Στις 7 Ιουνίου διεξάγονται οι Ευρωεκλογές για έβδομη φορά στη χώρα μας. Κάθε πέντε χρόνια καλούμαστε να εκλέξουμε τους αντιπροσώπους της χώρας μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Η διαδικασία αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική. Πολλοί υποστηρίζουν πως η σημασία των Ευρωεκλογών και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι σημαντικότερη από τις αντίστοιχες εθνικές εκλογές και τη Βουλή! Εν μέρει έχουν δίκιο. Μπορεί μεν το Ευρωσύνταγμα να έχει συμπληρωματική ισχύ ως προς τα εθνικά συντάγματα και να μην θεωρείται ανώτερο αυτών, αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός πως οι κυβερνήσεις των 27 κρατών-μελών δεσμεύονται από τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και οφείλουν να τις εφαρμόσουν.
Από εκεί και πέρα, είναι κοινώς αποδεκτό πως το δικαίωμα του εκλέγειν είναι το σημαντικότερο δικαίωμα που μπορεί να έχει ο κάθε πολίτης στο δημοκρατικό πολίτευμα. Από τον πιο πλούσιο μέχρι τον πιο φτωχό, από τον πιο διάσημο μέχρι τον πιο άσημο, όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να ψηφίσουν μόνο μια φορά αυτόν που θεωρούν πιο άξιο να τους εκπροσωπήσει.
Αρκετοί είναι αυτοί που θα παραθέσουν ως επιχείρημα το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Αυτό κατά τη γνώμη μου, όχι μόνο επιχείρημα δεν είναι, αλλά δείχνει και άνθρωπο που αδιαφορεί για το τι συμβαίνει γύρω του και νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Άλλωστε το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος είναι κάθε χρόνο, ενώ οι Ευρωεκλογές μια φορά στα 5 χρόνια!
Καλώς ή κακώς, τα τελευταία χρόνια οι Ευρωεκλογές, κυρίως λόγω του ότι δεν αναδεικνύουν κυβέρνηση, χρησιμοποιούνται από τα κόμματα για να δώσουν μηνύματα με βάση τα ποσοστά που παίρνουν. Άλλοι τις χρησιμοποιούν για να δείξουν πως οι πολίτες επικροτούν το έργο της κυβέρνησης, άλλοι για το αντίθετο, άλλοι για να δείξουν πως τα μικρά κόμματα έχουν φωνή κτλ. Κι όμως, τα μηνύματα αυτά δεν έχουν απολύτως καμία αξία και σημασία αν το ποσοστό αποχής είναι πολύ μεγάλο. Με άλλα λόγια αν η συμμετοχή είναι κατώτερη του αναμενομένου τα μηνύματα αυτά δεν βρίσκουν αποδέκτη… Έτσι, λοιπόν, το πρώτο μήνυμα που πρέπει να δωθεί από όλους τους πολίτες προς όλα τα κόμματα είναι αυτό της μεγάλης συμμετοχής και της μαζικότητας! Η αποχή δεν ευνοεί τους πολίτες, όχι τα κόμματα…
Μερικοί ίσως πουν πως οι Έλληνες Ευρωβουλευτές είναι αριθμητικά λίγοι για να έχουν λόγο και να επηρεάζουν τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Όμως, οι Έλληνες Ευρωβουλευτές μετά την εκλογή τους εντάσσονται σε μεγαλύτερες ομάδες, με βάση το κόμμα τους. Έτσι, π.χ. οι Ευρωβουλευτές της ΝΔ εντάσσονται στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, οι του ΠΑΣΟΚ στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα κ.ο.κ. Με αυτό τον τρόπο οι Ευρωβουλευτές μας δεν είναι μόνοι στις διεκδικήσεις τους, αλλά έχουν από πίσω τους ομάδες Ευρωβουλευτών άλλων κρατών να τους υποστηρίξουν.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 κρατών-μελών είναι ήδη γεγονός. Στο μέλλον ίσως ενταχθεί η Τουρκία και άλλες χώρες. Ίσως, το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης να έχει ξεθωριάσει και να μην είναι λαμπερό όσο παλιά. Αυτό συμβαίνει επειδή η Ε.Ε. έχει δώσει περισσότερη βαρύτητα στα θέματα οικονομίας εις βάρος άλλων.
Είναι στο χέρι μας να κάνουμε το όραμα να ξαναλάμψει. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ στις διαδικασίες των Ευρωεκλογών!
Την Τετάρτη 13 Μαΐου διεξάγονται πανελλαδικώς οι φοιτητικές εκλογές για το 2009. Σε όλα τα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας θα στηθούν κάλπες για να δείξουν την προτίμηση των φοιτητών ανάμεσα στις φοιτητικές παρατάξεις. Πολλοί φοιτητές θεωρούν τις εκλογές αυτές αμελητέας σημασίας και είτε δεν συμμετέχουν, είτε ψηφίζουν "ό,τι κάτσει"... Από την άλλη, αρκετοί είναι αυτοί που θέτουν σημαντικά κριτήρια για την επιλογή της παράταξης που θα στηρίξουν και είναι κυρίως ιδεολογικοπολιτικού περιεχομένου, αλλά και προσφοράς της παράταξης στην σχολή, π.χ. πίεση για κατοχύρωση επαγγελματικών δικαιωμάτων κτλ. Τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια πρώτη παράταξη σε ψήφους αναδεικνύεται η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ (παράταξη προσκείμενη στη Ν.Δ. και παρακλάδι της Ο.Ν.ΝΕ.Δ.).
Πολλοί είναι οι φοιτητές που την "τιμούν" με την ψήφο τους λόγω του απολιτίκ χαρακτήρα της που μοναδικό σκοπό έχει τη διοργάνωση πάρτυ και ψυχαγωγικών εκδηλώσεων. Η πολιτική έρχεται για τη ΔΑΠ σε δεύτερη μοίρα. Για τους ΔΑΠίτες δεν έχει σημασία η αντεκπαιδευτική πολιτική του Υπουργείου Παιδείας, αλλά η επιτυχής διοργάνωση πάρτυ... Πάρτυ σχεδόν κάθε εβδομάδα που την προεκλογική περίοδο μπορεί να φτάσουν τα τρία εβδομαδιαίως!
Ως εδώ όλα καλά! Τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται για το εκπαιδευτικό και εργασιακό τους μέλλον, αλλά για τα πάρτυ. Είναι party-animals και το απολαμβάνουν! Τίποτα το μεμπτό. Όμως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ χρησιμοποιεί συνήθως αθέμιτα μέσα για την επίτευξη του (αυτο)σκοπού της που δεν είναι άλλος από την πρωτιά. Μια πρωτιά που από μόνη της αρκεί για να είναι ευτυχείς οι απανταχού ΔΑΠίτες. Άσχετα αν έχουν "μαύρα μεσάνυχτα" από τις εξελίξεις στην Παιδεία ή αν απέχουν πάντα από τα σημαντικά γεγονότα του φοιτητικού κινήματος... Πολύ δε χειρότερο είναι οι ΔΑΠίτες να στέκονται απέναντι στους συμφοιτητές τους και στις δίκαιες επιδιώξεις τους για το μέλλον τους. Ένα μέλλον που περιλαμβάνει και τους ΔΑΠίτες!
Ας δούμε, όμως, ποιές είναι οι συνήθεις πρακτικές (εκτός από τα πάρτυ) των μελών της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ για να προσελκύσουν νέους ψηφοφόρους-πελάτες:
Οι εκπτωτικές κάρτες και τα δωρεάν κουπόνια αγορών! Ψήφισες ΔΑΠ; Συγχαρητήρια, κέρδισες 50€ για τις αγορές σου σε οπτικά είδη. Έτσι βλέπουν οι ΔΑΠίτες τους συμφοιτητές τους και ψηφοφόρους: ως πελάτες! Και μάλιστα κοστολογούν την ψήφο τους 50€...
Άλλη μια συνήθης πρακτική είναι το φακέλωμα των φοιτητών. Ποιός μπορεί να ξεχάσει την αποκάλυψη για φακέλωμα των φοιτητών του Οικονομικού τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών, όταν οι ΔΑΠίτες μοίρασαν DVD με σημειώσεις και μέσα σε αυτά κατά λάθος είχαν περάσει και αρχεία από το φακέλωμα των φοιτητών του τμήματος; Μάλιστα το θέμα έκανε πανελληνίως γνωστό η εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ" σε σχετικό άρθρο: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=180930&ct=75&dt=13/05/2007
Όμως, η ΔΑΠ δεν περιορίζεται σε αυτές τις δράσεις! Πιστεύοντας στη διά βίου μάθηση διοργανώνει σεμινάρια για τα στελέχη της με θέμα: "Επικοινωνιακή Προσέγγιση Πρωτοετών και Νέων Στελεχών".
Επειδή, όμως, τα σεμινάρια δεν αρκούν πάντα, η ΔΑΠ εκδίδει εσωτερικές οδηγίες για τα στελέχη της με σκοπό την προσέγγιση πρωτοετών κατά τη διάρκεια των εγγραφών...
...αλλά και για τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί κατά τη διάρκεια των φοιτητικών εκλογών! Μάλιστα, με το συγκεκριμένο θέμα έχει ασχοληθεί εκτενώς η εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" με σχετικό άρθρο: http://www.iospress.gr/mikro2004/mikro20040522.htm
Επίσης, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ έχει ενεργό ανάμιξη στα (ανεξάρτητα και ακομμάτιστα κατά τα άλλα...) Τοπικά Συμβούλια Νέων (ΤΟ.ΣΥ.Ν.) μαζί φυσικά με την Ο.Ν.ΝΕ.Δ.. Από τα εσωτερικά έγγραφά τους αυτό διαφαίνεται ξεκάθαρα!
Αλλά, κατά τη γνώμη μου, μακράν η χειρότερη δράση των στελεχών της Ο.Ν.ΝΕ.Δ. ήταν η δολοφονία του καθηγητή Ν. Τεμπονέρα. Η ιστορία είναι γνωστή και οι φοιτητές την γνωρίζουν καλά. Τα στελέχη αυτά έδειξαν σε όλους τη νοοτροπία που κυριαρχεί στην παράταξή τους! Καμία ψήφος σε δολοφόνους και υποστηρικτές αυτών!
Αυτά για τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Καλό είναι οι φοιτητές να γνωρίζουν κάποια πράγματα για το βίο και την πολιτεία της πρώτης σε ψήφους φοιτητικής παράταξης. Η ψήφος είναι το μέγιστο δικαίωμα που μας δίνεται σε μια δημοκρατική κοινωνία και πρέπει να προσέχουμε που τη δίνουμε... Πίσω από τα γκλαμουράτα πάρτυ και τις εκδρομές πολλές φορές κρύβονται παρακρατικές δράσεις, τραμπουκισμοί και "φακελώματα"!
Ίσως το κείμενο αυτό να ήταν σκληρό απέναντι στους ελάχιστους "ιδεολόγους" ΔΑΠίτες που πιστεύουν στο νεοφιλελευθερισμό και προσπαθούν να διαδώσουν την ιδεολογία τους αυτή (αν μπορεί να χαρακτηριστεί ιδεολογία...) με θεμιτά μέσα, που είναι οπαδοί του μεστού πολιτικού διαλόγου και της ειρηνικής επίλυσης των όποιων διαφορών. Ας προσπαθήσουν όμως να περάσουν τις απόψεις τους αυτές στην παράταξή τους. Η πρώτη φοιτητική παράταξη σε ψήφους πρέπει να είναι και πρώτη σε πολιτικό (και όχι μόνο) ήθος!
Οι Μηχανικοί Χωρίς Σύνορα (ΜΧΣ) είναι Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, με σκοπό τη παροχή τεχνικής βοήθειας σε μη ανεπτυγμένες περιοχές, καθώς και σε περιοχές που έχουν συντελεσθεί μεγάλης έκτασης φυσικές και ανθρωπολογικές καταστροφές.
Δεν πρόκειται επομένως για μια οργάνωση ανθρώπων που σχετίζονται αποκλειστικά με τη τεχνολογία αλλά μια οργάνωση ανθρώπων ευαισθητοποιημένων πάνω σε προβλήματα που αφορούν όλους μας.
Ως Έλληνες Μηχανικοί Χωρίς Σύνορα οι δράσεις μας υπηρετούν τον άνθρωπο και τη φύση,
- σε κοινωνίες όπου το κράτος αδυνατεί να κατασκευάσει τα απαραίτητα έργα υποδομής και δίκτυα κοινής ωφελείας (στέγαση, ύδρευση, αποχέτευση, οδοποιία, άρδευση, φράγματα κλπ),
- σε περιοχές που έχουν συντελεσθεί σεισμοί, πλημμύρες, πυρκαγιές, καταστροφές περιβάλλοντος, ηφαιστειακές εκρήξεις, τυφώνες, ομαδικά τεχνολογικά ατυχήματα, εμπόλεμες συρράξεις,
- σε παγκόσμια κλίμακα όπου ο ανθρώπινος παράγοντας με τη ρύπανση του περιβάλλοντος απειλεί την ίδια τη ζωή και την επιβίωση του πλανήτη (φαινόμενο θερμοκηπίου, καταστροφές όξινης βροχής, μείωση στοιβάδας όζοντος κλπ).
Πρόσφατα (Μ.Παρασκευή 17/4) διάβασα ένα εξαιρετικό άρθρο του Δάμωνος Δαμιανού στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ και έτσι πήρα την αφορμή να γράψω αυτό το κείμενο. Δεν θα παραθέσω στο blog μου αυτούσιο το άρθρο του κ.Δαμιανού, καθώς κάτι τέτοιο σε τίποτα δεν οφελεί, αφού το πρωτότυπο άρθρο είναι διαθέσιμο και στο ίντερνετ. Οπότε, όποιος το επιθυμεί μπορεί να το βρει εύκολα και να το διαβάσει. Παρακάτω θα παρουσιάσω με το δικό μου τρόπο και μέσα από τη δική μου σκοπιά την ιστορία του Καπετάν Κεμάλ σύμφωνα με τη δική μου (μικρή) προσωπική έρευνα και μέσα από δικά του λεγόμενα.
Τονίζεται ιδιαίτερα πως σκοπός του κειμένου δεν είναι η αναμόχλευση των γεγονότων και των καταστάσεων της Ελλάδας την περίοδο του εμφυλίου πολέμου. Πιστεύω, όμως, πως μέσα από αυτή την, ιδιαίτερη ομολογουμένως, ιστορία μπορούν να βγουν πολλά θετικά μηνύματα. Μηνύματα που μπορεί να μην είναι κατά βάση πολιτικά, αλλά που έχουν έναν πιο ανθρωπιστικό χαρακτήρα.
Ας ξετυλίξουμε, όμως, το κουβάρι της ζωή του Καπετάν Κεμάλ… «Μα ποιός είναι αυτός ο Καπετάν Κεμάλ;» θα αναρωτιέστε. Ο Καπετάν Κεμάλ, το πραγματικό όνομα του οποίου είναι Μιχρί Μπελί (Mihri Belli), είναι Τούρκος. Γεννήθηκε στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης το 1916 και είναι γόνος αστικής οικογένειας. Σπούδασε οικονομικά στη Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης από όπου αποφοίτησε το 1937 και με υποτροφία μετέβη στις Η.Π.Α. στο Πανεπιστήμιο του Μισισιπή, µε αντικείµενο των σπουδών του την ανταλλαγή πληθυσµών µεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας µετά τον Μικρασιατικό Πόλεµο. Ως αριστερός διανοούµενος στην Αµερική, σύντοµα εντάχθηκε στο κίνηµα για την προάσπιση των πολιτικών δικαιωµάτων των µαύρων τού αµερικανικού Νότου. “Πήγα στην Αμερική και βρέθηκα στο πλευρό των Μαύρων που αγωνίζονταν στο Μισισιπή για τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Ύστερα πήγα στο Σαν Φραντσίσκο και εργάστηκα για το Κομμουνιστικό Κόμμα παίρνοντας μέρος σε πορείες, σε διαμαρτυρίες.” λέει.
Επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη το 1941, µέσω της Ιαπωνίας και της Κίνας, και εργάστηκε στο ομώνυμο πανεπιστήμιο. Αναμείχθηκε ενεργά στην πολιτική. Δραστηριοποιήθηκε στις τάξεις τού Τουρκικού Κοµµουνιστικού Κόµµατος, ως µέλος της Κεντρικής Επιτροπής και ιδρυτής της Ένωσης Προοδευτικής Νεολαίας. Το 1944 καταδικάζεται σε ποινή διετούς φυλάκισης και εξορίας.
Ποια η γνώμη του, όμως, για την Ελλάδα μέχρι τότε; “Πρώτη φορά που ήρθα στην Ελλάδα ήταν το 1932 -33, ήμουν μαθητής τότε. Σε μια εκδήλωση που έγινε με Έλληνες μαθητές όλοι φώναξαν: «Ζήτω η Ελλάδα», εγώ δεν φώναξα. Ήμουν εθνικιστής τότε. Μετά από δέκα μέρες, 17 χρονών παλικαράκι, την αγάπησα την Ελλάδα και στο τέλος, φεύγοντας φώναξα το «Ζήτω η Ελλάδα» σε μια συνάντηση, πιο δυνατά από όλους. Οι λίγες μέρες ήταν αρκετές για να νιώσω την αλλαγή. Δεν ήμουν πολιτικός, ένα νέο παιδί που ό,τι γνώριζε καλά και του άρεσε, το αγαπούσε, και η Ελλάδα είχε πολλά για να αγαπήσει κανείς.’’Λέει επίσης:“Hέχθρα που είχε συσσωρευτεί μέσα μου από τη σοβινιστική προπαγάνδα τόσων χρόνων, διαλύθηκε μέσα σε εκείνη την εβδομάδα που έζησα στην Αθήνα, στον μεσοπόλεμο, κι είδα καθαρά στα μάτια των Ελλήνων τα φιλικά, τα αδερφικά αισθήματα που έτρεφαν για μας. Οι πρόσφυγες, οι Καραμανλήδες, δάκρυζαν στο άκουσμα της λέξης Τουρκία. Τα αισθήματα αδελφοσύνης ανάμεσα σε δύο λαούς που είχαν ζήσει για αιώνες μαζί, βάραιναν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Την τελευταία μέρα έγινε η αποχαιρετιστήρια συγκέντρωση. Ήχησαν ξανά τα συνθήματα «Ζήτω η Ελλάδα, Ζήτω η Τουρκία». Αυτή τη φορά φώναξα «Ζήτω η Ελλάδα» με όλη μου την καρδιά. Είχα καταλάβει ότι δεν χρειαζόταν να πάψει να υπάρχει η Ελλάδα για να υπάρξει η Τουρκία. Όλοι οι λαοί είναι αδέλφια, αλλά ο Τούρκος με τον Έλληνα είναι ακόμα πιο κοντά ο ένας με τον άλλο”
Αυτή η ομολογούμενη αγάπη του θα τον ξαναοδηγήσει πίσω στην Ελλάδα. Αυτή τη φορά με αισθήματα άκρως φιλικά και συντροφικά προς τους Έλληνες.Έτσι, το 1947, καταφεύγει στην Ελλάδα και εντάσσεται στις τάξεις του Δηµοκρατικού Στρατού στη Ροδόπη πολεμώντας µαζί µε ένα µεικτό τάγµα στο οποίο συµµετείχαν µειονοτικά στοιχεία –κυρίως Ποµάκοι και Αθίγγανοι– καθώς και µέλη της ελληνικής Αριστεράς. Αυτή είναι αναμφίβολα και η πιο ενδιαφέρουσα περίοδος της ζωής του. “Τον Απρίλιο του 1947 βρέθηκα στα βουνά της Ελλάδας. Πριν, όταν άρχισε το αντάρτικο, ήμουν φυλακισμένος στην Τουρκία. Το 'σκασα και κατατάχτηκα στον Δημοκρατικό Στρατό. Στην αρχή, μου ανέθεσαν την ευθύνη έκδοσης μιας εφημερίδας. Savas ονομαζόταν. Ήμουν 31 ετών τότε. Στη συνέχεια έπιασα και τα όπλα. Ήμουν υπεύθυνος του οθωμανικού τάγματος. Το λέγαμε έτσι, γιατί είχε μέλη: Πομάκους, Τούρκους, Έλληνες κ.ά. Ανέφερε ένας τη λέξη «οθωμανικό» κι αυτό ήταν, έμεινε να το αποκαλούν και οι υπόλοιποι έτσι. Πολέμησα δυόμισι χρόνια, έφυγα το φθινόπωρο του 1949 από τις ορεινές περιοχές της Ξάνθης και της Κομοτηνής.”
Έτσι, ο Μιχρί πολέμησε στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, παρότι δεν ήταν καν Έλληνας! Εάν κάνει κάποιος σοβαρή και εκτενή έρευνα θα ανακαλύψει σίγουρα αρκετούς αλλοδαπούς που συμμετείχαν στον εμφύλιο. Πολλοί υποστηρίζουν πως ήταν ο μοναδικός Τούρκος υπήκοος. Όμως, αυτό που τον ξεχωρίζει είναι πως δεν πρέπει να υπάρχει άλλος που να έγινε «Καπετάνιος».
Πως, όμως, του δόθηκε το ψευδόνυμο «Καπετάν Κεμάλ»; “Κάθε φορά που επιστρέφαμε από αποστολή, ο Λάμπρος άκουγε με προσοχή την αναφορά που του έκανα. Επικροτούσε τα περισσότερα απ΄ όσα του έλεγα. Μια φορά μου είπε: «Πώς να σε φωνάζουμε εσένα, εδώ στο βουνό χρειάζεσαι ένα ψευδώνυμο». Έδειχνε αποφασισμένος να γίνει νονός μου. «Να σε λέμε Κεμάλ», είπε. «Ο λαός εδώ πέρα αγαπάει το όνομα Κεμάλ”. Το ενδιαφέρον δεν είναι που το όνομα Κεμάλ άρεσε στους Τούρκους, αλλά που και οι Έλληνες το βλέπανε θετικά...».”(Ο Λάμπρος ήταν ένας Τούρκος της Ανατολής, από την Προύσα. Η μητρική του γλώσσα ήταν τα τουρκικά, αλλά ήταν χριστιανός και κομμουνιστής.) Έτσι κι έγινε. Ο Μιχρί έγινε «Κεμάλ» και συνέχισε τον αγώνα πλάι στους συντρόφους του.
Όλα αυτά για δυόμισι περίπου χρόνια. Στα πανέμορφα βουνά της Ροδόπης που όμως δεν χάρηκε όπως θα ήθελε. Τραγουδώντας τα τραγούδια του Μάρκου και του Ζαχαριάδη, έχοντας πάντα σαν έμπνευση το Θούριο του Ρήγα! Ώσπου τραυματίστηκε σοβαρά…
Με την αμνηστία του 1950 επέστρεψε στην Τουρκία και φυλακίστηκε ως ηγετικό στέλεχος του Τουρκικού Κομμουνιστικού Κόμματος (1951-1958). Μετά την αποφυλάκισή του άρχισε να γράφει σε διάφορα αριστερά περιοδικά, με το ψευδώνυμο E.Tufekci. Έφυγε από την Τουρκία με το στρατιωτικό πραξικόπημα το 1971 και επέστρεψε το 1974. Διετέλεσε γενικός γραμματέας του Τουρκικού Εργατικού Κόμματος. Το 1979 έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, από την οποία τραυματίστηκε σοβαρά. Με το πραξικόπημα του στρατηγού Εβρέν το 1980 έφυγε πάλι, στη Σουηδία αυτή τη φορά, όπου έζησε μέχρι το 1992, οπότε επέστρεψε στην πατρίδα του.
Παρά την ηλικία του έχει απίστευτη διαύγεια και απαντά σε φλέγοντα ζητήματα της πατρίδας του. Μάλιστα από το 1975 και µετά άρχισε να ασχολείται µε το Κουρδικό, το οποίο και θεωρεί ως το μεγαλύτερο ζήτημα της Τουρκίας, καταλήγοντας σε µία πρόταση για λύση τού προβλήµατος, στο πλαίσιο ενός ενιαίου κράτους. “Νομίζω ότι ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν είχε καλές ιδέες. Πίστευα ότι ο Ταλαμπανί και ο Μπαρζανί, που συνεργάστηκαν με τους Αμερικάνους, έβλεπαν τον Οτσαλάν ως τον μεγαλύτερο φόβο τους. Έτσι έχασαν την ευκαιρία. Ο Οτσαλάν δεν ήθελε ένα ελεύθερο Κουρδιστάν, γιατί θα ήταν υποχείριο στα χέρια των Αμερικανών. Η ενδεδειγμένη λύση θα ήταν μια Τουρκία με ίδια δικαιώματα για τους Κούρδους, τους Λαζούς, τους Τσερκέζους και όλες τις άλλες μειονότητες.” υποστηρίζει.
Εκτός από την πολιτική του δράση, ο Κεμάλ έχει να επιδείξει και ένα πλούσιο συγγραφικό έργο. Τα βιβλία του είναι κυρίως αριστερού ιδεολογικού περιεχομένου, ενώ έχει γράψει και βιβλία προτάσεων εκδημοκρατισμού της Τουρκίας. Διαβάζοντας τη λίστα με τα βιβλία του ξεχώρισα το βιβλίο με τίτλο: «Rigas in Dedigi» (μετ. «Τάδε έφη Ρήγας Φεραίος») που εκδόθηκε το 1987.
Αυτό είναι το φιλμ της ζωής ενός Τούρκου που αγάπησε την Ελλάδα μέσα από τον πόλεμο. Η μεταστροφή του από τον εθνικισμό στον κομμουνισμό αποτελεί, κατ’ εμέ, το πιο σημαντικό στοιχείο της ζωή του. Η πλούσια διεθνιστική (και διεθνής) δράση του στηρίζεται εξ’ ολοκλήρου σε αυτή τη μεταστροφή.
Κλείνοντας, κρατάω δυο φράσεις του Κεμάλ που πιστεύω πως έχουν αξία. Σε ερώτηση δημοσιογράφου αν ποτέ φοβήθηκε απάντησε: “Όχι, δεν φοβάμαι ούτε τώρα που είμαι γέρος. Δεν φοβήθηκα, ήμουν νέος τότε βλέπετε…” Αυτή του η φράση πιστεύω αποτελεί ορόσημο για τους νέους της εποχής μας. Ορόσημο να συνεχίσουν τους αγώνες τους σε όλα τα μέτωπα δίκαιων διεκδικήσεων χωρίς φόβο απέναντι στο σύστημα του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού της εποχής μας. Η άλλη του φράση: “Είχα καταλάβει ότι δεν χρειαζόταν να πάψει να υπάρχει η Ελλάδα για να υπάρξει η Τουρκία. Όλοι οι λαοί είναι αδέλφια, αλλά ο Τούρκος με τον Έλληνα είναι ακόμα πιο κοντά ο ένας με τον άλλο” πιστεύω πως δίνει το στίγμα του Κεμάλ και το όραμά του για τις χώρες που βρίσκονται εκατέρωθεν του Αιγαίου. Το όραμα για μια μελλοντική ειρηνική συνύπαρξη Ελλήνων και Τούρκων στα σαφή όρια των κρατών τους, χωρίς εχθρότητες, μίση και πάθη, αλλά με πνεύμα αδελφοσύνης, αλληλοκατανόησης και σεβασμού.
Για το μήνα Απρίλιο στην ενότητα “Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση του μήνα” παρουσιάζει το Ελληνικό Ινστιτούτο Έρευνας και Εκπαίδευσης για την Οδική Ασφάλεια και την Πρόληψη & Μείωση των τροχαίων ατυχημάτων “Πάνος Μυλωνάς”.
Το «Ελληνικό Ινστιτούτο Έρευνας και Εκπαίδευσης για την Οδική Ασφάλεια και την Πρόληψη & Μείωση των τροχαίων ατυχημάτων “Πάνος Μυλωνάς”» συστάθηκε στις 12 Μαΐου 2005. Αποτελεί μη κερδοσκοπικό Οργανισμό με ιδρυτικά μέλη του Πανεπιστημιακά Ιδρύματα και φορείς του επιχειρηματικού κλάδου.
Κύριος σκοπός του Ινστιτούτου είναι η υποστήριξη και προώθηση δραστηριοτήτων σε θέματα τα οποία προάγουν την οδική ασφάλεια, την κυκλοφοριακή αγωγή, τη μελέτη, έρευνα, ενημέρωση και εκπαίδευση στοχεύοντας κατ’ εξοχήν στην πρόληψη και μείωση των τροχαίων ατυχημάτων. Η ευαισθητοποίηση των πολιτών και των αρμόδιων φορέων σε θέματα ενημέρωσης και προάσπισης της οδικής ασφάλειας αλλά και η παραπέρα ενίσχυση, ενδυνάμωση και στήριξη της πολιτείας στην ανάληψη και τήρηση ουσιαστικών μέτρων και πολιτικών στη χώρα μας σε θέματα κυκλοφοριακής αγωγής, οδικής ασφάλειας και μείωσης των τροχαίων ατυχημάτων, αποτελούν βασικούς στόχους του Ινστιτούτου.
Αιτία για την ίδρυση του Ινστιτούτου είναι το γεγονός ότι έχουμε τη θλιβερή πρωτιά στα τροχαία ατυχήματα στην Ευρώπη τα οποία αποτελούν δυστυχώς την πρώτη αιτία θανάτου στην Ελλάδα.
Αφορμή αποτέλεσε η τραγική άδικη απώλεια ενός νέου, πολλά υποσχόμενου στο χώρο της τεχνολογίας και της δημοσιογραφίας, χαρισματικού ανθρώπου.
Ο Πάνος Μυλωνάς, τεταρτοετής φοιτητής του Τμήματος Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών και συντάκτης του ειδικού Τύπου του αυτοκινήτου έχασε τη ζωή του σε ηλικία 22 ετών σε τροχαίο ατύχημα το μεσημέρι της 22ας Μαρτίου 2004 ενώ πήγαινε να παρακολουθήσει τα μαθήματά του στην Πάτρα. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Πανεπιστημίου του, που καθιέρωσε ήδη υποτροφία στη μνήμη του, «υπήρξε φοιτητής εξαίρετου ήθους, πολλά υποσχόμενος στο χώρο της τεχνολογίας και της δημοσιογραφίας, ιδιαίτερων ικανοτήτων, με πολλαπλά ενδιαφέροντα και η απώλεια του απετέλεσε πλήγμα για την Πανεπιστημιακή Κοινότητα».
Στόχος του Ινστιτούτου είναι όχι μόνο η ευαισθητοποίηση των πολιτών, αλλά και η ενεργοποίηση όλων των δυνάμεων του ιδιωτικού αλλά και του δημόσιου τομέα για να πάψει επιτέλους η χώρα μας να έχει τη θλιβερή πρωτιά σε θανάτους από τροχαία ατυχήματα στην Ευρώπη των οποίων, σύμφωνα με τις στατιστικές, τα περισσότερα θύματα είναι νέοι άνθρωποι», δήλωσε το Προεδρείο του Διοικητικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου με την ανάληψη των δραστηριοτήτων του.
Ιδρυτικά μέλη του Ινστιτούτου αποτελούν Πανεπιστημιακά Ιδρύματα, επιλεγμένοι φορείς του επιχειρηματικού κόσμου και ευαισθητοποιημένοι πολίτες και στα νέα μέλη συγκαταλέγονται φορείς του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα. Συνεργαζόμενους φορείς αποτελούν ενώσεις και Οργανισμοί του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ενώ το Ινστιτούτο αποτελεί μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ασφάλειας Μεταφορών (ETSC).
Η πρωτοβουλία και προσπάθεια αυτή που ξεκίνησε από ένα τραγικό γεγονός ελπίζουμε να γίνει ένα μέσο βελτίωσης των συνθηκών που επικρατούν στη χώρα μας.
Ας σημάνει ο άδικος χαμός ενός νέου με αξίες, με σεβασμό στον άνθρωπο και αγάπη για τη ζωή, την έναρξη της ενεργού συμμετοχής. Ας γίνει η απώλεια του Πάνου αφορμή για λιγότερους θανάτους στους δρόμους.
Περισσότερες πληροφορίες: Νεμέσεως 2, 112 53 Αθήνα
