρχικά το 1936, με πρόεδρο τον Αλέξανδρο Σβώλο και διαλύθηκε από την δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Επανιδρύθηκε το 1953. Η Ένωση, από την ίδρυσή της, είναι τακτικό μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, (Fédération Internationale des Droits de l’Homme), αντιπροσωπεύει το εν λόγω διεθνές μη κυβερνητικό δίκτυο στην Ελλάδα και συμμετέχει στα όργανά του.

Σύμφωνα με το καταστατικό της, η Ένωση “δραστηριοποιείται στο χώρο της διάδοσης, υπεράσπισης και ανάπτυξης των αρχών που αναγνωρίζουν στους ανθρώπους, ενταγμένους σε κοινωνικούς σχηματισμούς, δικαιώματα και ελευθερίες”. Τα μέσα με τα οποία εκπληρώνονται οι σκοποί της Ένωσης είναι η μελέτη των προβλημάτων των πολιτών, σε ατομικό ή/και συλλογικό επίπεδο, η υποβολή προτάσεων για την επίλυσή τους, η παροχή νομικής αρωγής, η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης και η εμβάθυνση του δημοσίου διαλόγου γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα, μέσω της διοργάνωσης διαλέξεων, συνεδρίων, δημοσιεύσεων και λοιπών εκδηλώσεων που κρίνονται ανά περίπτωση πρόσφορες. Για την βέλτιστη εκπλήρωση των σκοπών της η Ένωση επιδιώκει την συνεργασία με άλλους εθνικούς ή διεθνείς φορείς που δραστηριοποιούνται στον χώρο των δικαιωμάτων.

Τα σημεία στα οποία η Ένωση αποδίδει προτεραιότητα είναι παραδοσιακά:

• η αδυναμία τήρησης των εγγυήσεων της ποινικής δικονομίας ιδίως σε ό,τι αφορά κυρίως τις ομάδες “υψηλού κινδύνου” δυνητικών παραβιάσεων, όπως κρατούμενοι, αλλοδαποί κτλ
• οι αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες και οι πολλαπλές τους συνέπειες στο χώρο άσκησης των θεμελιωδών ελευθεριών
• η λογοκρισία και η προστασία της ελεύθερης έκφρασης του λόγου και της τέχνης
• το μονίμως επίκαιρο ζήτημα των σχέσεων Κράτους-Εκκλησίας, η εγκύρως πιστοποιημένα προβληματική κατάσταση της θρησκευτικής ελευθερίας στην Ελλάδα και γενικότερα η δυσανεξία στη διαφορετικότητα

ενώ τα τελευταία χρόνια η έμφαση αποδίδεται περισσότερο:

• στα ζητήματα δικαιωμάτων που τίθενται από τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών για όλες τις κατηγορίες του μεταναστευτικού πληθυσμού
• στη ρατσιστική βία και την άνοδο του νεοναζισμού

Τα τελευταία χρόνια, η Ένωση έχει διεξάγει δύο μεγάλες καμπάνιες που κατέληξαν σε προτάσεις νομοθετικού περιεχομένου: μια για ένα νέο πλαίσιο των σχέσεων κράτους και εκκλησίας (2005-2006) και μια για έναν νέο Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας (2008-2010) η οποία στην πράξη συνεχίζεται, παρά τη θέση σε ισχύ του ν. 3838/2010. Σήμερα (2013) η Ένωση έχει ξεκινήσει μια νέα καμπάνια εναντίον του ακροδεξιού εξτρεμισμού που εδραιώνεται.

Στο πλαίσιο της Ένωσης και υπό το συντονισμό του διοικητικού συμβουλίου έχουν λειτουργήσει και λειτουργούν ομάδες εργασίας με θεματικές: μετανάστευση, σωφρονιστικό, θρησκευτική ελευθερία, κοινωνικά δικαιώματα.  Η συμμετοχή στις ομάδες είναι ανοιχτή στα μέλη της Ένωσης.

Περισσότερες πληροφορίες:

Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη

Βαλαωρίτου 12, 10671 Αθήνα

Fax:  2103618966

e-mail:  hlhr@hlhr.gr

www.hlhr.gr

Read more...