Φοιτητικές εκλογές 2010

Αύριο διεξάγονται οι φοιτητικές εκλογές για το 2010 σε όλα τα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ελλάδας. Εκλογές που αποτελούν, κατά κύριο λόγο, βαρόμετρο για τις επιλογές και τη στάση της σπουδάζουσας νεολαίας στις πολιτικές εξελίξεις του τόπου και όχι μόνο! Οι νέοι είναι, άλλωστε, μακράν το πιο δραστήριο και ενεργό κομμάτι της κοινωνίας. Άλλωστε, παρ’ όλες τις προσπάθειες που κατά καιρούς έχουν γίνει για την αποδυνάμωσή του, το φοιτητικό κίνημα συνεχίζει ακάθεκτο και απτόητο τις διεκδικήσεις και τους αγώνες του παρά τις απώλειες που έχει υποστεί και τις επιθέσεις που έχει δεχθεί.

Κάθε χρόνο όλες οι παρατάξεις δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς για να επιτύχουν καλά αποτελέσματα σε αυτή την εκλογική διαδικασία. Στόχος; Άλλοι θέλουν να ανεβάσουν τα ποσοστά τους και να ισχυροποιήσουν τις απόψεις τους μέσα από τα Δ.Σ., άλλοι στοχεύουν στην «πρωτιά» σε μεμονωμένες σχολές, ενώ άλλοι επιζητούν να παραμείνουν στην κορυφή και αν μπορούν να πετύχουν την αυτονομία εδρών της παράταξής τους στο εκάστοτε Δ.Σ. Φαίνεται, όμως, πως πάμε σε εκλογές από τις οποίες δεν έχει προκύψει (ως τώρα) κάποιο «σκάνδαλο» από μέρους των φοιτητικών παρατάξεων, όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό έχει δύο ερμηνείες: Ή οι παρατάξεις σταμάτησαν να χρησιμοποιούν αθέμιτα μέσα ή το κάνουν τόσο καλά κι οργανωμένα που δεν μπορεί να αποκαλυφθεί… Ας ελπίσουμε να συμβαίνει το πρώτο εξ αυτών!

Πολλά έχουν μεσολαβήσει, όμως, από τις περσινές εκλογές (13 Μαΐου 2009) μέχρι σήμερα. Τον Ιούνιο του 2009 είχαμε Ευρωεκλογές, ενώ τον Οκτώβρη του ίδιου έτους ακολούθησαν οι εθνικές εκλογές που οδήγησαν στην αλλαγή κυβέρνησης και πολιτικών συσχετισμών στη χώρα! Το κλίμα αντιστράφηκε εν μέρει. Πλέον οι ΔΑΠίτες δεν θα έχουν την πίεση και το βάρος να υποστηρίζουν τις κυβερνητικές επιλογές με κάθε μέσο εντός και εκτός αμφιθεάτρων, όπως έπρατταν τα τελευταία πέντε χρόνια. Έχουν περάσει στην αντιπολίτευση και προσπαθούν να ασκήσουν κριτική στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την ΠΑΣΠ για τους χειρισμούς τους σε διάφορα ζητήματα, είτε αφορούν την παιδεία, είτε όχι. Δεν παραλείπουν, όμως, να υποστηρίζουν με θέρμη τις ίδιες οπισθοδρομικές απόψεις της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας τους σχετικά με την παιδεία, την εκπαίδευση και το ελληνικό πανεπιστήμιο. Μάλιστα τις μετονομάζουν σε «τομές»… Χαρακτηριστική είναι η κεντρική προεκλογική αφίσα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, η οποία έχει σαν κεντρικό μήνυμα «ΘΕΛΟΥΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΑ», ενώ με μικρότερη γραμματοσειρά στα πλάγια (ενώ καλύπτονται από ένα ζευγάρι κρεμασμένα παπούτσια) αναφέρουν «λιγότερες σπατάλες», «λιγότερη ανεργία» και «λιγότερα λόγια»… «Λαβωμένη» από τις πρόσφατες εκλογές για την ανάδειξη προέδρου της ΟΝΝΕΔ και με τα σημάδια του διχασμού ακόμα εμφανή ανάμεσα στα μέλη της, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ για πρώτη φορά εδώ και περισσότερα από 25 χρόνια θα βρεθεί αντιμέτωπη με το φάσμα της ήττας στις φοιτητικές εκλογές.

Στον αντίποδα η ΠΑΣΠ. Η παράταξη που «χτυπήθηκε» όσο καμία άλλη φέτος και κλήθηκε να σηκώσει το βάρος των επιλογών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Με σαφή ιδεολογική προσέγγιση και χωρίς ίχνος λαϊκισμού, η ΠΑΣΠ όχι μόνο δεν υποστήριξε πολλά από τα ομολογουμένως αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης, αλλά ήταν αυτή που κατέβαζε κόσμο στο δρόμο και στις πορείες! Τα πλαίσια των συνελεύσεων που κατέβαζε περιείχαν εμφανώς την αντίθεση σε κάθε αντιλαϊκή πολιτική και καλούσαν σε φοιτητική συστράτευση ενάντια στη λαίλαπα μέτρων που πρόκειται να πλήξουν τον ελληνικό λαό. Η ΠΑΣΠ, άλλωστε, είναι συνηθισμένη στο να δρα αυτόνομα από τον πολιτικό της φορέα (ΠΑΣΟΚ) και το είχε αποδείξει και στο πρόσφατο παρελθόν με την αντίθεσή της στην αναθεώρηση του άρθρου 16, ενώ πάντα πρωτοπορεί στους δίκαιους λαϊκούς αγώνες! Πολλοί είναι αυτοί που ρίχνουν λάσπη στην ΠΑΣΠ για λάθη του ΠΑΣΟΚ στο παρών και το παρελθόν, αλλά αυτή αντιστέκεται σθεναρά έχοντας ως ασπίδα την σοσιαλιστική ιδεολογία της και την πλούσια ιστορία της. Παράλληλα δεν σταματά τις διεκδικήσεις και την κριτική, ενώ τώρα με την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είναι περισσότερο διεκδικητική και απαιτητική για τα θέματα που αφορούν το ελληνικό πανεπιστήμιο, την παιδεία και τη νεολαία στο σύνολό της. Ίσως αυτή τη χρονιά να έρθει η επιβράβευση της προσπάθειας και της υπεύθυνης στάσης της παράταξης τα τελευταία χρόνια με την πρωτιά στις εκλογές. Όπως και να έχει πάντως η σοβαρή και συστηματική δουλειά που γίνεται από την παράταξη δεν πρόκειται να σταματήσει ακόμα και με εκλογική ήττα!

Εκτός από τους δύο βασικούς διεκδικητές της νίκης το βράδυ της Τετάρτης υπάρχουν κι άλλες παρατάξεις, οι οποίες διεκδικούν την ψήφο των φοιτητών. Ξεχωρίζουν η ΠΚΣ, η ΕΑΑΚ και η ΑΡΕΝ. Η ΠΚΣ αποτελεί το φοιτητικό παρακλάδι της Κομμουνιστικής Νεολαίας (ΚΝΕ) και αποτελεί σταθερή δύναμη στα πανεπιστήμια. Δυστυχώς, η παγιωμένη στάση της απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές και οι χρόνιες αγκυλώσεις της δεν της επιτρέπουν να ανεβάσει ουσιαστικά τα ποσοστά της στις εκλογικές μάχες. Η ΑΡΕΝ, ως φοιτητική παράταξη του Συνασπισμού, θα επιδιώξει να αυξήσει τα ποσοστά της αν και το γενικότερο αρνητικό κλίμα που έχει διαμορφωθεί εναντίον του πολιτικού της φορέα δείχνει να δυσχεραίνει την επίτευξη του στόχου της. Τέλος, η ΕΑΑΚ ως αυτόνομη και ανεξάρτητη κίνηση είναι η κύρια δύναμη υποκίνησης καταλήψεων στα πανεπιστήμια. Το έδαφος στα μυαλά των νεαρών φοιτητών είναι αρκετά πρόσφορο για εξέγερση και οι ΕΑΑΚίτες δείχνουν πως μπορούν να «μεταφράσουν» τη «νεανική οργή» σε ψήφο υπέρ τους. Παρ’ όλα αυτά, τα εκλογικά τους ποσοστά κυμαίνονται σε χαμηλά επίπεδα τα τελευταία χρόνια και λογικά αυτό δεν θα αλλάξει φέτος…

Καλό είναι οι φοιτητές να δείξουν σύνεση κι να στηρίξουν παρατάξεις που ιδεολογικά και ουσιαστικά καλύπτουν τα δικά τους «πιστεύω» και αγωνίζονται διαρκώς και ουσιαστικά για την αναβάθμιση και όχι την απαξίωση του ελληνικού πανεπιστημίου! Πάντως, όποια παράταξη κι αν υποστηρίζει κάποιος φοιτητής ή ακόμα κι αν δεν υποστηρίζει καμία, το σώφρον είναι να συμμετέχει ενεργά στις εκλογικές διαδικασίες. Η χώρα μας βρίσκεται ήδη σε πολύ δυσχερή κατάσταση και το μόνο που δεν χρειάζεται αυτή τη στιγμή είναι η απαξίωση της δημοκρατίας και των θεσμών της από εμάς τους νέους. Η συμμετοχή όλων, λοιπόν, των φοιτητών κρίνεται απαραίτητη και επιτακτική. Η κάλπη κάθε φορά δίνει τα δικά της μηνύματα που έχουν και ανάλογους αποδέκτες. Ας αποφασίσουμε επιτέλους εμείς για το μέλλον μας και το μέλλον των σχολών μας. Μην αφήνουμε τους άλλους να αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς! Το μέλλον σίγουρα θα μας δικαιώσει…

Read more...

Η ιστορία της εργατικής Πρωτομαγιάς

Πρωτομαγιά σήμερα. Μια μέρα, η οποία εκτός από μια απλή πρώτη μέρα του μηνός Μαΐου, αποτελεί και παγκόσμια εργατική γιορτή. Πλήθος κόσμου κάθε χρόνο συμμετέχει στις πορείες και στις λοιπές εκδηλώσεις με θέματα τα εργασιακά δικαιώματα, τις εργασιακές συνθήκες, τη μισθοδοσία κτλ. Καλό θα είναι να μάθουμε κάποια πράγματα παραπάνω για την ιστορία της ημέρας που χαρακτηρίστηκε «απεργία» και όχι αργία…

Η Πρωτομαγιά καθιερώθηκε ως εργατική γιορτή τον Ιούλιο του 1889, ύστερα από απόφαση της συνέλευσης του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς (Σοσιαλιστικής Διεθνούς) στο Παρίσι, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγου την 1η Μαΐου 1886, οι οποίοι διεκδικούσαν το οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας και τελικά κατέληξε σε αιματοχυσία λίγες μέρες αργότερα, με την επέμβαση της αστυνομίας και των μπράβων της εργοδοσίας. Στη συνέλευση εκείνη μετείχαν 391 αντιπρόσωποι συνδικάτων από 20 χώρες. Από τη στιγμή που η Πρωτομαγιά καθιερώθηκε σαν ημέρα διεθνούς διαμαρτυρίας της εργατικής τάξης, συνδέθηκε με τους εργατικούς αγώνες και επιβλήθηκε, φυσικά μέσα από νίκες αλλά και ήττες, σαν εκδήλωση της αλληλεγγύης και της ενότητας του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

Τι πραγματικά συνέβη στο Σικάγο το 1886; Τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886 για το οκτάωρο, ωθούμενα από τις επιτυχημένες διεκδικήσεις των καναδών συντρόφων τους. Την περίοδο εκείνη το κανονιστικό πλαίσιο εργασίας στις ΗΠΑ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι εργοδότες μπορούσαν να απασχολούν το προσωπικό τους κατά το δοκούν, ακόμη και τις Κυριακές. Στην απεργία πήραν μέρος περίπου 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ. Την Πρωτομαγιά του 1886 έγινε στο Σικάγο η πιο μαχητική πορεία με τη συμμετοχή 90.000 ανθρώπων. Στην κεφαλή της πορείας ήταν ο αναρχοσυνδικαλιστής Άλμπερτ Πάρσονς, η γυναίκα του Λούσι και τα επτά παιδιά τους.

Το πρώτο αίμα χύθηκε δύο ημέρες αργότερα έξω από το εργοστάσιο ΜακΚόρμικ στο Σικάγο. Απεργοσπάστες προσπάθησαν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό και ακολούθησε συμπλοκή. Η Αστυνομία και οι μπράβοι της επιχείρησης επενέβησαν δυναμικά. Σκότωσαν τέσσερις απεργούς και τραυμάτισε πολλούς, προκαλώντας οργή στην εργατική τάξη της πόλης. Την επομένη αποφασίστηκε συλλαλητήριο καταδίκης της αστυνομικής βίας στην Πλατεία Χεϊμάρκετ, με πρωτοστατούντες τους αναρχικούς. Η συγκέντρωση ήταν πολυπληθής και ειρηνική. Το κακό, όμως, δεν άργησε να γίνει. Οι αστυνομικές δυνάμεις πήραν εντολή να διαλύσουν δια της βίας τη συγκέντρωση και τότε από το πλήθος των απωθούμενων διαδηλωτών ρίφθηκε μια χειροβομβίδα προς το μέρος τους, η οποία εξερράγη, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες. Η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά βούληση κατά των συγκεντρωμένων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον τέσσερις διαδηλωτές και να τραυματιστεί απροσδιόριστος αριθμός, ενώ έξι αστυνομικοί έχασαν τη ζωή τους από πυρά (φίλια ή των διαδηλωτών παραμένει ανεξακρίβωτο), ανεβάζοντας τον αριθμό τους σε επτά.

Για τη βομβιστική επίθεση, που προκάλεσε τον θάνατο του αστυνομικού, κατηγορήθηκαν οι αναρχοσυνδικαλιστές Άουγκουστ Σπις, Γκέοργκ Έγκελ, Άντολφ Φίσερ, Λούις Λινγκ, Μίκαελ Σβαμπ, Σάμουελ Φίλντεν, Όσκαρ Νίμπι και Άλμπερτ Πάρσονς, που ήταν από τους οργανωτές της διαδήλωσης. Όλοι, εκτός του Πάρσονς και του Φίλντεν, ήταν Γερμανοί μετανάστες. Η δίκη των οκτώ ξεκίνησε στις 21 Ιουνίου 1886. Ο εισαγγελέας Τζούλιους Γκρίνελ ζήτησε τη θανατική ποινή και για τους οκτώ κατηγορουμένους, χωρίς να προσκομίσει κανένα στοιχείο που να τους συνδέει με τη βομβιστική επίθεση. Απλώς, είπε ότι οι κατηγορούμενοι ενθάρρυναν με τους λόγους τους τον άγνωστο βομβιστή να πραγματοποιήσει την αποτρόπαια πράξη του, γι' αυτό κρίνονται ένοχοι συνωμοσίας. Από την πλευρά της, η υπεράσπιση έκανε λόγο για προβοκάτσια και συνέδεσε τη βομβιστική επίθεση με το διαβόητο πρακτορείο ντετέκτιβ «Πίνκερτον», που συχνά χρησιμοποιούσαν οι εργοδότες ως απεργοσπαστικό μηχανισμό. Οι ένορκοι εξέδωσαν την ετυμηγορία τους στις 20 Αυγούστου 1886 κι έκριναν ενόχους και τους οκτώ κατηγορούμενους. Οι Σπις, Έγκελ, Φίσερ, Λινγκ, Σβαμπ, Φίλντεν και Πάρσονς καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ ο Νίμπι σε κάθειρξη 15 ετών. Μετά την εξάντληση και του τελευταίου ενδίκου μέσου, ο κυβερνήτης της Πολιτείας του Ιλινόις, Ρίτσαρντ Όγκλεσμπι, μετέτρεψε σε ισόβια τις θανατικές ποινές των Σβαμπ και Φίλντεν, ενώ ο Λιγκ αυτοκτόνησε στο κελί του. Έτσι, στις 11 Νοεμβρίου 1887 οι Σπις, Πάρσονς, Φίσερ και Έγκελ οδηγήθηκαν στην αγχόνη, τραγουδώντας τη «Μασσαλιώτιδα». Η δίκη των οκτώ θεωρείται από διαπρεπείς αμερικανούς νομικούς ως μία από τις σοβαρότερες υποθέσεις κακοδικίας στην ιστορία των ΗΠΑ.

Αρκετά χρόνια αργότερα, στις 26 Ιουνίου 1893 ο κυβερνήτης του Ιλινόις, Τζον Πίτερ Άλτγκελντ παραδέχθηκε ότι και οι οκτώ καταδικασθέντες ήταν αθώοι και κατηγόρησε τις αρχές του Σικάγου ότι άφησαν ανεξέλεγκτους τους ανθρώπους του «Πίνκερτον». Ως μια ύστατη πράξη δικαίωσης έδωσε χάρη στους φυλακισμένους Φίλντεν, Νίμπε και Σβαμπ. Αυτό ήταν και το πολιτικό του τέλος. Αργότερα, ο επικεφαλής της αστυνομίας του Σικάγου, που έδωσε την εντολή για τη διάλυση της συγκέντρωσης, καταδικάσθηκε για διαφθορά. Μέχρι σήμερα παραμένει ανεξακρίβωτο ποιός ήταν ο δράστης της βομβιστικής επίθεσης.

Πώς έφτασε να γιορτάζεται και να τιμάται η εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα; Στη χώρα μας, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε το 1893, στην Αθήνα, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη. Η 1η Μαΐου ήταν Σάββατο και εργάσιμη. Έτσι, επελέγη η Κυριακή 2 Μαΐου για να έχει η γιορτή μαζικό χαρακτήρα. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Σοσιαλιστής», που εξέδιδε ο Καλλέργης, στις 5 το απόγευμα της Κυριακής συγκεντρώθηκαν στο Στάδιο πάνω από 2.000 σοσιαλιστές και εργαζόμενοι. Η «Εφημερίς» τους υπολόγισε μόνο σε 200 και σημείωνε σε άρθρο της: «Οι πλείστοι εξ αυτών ήσαν εργάται, ευπρεπώς κατά το πλείστον ενδεδυμένοι, με ερυθράς κονκάρδας επί της κομβιοδόχης, και πολύ ήσυχοι άνθρωποι. Αυτοί είναι οι πρώτοι σοσιαλισταί εν Ελλάδι, και συνήλθον χθες εις το πρώτον αυτών εν Αθήναις συλλαλητήριον».

Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ψήφισμα το οποίο είχε ως εξής:

«Συνελθόντες σήμερον την 2 Μαΐου, ημέραν Κυριακήν και ώραν 5 μ.μ. εν τω Αρχαίω Σταδίω, οι κάτωθι υπογεγραμμένοι μέλη του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» και υπό μισθόν πάσχοντες εψηφίσαμεν:

1) Την Κυριακήν να κλείωσι τα καταστήματα, καθ' όλην την ημέραν, και οι πολίται ν' αναπαύωνται.

2) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν.

3) Ν' απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.

4) Το συμβούλιον του «Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» να επιδώση το ψήφισμα εις την Βουλήν.»

Το ψήφισμα επεδόθη, τελικά, στον Πρόεδρο της Βουλής την 1η Δεκεμβρίου 1893 από τον Σταύρο Καλλέργη. Ο πρωτοπόρος σοσιαλιστής ανήλθε στη συνέχεια στο δημοσιογραφικό θεωρείο και περίμενε με ανυπομονησία από τον Πρόεδρο της Βουλής να το εκφωνήσει. Αυτός κωλυσιεργούσε και «ησχολείτο εις την ανάγνωσιν ετέρων αναφορών προερχομένων εκ διαφόρων προσώπων και πραγματευομένων κατά το μάλλον και ήττον περί ανέμων και υδάτων», όπως έγραψε στον «Σοσιαλιστή». Ο Καλλέργης διαμαρτυρήθηκε μεγαλοφώνως και με εντολή του Προέδρου συνελήφθη για διατάραξη της συνεδρίασης. Οι στρατιώτες της φρουράς, αφού τον κτύπησαν με τα κοντάκια των όπλων τους, τον μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα, όπου παρέμεινε επί διήμερο. Στις 9 Δεκεμβρίου 1893 δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ημερών, τις οποίες εξέτισε στις φυλακές του Παλαιού Στρατώνα. Με τον περιπετειώδη αυτό τρόπο έληξε και τυπικά ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα.

Από εκεί και πέρα η Πρωτομαγιά παρέμεινε μια ιδιαίτερη μέρα με πολλά σημαντικά και ιστορικά γεγονότα να συμβαίνουν κατά τη διάρκειά της! Το 1908 στο Βόλο συγκροτείται το πρώτο Εργατικό Κέντρο. Ακολουθεί την επόμενη χρονιά η δημιουργία της «Φεντερασιόν» στη Θεσσαλονίκη και το 1910 συγκροτείται το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, το γνωστό ΕΚΑ. Αργότερα, το 1911 στη Θεσσαλονίκη στην παρέλαση του πήραν μέρος Ελληνες, Τούρκοι, Ισραηλίτες, Βούλγαροι και ομιλητές ήταν οι: Βλαχώφ, Παπαθωμάς, Αρδίττι, Ιχσάν και ο Μπεναρόγια. Κόκκινες οι σημαίες και ο ύμνος της Διεθνούς σε όλες τις γλώσσες. Μετά την παρέλαση 7.000 απεργών, οι τουρκικές αρχές συνέλαβαν τέσσερις πρωτεργάτες συνδικαλιστές, τους Σαμουήλ Γιονά (γραμματέα του σωματείου καπνεργατών), Σαμπετάι Λεβί, Ιχσάν (γραμματέα Τούρκων καπνεργατών) και τον Μπεναρόγια, εν όψει της επίσκεψης του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ σε Μακεδονία και Αλβανία, «εκκαθαρίζοντας» έτσι την πόλη από τους επικίνδυνους σοσιαλιστές.

Το 1914 ψηφίζεται ο νόμος 281 περί σωματείων, με τον οποίο καθιερώνεται το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι. Τον Οκτώβριο του 1918 συγκροτείται η ΓΣΕΕ. Στη συνέχεια, λίγες ημέρες μετά και ένα χρόνο από την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, ιδρύεται το σοσιαλιστικό κόμμα ΣΕΚΕ. ην Πρωτομαγιά του 1926 κυριότερο αίτημα ήταν «να λυθεί το προσφυγικό πρόβλημα. Τα χρόνια του Μεσοπολέμου, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και κατά συνέπεια η κορυφαία εκδήλωση της εργατικής τάξης σημαδεύονται από τις πολιτικές αντιπαραθέσεις, τα δικτατορικά ή φασιστικά καθεστώτα, το «ιδιώνυμο» του (φιλελεύθερου) Βενιζέλου κατά των κομμουνιστών, αλλά και από τους εκατοντάδες χιλιάδες προλετάριους-πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία που είχαν κατακλύσει τις παρυφές, κυρίως, των μεγάλων αστικών κέντρων. Στον οργανωτικό τομέα κυριαρχεί η πολυδιάσπαση και η λειτουργία τριών Εργατικών Συνομοσπονδιών (είχαν σχηματιστεί η Ενωτική, η ΓΣΕΕ και η Πανελλαδική Συνομοσπονδία). Την 1η Μαΐου 1944 κι ενώ πλησιάζει το τέλος του φασιστικού ναζιστικού άξονα, τα κατοχικά στρατεύματα εκτελούν 200 κρατούμενους στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Μετά τον πόλεμο, το 1945 και το 1946, εορτάστηκε ελεύθερα η Εργατική Πρωτομαγιά. Υστερα από 17 χρόνια, ξαναγιορτάζεται ελεύθερα η Εργατική Πρωτομαγιά το 1963 στο γήπεδο του ΠΑΟ (Λ. Αλεξάνδρας) με ομιλητή τον Ορέστη Χατζηβασιλείου. Τέλος, την Πρωτομαγιά του 1976 κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, ο Αλέκος Παναγούλης σκοτώνεται σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Λίγες μέρες μετά, ένας άνθρωπος παρουσιάζεται στην Ασφάλεια και λέει ότι αυτός χτύπησε τον Παναγούλη, αλλά ήταν ατύχημα. Στην αναπαράσταση του τροχαίου κανείς δεν τον πιστεύει. Τα πρώτα συνθήματα είχαν αρχίσει να ακούγονται· «Ο Παναγούλης Ζει». Ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι όλων των παρατάξεων μαζεύονται για να συνοδεύσουν τον ήρωα του αντιδικτατορικού αγώνα στην τελευταία του κατοικία.

Αυτή ήταν μια σύντομη παρουσίαση της ιστορίας της εργατικής Πρωτομαγιάς, μιας ημέρας μνήμης, τιμής και αγώνα για τους απανταχού εργάτες ανά τον κόσμο. Σήμερα εκείνοι οι αγώνες μοιάζουν πιο επίκαιροι από ποτέ και συνεχίζουν να εμπνέουν τον εργαζόμενο λαό. Άλλωστε, όπως γράφει και το πανό της εικόνας, ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ-ΕΝΩΘΕΙΤΕ-ΠΑΛΕΨΤΕ! Το εργατικό, και όχι μόνο, κίνημα θα καταφέρει εν τέλει να πετύχει τους στόχους του μόνο εάν παραμείνει οργανωμένο, ενωμένο και πάνω απ’ όλα μαχητικό. Μέσα από διαρκή και οργανωμένο αγώνα μπορούμε να πετύχουμε πολλά! Η νίκη δεν είναι ανέφικτος στόχος, ούτε είναι μακριά. Θα επιτευχθεί!

Read more...

Η Μ.Κ.Ο. του μήνα: Γιατροί του κόσμου

Οι Γιατροί του Κόσμου (Medecins Du Monde) είναι μία Μη Κυβερνητική, ανεξάρτητη, ανθρωπιστική διεθνής οργάνωση. Iδρύθηκαν στη Γαλλία το 1980 από τον Γάλλο γιατρό Bernard Couchner, μετέπειτα Υπουργό Υγείας και Ανθρωπιστικής Δράσης της Γαλλίας. Ο Couchner υπήρξε ένας από τους «French Doctors», μία ομάδα Γάλλων γιατρών που το 1968 αποφάσισαν να παρέμβουν οργανωμένα στο δράμα του λιμού της Μπιάφρα.

Πιστοί στον όρκο του Ιπποκράτη και οπαδοί της μεγάλης ιδέας της Ανθρωπιστικής Δράσης, ήταν οι πρώτοι γιατροί που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους επιτόπου, δημοσιοποιώντας συγχρόνως τη μαρτυρία - καταγγελία τους για την καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και την βαρβαρότητα των οποίων υπήρξαν μάρτυρες.

Σε αυτές τις αρχές στηρίχθηκε η ίδρυση της οργάνωσης «Medecins Du Monde», που αργότερα, από το 1989 άρχισε να εξαπλώνεται και σε άλλες χώρες (Γερμανία, Βέλγιο, Ισπανία, Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Σουηδία, Ελβετία, Καναδάς, Ιαπωνία και Αργεντινή), δημιουργώντας ένα διεθνές δίκτυο άμεσης παρέμβασης.

Σε όλο τον κόσμο, οι Γιατροί του Κόσμου δρουν με την ίδια αυταπάρνηση, αλλά και με την αποτελεσματικότητα και σοβαρότητα που επιβάλλουν ο ανθρώπινος πόνος και η δυστυχία. Γιατί πόνος και δυστυχία υπάρχουν παντού. Κι αυτό προσπαθούν να αλλάξουν οι Γιατροί του Κόσμου, πιστεύοντας βαθιά στη δύναμη του Ανθρώπου και τη γιατρειά που μπορεί να προσφέρει. Γιατί, και ‘Ανθρωποι υπάρχουν, ακόμα, παντού.

Οι Γιατροί του Κόσμου αποτελούν σήμερα ένα αναπόσπαστο, σημαντικότατο μέρος του διεθνούς δικτύου των Μη-Κυβερνητικών Ανθρωπιστικών Οργανώσεων, που δρα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις Αρωγής έχουν εξελιχθεί στην πιο αποτελεσματική έκφραση αλληλεγγύης του Αναπτυγμένου Κόσμου προς τον αναπτυσσόμενο Τρίτο Κόσμο και στην πιο ουσιαστική μορφή οργάνωσης και συνεργασίας των πολιτών, σε μια κοινωνία προσφοράς και συμπαράστασης.

Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις είναι οι πιο αξιόπιστοι συνεργάτες μεγάλων Διεθνών Οργανισμών και φορέων, όπως της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, της UNICEF και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι Γιατροί του Κόσμου σαν Μη Κυβερνητική και απόλυτα ανεξάρτητη Ελληνική Οργάνωση, δεν επηρεάζεται από καμία πολιτική εξουσία και δεν έχει καμία κομματική ή θρησκευτική δέσμευση. Είναι αυτόνομη στις επιλογές της με μοναδικό κριτήριο τις ανάγκες που εντοπίζει και τις δυνατότητες της να προσφέρει βοήθεια.

Σε αυτή τους την προσπάθεια, και προκειμένου να εξασφαλίσουν την έγκαιρη και αποτελεσματική παροχή περίθαλψης σε εκείνους που την έχουν ανάγκη δεν διστάζουν να ξεπεράσουν σύνορα, να υπερκεράσουν γραφειοκρατικά και άλλα διοικητικά εμπόδια. Δεν αρκούνται στο ρόλο του απλού παρατηρητή ή του θεραπευτή του ανθρώπινου πόνου. Καταγράφουν και ανακοινώνουν, καταγγέλουν και διαμαρτύρονται. Η μαρτυρία τους έχει το κύρος εκείνων που ζουν την κατάσταση από πρώτο χέρι. Ζουν κοντά στους πληθυσμούς που τους έχουν ανάγκη, μοιράζονται τα προβλήματά τους, σέβονται τα ήθη και τα έθιμά τους.

Aπασχολούν ιατρικό, παραϊατρικό, καθώς και διοικητικό και τεχνικό προσωπικό με σκοπό να αναλάβει ανθρωπιστική δράση. Κινητήρια αρχή της οργάνωσης είναι ότι κάθε ανθρώπινη ύπαρξη έχει δικαίωμα στην ανθρωπιστική βοήθεια, ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία, ιδεολογία ή πολιτική πεποίθηση. Κατά συνέπεια, οι Γιατροί του Κόσμου δρουν με βάση τις αρχές της ουδετερότητας και της αμεροληψίας. Το γεγονός όμως ότι διατηρούν την ουδετερότητά τους, δεν τους εμποδίζει από το να μιλούν ανοιχτά για την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων όταν οι ίδιοι γίνονται αυτόπτες μάρτυρες. Όπου αυτό είναι δυνατόν, οι Γιατροί του Κόσμου θα επισημαίνουν τους κινδύνους από ανάλογες καταπατήσεις, είτε μέσω της σιωπηλής διπλωματίας, είτε με τη βοήθεια των ΜΜΕ.

Οι Γιατροί του Κόσμου, κρατούν ανοιχτό το διάλογο με την πολιτική και τους πολιτικούς με στόχο να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης των πληθυσμών. Αγωνίζονται ενάντια σε κάθε αδικία. Σταθεροί υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αντιτίθενται στο ρατσισμό, την ξενοφοβία, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση κοινωνικών ομάδων. Μακροπρόθεσμος στόχος των Γιατρών του Κόσμου είναι να κάνουν την υγεία βασικό ανθρώπινο δικαίωμα.

Επίσης, δεν στέλνουν ανθρωπιστική βοήθεια σε άγνωστους παραλήπτες. Συνοδεύουν πάντα τα φορτία, επιμένοντας να ελέγχουν πάντα τη διάφανη και απρόσκοπτη διανομή τους χωρίς να διστάζουν να καταγγείλουν κάθε λανθασμένη χρησιμοποίησή της.

Ακόμα, από την αρχή της χερσαίας εισβολής στη Γάζα, οι Γιατροί του Κόσμου (Medecins du Monde) απήφθηναν έκκληση προς έστω προσωρινή κατάπαυση του πυρός και άνοιγμα των συνόρων, με σκοπό τη μεταφορά ανθρωπιστικής βοήθειας. Αρκετοί ήταν οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης που ανταποκρίθηκαν στις εκκλήσεις των ανθρωπιστών για τη συλλογή υλικού προς αποστολή.

Το λογότυπο των Γιατρών του Κόσμου σχεδιάστηκε το Νοέμβριο του 1987 από τον Ρίτσαρντ Ροσίν. Το περιστέρι που δεσπόζει στο κέντρο συμβολίζει την παγκόσμια ειρήνη και την ιατρική φροντίδα. Τα φύλλα του κλαδιού, αναπαριστούν τις πέντε ηπείρους και η χρήση του μπλε χρώματος αντιπροσωπεύει τη φυσική σύνδεση των ηπείρων, δηλαδή τον ουρανό και τη θάλασσα. Το περιστέρι συμβολικά διασχίζει τα σύνορα των χωρών και απεικονίζεται μέσα σε έναν κύκλο, ο οποίος είναι ο πλανήτης μας.

Περισσότερες πληροφορίες

Γιατροί του Κόσμου

Σαπφούς 12, 10553 Αθήνα

Τηλέφωνα:  2103213150,  2103213180

e-mail:  info@mdmgreece.gr

http://www.mdmgreece.gr/

Read more...

Ευτυχώς υπάρχει ελπίδα ακόμα…

Ώρα: 19.45

Ημερομηνία: Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Τόπος: Σιδηροδρομικός Σταθμός Κιάτου

Άλλο ένα συνηθισμένο απόγευμα Κυριακής. Μετά από ένα σαββατοκύριακο στα Μέγαρα κι αφού πρόλαβα να παρακολουθήσω τον ποδοσφαιρικό αγώνα στον οποίο ο Βύζαντας νίκησε τον ΠΑΟ Ρουφ με 2-0, αποβιβάζομαι από τον συρμό του Προαστιακού στο σταθμό του Κιάτου. Όσοι έχουν ταξιδέψει με τραίνο προς την Πάτρα (ή το αντίστροφο από Πάτρα προς Αθήνα) γνωρίζουν εκ των προτέρων την διαδικασία που ακολουθούν και την ταλαιπωρία που υφίστανται για να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους. Μέχρι το Κιάτο η μετακίνηση γίνεται με συρμούς του Προαστιακού. Από εκεί οι επιβάτες επιβιβάζονται σε λεωφορεία του ΟΣΕ μέχρι το Διακοπτό, όπου αλλάζουν μέσο και φτάνουν τελικά στην Πάτρα με συρμούς του ΟΣΕ…

Φαίνεται πως εκείνη την Κυριακή αρκετός κόσμος αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το τραίνο για να φτάσει στην Πάτρα. Παραδόξως την αμέσως προηγούμενη Κυριακή η κίνηση ήταν σε χαμηλά επίπεδα παρόλο που υποτίθεται πως θα επέστρεφαν στην Πάτρα από τις διακοπές του Πάσχα οι περισσότεροι φοιτητές. Συνήθως, για τη διαδρομή Κιάτο-Διακοπτό (που όπως προανέφερα πραγματοποιείται οδικώς) ο ΟΣΕ χρησιμοποιεί δύο λεωφορεία, ενώ ένα τρίτο παραμένει σταθμευμένο στο σταθμό του Κιάτου ως εφεδρικό. Άλλο ένα παράδοξο της όλης διαδικασίας είναι πως εισιτήρια εκδίδονται μόνο στους σταθμούς της Αθήνας και σε κανέναν άλλο του Προαστιακού, ούτε καν αυτόν του Κιάτου που αποτελεί τερματικό σταθμό! Έτσι, οι επιβάτες που δεν έχουν ως αφετηρία την Αθήνα υποχρεούνται να κόβουν εισιτήριο μέσα στα λεωφορεία κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Αυτά με τα τυπικά της υπόθεσης…

Εκείνο το απόγευμα είχαν «ξεμείνει» στο Κιάτο γύρω στους δέκα επιβάτες από το δρομολόγιο (304) που έπρεπε να αναχωρήσει για Διακοπτό στις 17:45 επειδή δεν χωρούσαν στα δύο λεωφορεία! Οι μισοί από αυτούς ήταν αφρικανοί μετανάστες (χωρίς εισιτήριο) που ταξίδευαν με προορισμό την Πάτρα και προφανώς την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Οι υπόλοιποι ήταν φοιτητές και είχαν εκδώσει εισιτήριο για το προηγούμενο δρομολόγιο. Με υπαιτιότητα του ΟΣΕ, ο οποίος όφειλε να καλύψει πλήρως τις ανάγκες του επιβατικού κοινού, αναγκάστηκαν να περιμένουν δύο ώρες (μέχρι τις 19:45) για να πάρουν το επόμενο δρομολόγιο, το οποίο είχε μια σημαντική διαφορά με το προηγούμενο: Ήταν δρομολόγιο Intercity (IC12).

Αφού επιβιβαστήκαμε στο ίδιο λεωφορείο και για ανεξήγητο λόγο ο οδηγός κατευθύνθηκε προς τη γαλαρία που κάθονταν οι μετανάστες και τους ζήτησε, ως μη όφειλε αφού μόνος υπεύθυνος για την έκδοση εισιτηρίων είναι ο ελεγκτής, να του καταβάλλουν το αντίτιμο του εισιτηρίου. Όταν αυτοί αρνήθηκαν, με το πρόσχημα πως δεν έχουν επαρκή χρήματα για το (ακριβό) αντίτιμο και πως θα έπρεπε να είχαν μεταφερθεί νωρίτερα με το προηγούμενο δρομολόγιο, ο οδηγός εξεράγη και προσπάθησε με φωνές, ύβρεις και σπρωξίματα να τους κατεβάσει από το «λεωφορείο του». Φυσικά, το λεωφορείο δεν του ανήκει. Ανήκει στον ΟΣΕ και αυτός ήταν απλά έμμισθος οδηγός και τίποτα παραπάνω. Τότε οι μετανάστες άρχισαν κι αυτοί από τη μεριά τους τις φωνές (στα γαλλικά) για την ταλαιπωρία που τους υπέβαλλε ο οδηγός και την άνιση μεταχείρισή τους, η οποία υποδήλωνε ρατσιστική επίθεση, και αρνήθηκαν να κατέβουν από το λεωφορείο. Ο οδηγός με φωνές και απίστευτα επιχειρήματα του τύπου «Εδώ είναι Ελλάδα και κουμάντο κάνω εγώ», «Να πάτε στη χώρα σας που θέλετε και ταξίδια» και απειλές, όπως «Θα σας δείξω εγώ. Θα πάρω την αστυνομία και θα δείτε που θα βρεθείτε» προσπάθησε να τους εκφοβίσει. Ενώ έκανε και ανάλογη κίνηση με το κινητό του να καλέσει την αστυνομία…

Το μόνο που κατάφερε ποιό ήταν; Να εξοργίσει όλους τους υπόλοιπους επιβάτες του λεωφορείου που τα έβαλαν (δικαίως) μαζί του για την απρεπή συμπεριφορά του, ενώ από τους πρώτους που αντέδρασαν ήταν και οι φοιτητές που «ξέμειναν» μαζί με τους μετανάστες από το προηγούμενο δρομολόγιο. Από αυτούς φυσικά δεν ζήτησε ούτε το εισιτήριο, ούτε να του πληρώσουν το συμπλήρωμα που επιβάλλεται στο Intercity. Προφανώς, αυτοί θα άνηκαν, σύμφωνα με τον οδηγό, στην ανώτερη φυλή… Όλοι σχεδόν, λοιπόν, στράφηκαν εναντίον του και του ανταπάντησαν πως δεν έχει αυτός το αποκλειστικό προνόμιο να είναι Έλληνας και να εκφράζει άποψη εκ μέρους των Ελλήνων, ενώ «απαίτησαν», όπως φυσικά προβλέπεται, οι μετανάστες να ταξιδέψουν με εισιτήριο απλού δρομολογίου κι όχι Intercity. Πρότειναν, μάλιστα, εν θερμώ να φύγει και να αντικατασταθεί ο οδηγός κι όχι οι μετανάστες κι ας καθυστερούσε το δρομολόγιο! Αρκετοί ήταν κι αυτοί που προσφέρθηκαν να καλύψουν τα έξοδα των μεταναστών για τα εισιτήρια. Αυτοί αρνήθηκαν ευγενικά για λόγους περηφάνειας! Πληροφοριακά, το 304 αποτελεί δρομολόγιο με απλή (φτηνή) χρέωση. Ενδεικτικά αναφέρω πως το φοιτητικό εισιτήριο (έκπτωση 25%) για τη διαδρομή Κιάτο-Πάτρα κοστίζει μόλις 2,80 €. Το αντίστοιχο αντίτιμο (έκπτωση 25%) για το Intercity είναι 6 €! Η διαφορά είναι τεράστια, πόσο μάλλον για ανθρώπους που είχαν χρήματα ίσα για να περάσουν 2-3 μέρες…

Με ένα λεωφορείο σε έκρυθμη κατάσταση και τους επιβάτες έτοιμους ακόμα και να λιντσάρουν τον οδηγό επενέβη ο αρμόδιος ελεγκτής του ΟΣΕ για να διευθετήσει την κατάσταση (σε συνεργασία με φοιτητές που μιλούσαν γαλλικά) και να συνετίσει τον ρατσιστή οδηγό. Δυστυχώς, το μίσος δεν τον άφηνε να δει την πραγματικότητα και να κατανοήσει το δίκιο εκείνων των ανθρώπων που δεν ζήτησαν τίποτα κι από κανέναν μέσα κι έξω από το πούλμαν. Προσπάθησε να κάνει το νταή εκεί που πίστευε πως τον βόλευε. Είχε την ψευδαίσθηση πως οι επιβάτες θα συντάσσονταν μαζί του και θα πετούσαν οριστικά έξω από το πούλμαν τους «βρωμομετανάστες»… Τελικά αποδείχθηκε και τυχερός, αφού το θέμα θα μπορούσε να έχει λάβει τελείως διαφορετικές διαστάσεις και να καταγγελθεί για την άθλια, απρεπή, ρατσιστική, αντιεπαγγελματική, αντιδεοντολογική και κυρίως ΠΑΡΑΝΟΜΗ ενέργειά του με πιθανό αποτέλεσμα την απόλυσή του. Τότε θα έβγαιναν στα τηλεπαράθυρα οι «Ελληνάρες» βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. και της λοιπής δεξιάς και θα φώναζαν «πως άλλος ένας ΕΛΛΗΝΑΣ έχασε την εργασία του εξαιτίας των μεταναστών», ενώ αποκλειστικός υπεύθυνος των συνεπειών θα ήταν μονάχα ο ίδιος ο οδηγός… Οι επιβάτες και ο ελεγκτής αποφάσισαν να μην δώσουν μεγαλύτερη έκταση στο θέμα και να συνεχιστεί ομαλά το δρομολόγιο, αφού εξασφάλισαν πως οι μετανάστες θα ταξίδευαν προς την Πάτρα!

Το τραίνο έφτασε τελικά στην Πάτρα στις 21:40. Οι μετανάστες, όντας ευγνώμονες, πριν την αποβίβαση ευχαρίστησαν θερμά τους επιβάτες που τους συμπαραστάθηκαν στη διαμάχη τους με τον οδηγό! Αυτή, ίσως, ήταν η καλύτερη ανταμοιβή για τους ανθρώπους που χωρίς κανένα όφελος ή επιδίωξη έσπευσαν να βοηθήσουν και να προστατέψουν τον συνάνθρωπό τους από μια αναίτια επίθεση αγνοώντας την καταγωγή του, τη γλώσσα του και το χρώμα του δέρματός του. Οι μετανάστες αυτοί ένιωσαν από τις πρώτες στιγμές τους στη χώρα μας την πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2010. Την σύγχρονη Ελλάδα με την ξενοφοβική μειοψηφία απομεινάρι μιας άλλης σκοτεινής εποχής και την ισχυρή ανοιχτόμυαλη πλειοψηφία, η οποία βασίζεται κυρίως στους νέους! Ελπίζω αυτό να είναι, αν όχι το τελευταίο, σίγουρα ένα από τα τελευταία επεισόδια που λαμβάνουν τόπο ενάντια σε αλλοδαπούς χωρίς λόγο! Χάρη σε νέους ανθρώπους, σε ηλικία και ψυχή, έχουμε τη δυνατότητα να αισιοδοξούμε πως το μέλλον θα είναι ευοίωνο σε μια κοινωνία ίσων ευκαιριών και μηδενικών διακρίσεων. Ευτυχώς υπάρχει ελπίδα ακόμα…

Read more...

Χωρίς παράνομες διαφημιστικές πινακίδες

Οι 21χρονοι Α. Μολυβιάτης και Π. Καράλης, οι 18χρονοι Α. Γκέκας και Δ. Παππάς, καθώς και ο Γ. Σταυρουλάκης είναι μερικοί από τους νέους ανθρώπους που έχουν χάσει τη ζωή τους στο βωμό του κέρδους κάποιων ασυνείδητων εγκληματιών. Τα οχήματα στα οποία επέβαιναν προσέκρουσαν σε παράνομες υπαίθριες διαφημιστικές πινακίδες με αποτέλεσμα να τους στοιχίσει τη ζωή. Δυστυχώς αυτοί οι νέοι είναι μόνο μερικοί από το μακάβριο κατάλογο των αυτοκινητιστικών δυστυχημάτων, της «γενοκτονίας της ασφάλτου», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε παλαιότερό του άρθρο ο Γ. Καστρινάκης.

Τα τελευταία κυρίως χρόνια υπήρξε τεράστια αύξηση στον αριθμό των υπαίθριων διαφημιστικών πινακίδων. Από τις ταράτσες των κτηρίων και τις κολώνες ηλεκτροφωτισμού μέχρι τα πεζοδρόμια και τις εθνικές οδούς, οι πινακίδες αυτές στέκονται ανεξέλεγκτες προς όφελος των διαφημιζόμενων παρόλο που η συντριπτική τους πλειοψηφία είναι παράνομες. Οι τελευταίες είναι αυτές που ευθύνονται για πλήθος ατυχημάτων και δυστυχημάτων στους δρόμους αφού αποσπούν την προσοχή των οδηγών και έχουν ολέθριες συνέπειες. Τα στατιστικά στοιχεία μιλούν από μόνα τους: Τουλάχιστον 8 συμπολίτες μας κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους μετά από πρόσκρουση σε διαφημιστικές πινακίδες… Ένα στα δέκα αυτοκινητιστικά ατυχήματα οφείλεται στις διαφημιστικές πινακίδες… Το 2008, μόνο στην Αττική, εξαιτίας των διαφημιστικών πινακίδων σημειώθηκαν 300 ατυχήματα εκ των οποίων τα 11 ήταν θανατηφόρα…

Εκτός από τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα και δυστυχήματα, τα οποία ασφαλώς αποτελούν τον σημαντικότερο πρόβλημα, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για την εναντίωση με τις παράνομες διαφημιστικές πινακίδες. Υποβαθμίζουν την καθημερινότητά μας εμποδίζοντας την εύκολη και απρόσκοπτη προσπελασιμότητα των πεζοδρομίων, πληγώνουν την ευαισθησία μας όσον αφορά στην από κοινού δημιουργία ενός καλαίσθητου και αρμονικού δημόσιου χώρου και εξυπηρετούν τα συμφέροντα πολύ συγκεκριμένων διαφημιστικών εταιρειών που συχνά χρησιμοποιούν τη διαφήμιση ως μέσο εξαγοράς συνειδήσεων.

Υπάρχει, όμως, νομοθετικό πλαίσιο που ρυθμίζει την υπαίθρια διαφήμιση; Φυσικά! Ο νόμος υπ’ αριθ. 2946/2001 (περί υπαίθριας διαφήμισης) στα 11 πρώτα άρθρα του καθορίζει αναλυτικά και με σαφήνεια τους όρους, τις απαγορεύσεις και τις κυρώσεις για την υπαίθρια διαφήμιση. Επίσης, ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας αναφέρει ότι οι πινακίδες που τραβούν την προσοχή μας και είναι τοποθετημένες σε νησίδες, πεζοδρόμια και σημεία που μπορεί να προξενήσουν δυστυχήματα, κάθετα προς το ρεύμα κυκλοφορίας είναι παράνομες και επικίνδυνες και πρέπει να ξηλωθούν. Το ίδιο ακριβώς αποφάσισε και το Συμβούλιο της Επικρατείας. Τέλος, οι γονείς παιδιών που έχασαν τη ζωή τους πάνω σε τέτοιες πινακίδες τελικά δικαιώθηκαν, όταν ο Εισαγγελέας Εφετών Αθηνών έκρινε ότι «ο θάνατος πάνω σε μια παράνομη διαφημιστική πινακίδα είναι ανθρωποκτονία εξ αμελείας».

Μέχρι σήμερα ελάχιστα έχουν γίνει για την καταπολέμηση του φαινομένου της παράνομης υπαίθριας διαφήμισης. Συγκεκριμένα, στην πιο πρόσφατη (26/02/2010) εγκύκλιο του Υπουργείου Εσωτερικών για το ζήτημα των παράνομων διαφημιστικών πινακίδων αναφέρεται χαρακτηριστικά: Διαπιστώνεται ότι το πρόβλημα της παραβατικότητας στον τομέα αυτό όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά, αντιθέτως συνεχώς διογκώνεται, συντελώντας όλο και περισσότερο στην υποβάθμιση του αστικού περιβάλλοντος και στην υπονόμευση της οδικής ασφάλειας. Φαίνεται πως ήρθε ο καιρός να αλλάξουν (προς το καλύτερο) τα πράγματα.

Κατόπιν εντολής και με την άμεση επίβλεψη του Πρωθυπουργού Γ.Α. Παπανδρέου δημιουργήθηκε η διαδικτυακή σελίδα «χωρίς παράνομες διαφημιστικές πινακίδες» (www.illegalsigns.gov.gr) και αποτελεί μέρος των δράσεων των συναρμόδιων υπουργείων για την οδική ασφάλεια. Το site αυτό βρίσκεται σε πιλοτική φάση και σκοπός του είναι να δέχεται καταγγελίες από πολίτες σχετικά με παράνομες διαφημιστικές πινακίδες. Ο κάθε πολίτης μπορεί απλά να συμπληρώσει τη φόρμα καταγγελίας, να στείλει φωτογραφία της παράνομης πινακίδας και να αναφέρει την τοποθεσία της. Προς το παρόν, γεωγραφικά δέχεται τις καταγγελίες για το κέντρο της Αθήνας, τις λεωφόρους Κηφισίας και Μεσογείων καθώς και για όλο το μήκος της Μαραθώνιας διαδρομής, ενώ σταδιακά θα προστεθούν και νέες περιοχές.

Ελπίζω αυτή η πρωτοβουλία να έχει επιτυχία και οι πολίτες να ανταποκριθούν στο κάλεσμα. Σημαντικό είναι η περιοχή κάλυψης να είναι ολόκληρη η χώρα, καθώς εκτός από την Αθήνα μεγάλο πρόβλημα εντοπίζεται και σε άλλα αστικά κέντρα και κυρίως στις εθνικές οδούς. Το σημαντικότερο, όμως, είναι οι αρμόδιοι (Δήμοι, Περιφέρειες και υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών & Δικτύων) να προχωρούν άμεσα σε αποξήλωση των διαπιστωμένα παράνομων υπαίθριων διαφημιστικών πινακίδων. Ίσως έτσι θα θρηνήσουμε λιγότερα θύματα σε τροχαία δυστυχήματα και θα απολαύσουμε δημόσιους χώρους απαλλαγμένους από κάθε λογής εμπόδιο…

Read more...