Και μετά τι;

Ζούμε τη δυσκολότερη εποχή της Ελλάδας, ίσως όχι μόνο μετά τη Μεταπολίτευση, αλλά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει τους πάντες και τα πάντα και όλα μοιάζουν απαισιόδοξα στα μάτια των Ελλήνων. Η κοινωνία βιώνει μια τεράστια κρίση που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αποκλειστικά και μόνο οικονομική! Η κρίση αυτή έχει περάσει και στην πολιτική ζωή του τόπου και αυτό φαίνεται από τις καθημερινές άστοχες κινήσεις των πολιτικών.

Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου εδώ και δύο περίπου χρόνια αποτυγχάνει παταγωδώς να δώσει ώθηση στην ελληνική οικονομία και οδηγείται από το ένα σφάλμα στο άλλο. Παρ’ όλες τις αλλαγές και τους ανασχηματισμούς δεν καταφέρνει να αντιστρέψει ούτε τις εντυπώσεις, αλλά κυρίως ούτε τα αποτελέσματα! Έχει μεταβληθεί ουσιαστικά σε υποχείριο των τεχνοκρατών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακολουθεί κατά γράμμα τις εντολές τους και εν ολίγοις τούς έχει αναθέσει την διοίκηση της χώρας αδιαφορώντας για τις συνέπειες των αποφάσεών της στο λαό. Δεν έχει στόχο, οράματα και αξίες. Αν η πολιτική ηγεσία δεν προστατεύει το λαό της στις επιθέσεις των “οικονομικών δολοφόνων”, τότε ποιός θα το κάνει;

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική των τεχνοκρατών οδηγεί την κυβέρνηση σε αποκρατικοποιήσεις της πλειοψηφίας σχεδόν της δημόσιας περιουσίας. Είναι λογικό να αποκρατικοποιούνται ζημιογόνες επιχειρήσεις, αλλά στην Ελλάδα πωλούνται τα “φιλέτα” του δημοσίου. Η ΔΕΗ και ο ΟΤΕ αποτελούν τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις του δημοσίου και αντί να γίνονται επενδύσεις, ώστε να ενδυναμωθούν ενάντια στις ιδιωτικές ανταγωνιστικές εταιρίες, η κυβέρνηση τις πουλά όσο-όσο! Γερμανοί και Κινέζοι αγοράζουν αεροδρόμια και λιμάνια σε εξευτελιστικές τιμές. Φυσικά, αυτό το δρόμο ακολουθούν και όσες κρατικές τράπεζες έχουν απομείνει, ενώ θα έπρεπε η κυβέρνηση να επιδιώξει την κρατικοποίηση τραπεζών! Ακόμα και οι εταιρίες ύδρευσης έχουν ενταχθεί στα σχέδια πώλησης… Όλος αυτός ο εθνικός πλούτος που δημιουργήθηκε εδώ και δεκαετίες με τη συνδρομή του ελληνικού λαού πωλείται σε ξένους επενδυτές με ρυθμό 1 ΔΕΚΟ ανά 10 μέρες…

Οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν μειωθεί αρκετά, με τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους να σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής. Οι νέοι δουλεύουν πλέον (όσοι δουλεύουν και δεν είναι άνεργοι) για 500 €, το 8ωρο έχει μετατραπεί σε 12ωρο και η κατάργηση των Εθνικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας έχει επιβαρύνει την ήδη άσχημη κατάσταση! Η χώρα δεν οδηγήθηκε σε αυτή την κατάσταση επειδή οι μισθοί ήταν υψηλοί και τα χαμηλά και μεσαία στρώματα δεν πλήρωναν φόρους. Οδηγήθηκε εδώ λόγω της άνισης κατανομής των πόρων και της κακής λειτουργίας του ελληνικού κράτους και του τραπεζικού συστήματος!

Χθες στο δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ, δημοσιογράφοι πανηγύριζαν επειδή, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, το εργατικό κόστος της χώρας, δηλαδή οι δαπάνες της εργοδοσίας υπέρ του εργαζόμενου, έπεσε κατά 6,8%. Την ίδια ώρα στην Ευρωζώνη αυξανόταν κατά 2,6% και στην ΕΕ των 27 κατά 2,7%. Η μόνη χώρα μετά την Ελλάδα που είχε πτώση ήταν η Ιρλανδία με 2,2%, ενώ η Βουλγαρία είχε αύξηση 7,8%! Με άλλα λόγια απομακρυνθήκαμε σε σχέση με το μέσο εργατικό κόστος της ΕΕ κατά 9,5% και η ψαλίδα με τη Βουλγαρία έχει κλείσει κατά 15%. Επόμενος στόχος της κυβέρνησης και των τεχνοκρατών; Εξίσωση των μισθών μας με αυτούς των Βούλγαρων…

Πολλοί ίσως θεωρούν πως μια αλλαγή κυβέρνησης ή μια συγκυβέρνηση θα αλλάξει το σκηνικό και θα βοηθήσει στην έξοδο από την κρίση. Αυτό είναι, όμως, δύσκολο έως αδύνατο! Δυστυχώς, ούτε ο νεοφιλελεύθερος Σαμαράς, ούτε ο λαϊκιστής Καρατζαφέρης έχουν αυτή την ικανότητα. Η κίνηση του Γ. Παπανδρέου να παραιτηθεί ουσιαστικά υπέρ του Σαμαρά μόνο ως άστοχη μπορεί να χαρακτηριστεί, αφού ο λαός τούς έθεσε στο περιθώριο στις εκλογικές διαδικασίες! Αν πιστεύει πως δεν μπορεί  να ανταπεξέλθει πρέπει απλά να προκηρύξει εκλογές.

Εν μέσω όλων αυτών των γεγονότων ο λαός δείχνει πιο απαισιόδοξος από ποτέ! Ίσως όχι μόνο επειδή βλέπει το εισόδημά του συνεχώς να μειώνεται και τη φορολογία συνεχώς να αυξάνεται. Κυρίως επειδή νιώθει πως όλες αυτές οι περικοπές, οι μειώσεις και οι θυσίες δεν πιάνουν τόπο! Δυσκολίες έχει ξαναπεράσει στο παρελθόν και λογικά θα περάσει και στο μέλλον, αλλά αυτή τη φορά δεν τρέφει ούτε αυταπάτες, ούτε φρούδες ελπίδες… Όταν βγούμε από την κρίση θα ζούμε σε μια χώρα όπου τις πηγές πλούτου θα τις κατέχουν ξένοι επιχειρηματίες, ενώ θα εργαζόμαστε με πενιχρούς μισθούς για να αναπτύσσονται η Γερμανία, η Κίνα κ.ά.

Αναμένεται απόψε η κυβέρνηση να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και να συνεχίσει το έργο της. Πόσο θα αντέξει όμως να πηγαίνει ενάντια στη λαϊκή βούληση; Δεν πρέπει να ξεχνούν πως η Ελλάδα κατοικείται από ανθρώπους και όχι από αριθμούς. Όποιος κοιτάει μονάχα την ευημερία των αριθμών θα έρθει σίγουρα αντιμέτωπος με τους ανθρώπους κάποια στιγμή…