Η διπλωματία του ποδοσφαίρου

Η πρώτη φάση του μουντιάλ ολοκληρώθηκε. Οι πρωταγωνιστές εντός αγωνιστικού χώρου ήταν αρκετοί. Όμως, μια μόνο ομάδα κατάφερε να συγκεντρώσει τα βλέμματα όλου του πλανήτη για καθαρά εξωαγωνιστικούς λόγους. Δεν είναι άλλη από τη Βόρεια Κορέα ή Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, όπως είναι η επίσημη ονομασία της. Η πορεία της ομάδας χαρακτηρίζεται από αδιάφορη έως τραγική! Τρεις ήττες ο τελικός απολογισμός με μόλις ένα τέρμα υπέρ και μια πανωλεθρία με 7-0 από την Πορτογαλία...

Η χώρα απασχολούσε ήδη από τον περασμένο Μάρτιο την παγκόσμια κοινή γνώμη και τους διεθνείς οργανισμούς όταν κατηγορήθηκε πως τορπίλισε μια κορβέτα της Νότιας Κορέας, ενώ στα μέσα Μαΐου ανακοίνωσε πως ολοκλήρωσε επιτυχώς τη διαδικασία πυρηνικής σύντηξης, ενώ το ενδεχόμενο χρήσης της τεχνολογίας για το οπλικό πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας δεν απορρίφθηκε... Και φτάνουμε στο Μουντιάλ. Πρώτος αγώνας ενάντια στην υπερδύναμη Βραζιλία. Η ομάδα της Β. Κορέας ηττήθηκε μαχόμενη σκληρά με 2-1. Έκπληξη η καλή εμφάνιση της και το αποτέλεσμα, όπως έκπληξη αποτελούσε και η πρόκρισή της στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Τέσσερις μέρες μετά κυκλοφορεί στο ίντερνετ ένα βίντεο με απόσπασμα από δελτίο ειδήσεων της βορειοκορεατικής τηλεόρασης. Δείχνει τα καλύτερα στιγμιότυπα του αγώνα με τη Βραζιλία και ως εκ θαύματος τελικό σκορ αναφέρεται: Β.Κορέα 1 – Βραζιλία 0! Αληθινό ή πλαστό; Πιθανώς να το ανακαλύψουμε αν ψάξουμε λίγο παραπάνω για την ιστορία της χώρας αυτής...

Το 1948 συμφωνήθηκε να χωριστούν οριστικά σε δύο ανεξάρτητες κρατικές οντότητες η Βόρεια και η Νότια Κορέα. Στη Βόρεια Κορέα οι Σοβιετικοί επέβαλαν ως πρόεδρο έναν σκληροπυρηνικό κομμουνιστή, τον Κιμ Ιλ Σουνγκ.Ο Κιμ Ιλ Σουνγκ επιθυμούσε όμως να έχει όλη την Κορέα υπό τον έλεγχό του και την επιβολή του κομμουνισμού,έτσι στις 25 Ιουνίου 1950 με τη βοήθεια της Κίνας και δευτερευόντως της Σοβιετικής Ένωσης η Β.Κορέα επιτέθηκε στη Νότια και έτσι ξεκίνησε ο γνωστός πόλεμος της Κορέας που ξεχώρισε για την αγριότητά του. Ο πόλεμος τελείωσε -με υπογραφή εκεχειρίας- 3 χρόνια μετά χωρίς οι Βόρειοι να πετύχουν το στόχο τους, μάλιστα χάρις στη συνδρομή Κινέζικων δυνάμεων απέφυγαν το να καταληφθούν από τους Νότιους. Τυπικά ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει ακόμα και σήμερα, καθώς δεν έχει υπογραφεί ειρήνη, παρά μόνο εκεχειρία. Ο πόλεμος και οι συνέπειές του σκλήρυνε ακόμα περισσότερο το καθεστώς και απομόνωσε κι άλλο τη χώρα από τον υπόλοιπο κόσμο. Οι εκκαθαρίσεις ήταν πολλές, πλήθος εκτελέσεων, φυλακίσεων και σκληρών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Οι μεταρρυθμίσεις στην οικονομία ήταν παρόμοιες με των άλλων κομμουνιστικών καθεστώτων, όπως κολεκτιβοποίηση της γης και κατάργηση κάθε είδους ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Μία σημαντική διαφορά όμως με άλλα καθεστώτα είναι πως η βουδιστική θρησκεία δεν φάνηκε να διώχθηκε ιδιαίτερα, όπως και οι κομφουκιανικές παραδόσεις της Κορέας.

Εν τέλει, οι ιστορικές εξελίξεις στη χώρα μετά από το 1953 δεν εμφανίζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μια και δεν αμφισβητήθηκε ποτέ σοβαρά η κυριαρχία του κυβερνώντος κομμουνιστικού κόμματος και του ηγέτη του Κιμ Ιλ Σουνγκ. Κατηγορήθηκε βάσιμα για αυταρχισμό, καλλιέργεια προσωπολατρίας και νεποτισμό! Άλλωστε, σε κάθε πόλη κατασκευάστηκαν πολλά αγάλματα και μνημεία που αφορούν τον ίδιο και που πρέπει να τα προσκυνούν υποχρεωτικά όλοι οι πολίτες, ενώ καθιέρωσε την ημέρα των γενεθλίων του ως εθνική εορτή. Με όλα αυτά πέτυχε ουσιαστικά ένα είδος θεοποίησής του από τους βορειοκορεάτες. Το 1994 ήταν μια χρονιά-ορόσημο, αφού ο Κιμ Ιλ Σουνγκ πέθανε και το 1998 ανακηρύχθηκε “αιώνιος πρόεδρος”. Τον διαδέχτηκε ο γιός του, Κιμ Γιονγκ Ιλ, που ηγείται της χώρας μέχρι και αυτή τη στιγμή!

Και φτάνουμε στο σήμερα. Η χώρα παραμένει διεθνώς απομονωμένη. Ελάχιστοι τουρίστες μπορούν να την επισκεφθούν και να δουν το εσωτερικό της, την καθημερινότητα και τη ζωή σε αυτή την ιδιόμορφη χώρα. Η εθνική της ομάδα την αντιπροσωπεύει στο Μουντιάλ, όμως η έξοδος από τα σύνορα απαγορεύεται για όλους τους πολίτες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων! Ποιός θα παρακολουθήσει τους αγώνες της χώρας; Ποιός θα ανεμίσει περήφανος τη σημαία της Βόρειας Κορέας στα στάδια της Νοτίου Αφρικής; Η λύση απλή και φτηνή: Το καθεστώς της Πιονγκγιάνγκ προσέλαβε Κινέζους για να ταξιδέψουν στη Νότια Αφρική και να προσποιηθούν ότι υποστηρίζουν την ομάδα! Ενοικιαζόμενοι φίλαθλοι δηλαδή... Ποιός δυτικός, άλλωστε, θα καταλάβαινε τη διαφορά;

Αυτό δεν είναι, όμως, το μόνο τραγελαφικό που σχετίζεται με τη Βόρεια Κορέα στο Μουντιάλ. Ενώ όλες οι ομάδες κάνουν προπονήσεις σε υπερπολυτελή κορυφαία προπονητικά κέντρα, οι Βορειοκορεάτες ποδοσφαιριστές γυμνάζονται σε δημόσιο γυμναστήριο. Ίσως δεν τους φαίνεται και τόσο περίεργο μιας και δεν έχουν παραστάσεις από το εξωτερικό, αφού μόνο τρεις εξ αυτών αγωνίζονται εκτός συνόρων (2 στην Ιαπωνία και 1 στη Ρωσία). Αυτή τη φορά τουλάχιστον οι συνθήκες διαμονής τους είναι καλύτερες απ΄ αυτές που είχαν στο τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο που εμφανίστηκαν, το 1966 στην Αγγλία, όταν έκαναν προπονήσεις στο εργοστάσιο χημικών ΙCΙ... Τέσσερις αθλητές είχαν το θάρρος να προσπαθήσουν να προσεγγίσουν την ομάδα της Νότιας Κορέας με σκοπό να ζητήσουν πολιτικό άσυλο, αλλά κάποιοι από τους δεκάδες πράκτορες του καθεστώτος της πατρίδας τους τούς πρόλαβαν! Άγνωστο ποιό θα είναι το μέλλον τους πίσω στα πάτρια εδάφη...

Ίσως μετά από όλα αυτά τα στοιχεία και γεγονότα που παρατέθηκαν η γνησιότητα του βίντεο, που δείχνει τη Β. Κορέα να κερδίζει τη Βραζιλία, να θεωρείται δεδομένη. Ίσως και όχι... Τι καλύτερο θα μπορούσε, όμως, να περιμένει κάποιος από μια χώρα που έχει κατά κεφαλήν ΑΕΠ $1390, προσδόκιμο ζωής μόλις τα 63 χρόνια και συνεχίζει να λατρεύει σαν θεό τον Κιμ Ιλ Σουνγκ; Σε μια χώρα όπου οι κάτοικοι ξυπνούν κάθε πρωί μέσω μίας σειρήνας που χτυπάει σε όλες τις πόλεις δεν μπορείς να μην αναμένεις την αναγωγή της “διπλωματίας του ποδοσφαίρου” σε ύψιστη μορφή προπαγάνδας εσωτερικής κατανάλωσης. Ίσως αυτές τις μέρες οι Βορειοκορεάτες πήραν μεγάλη χαρά από την εθνική τους ομάδα και να πανηγύρισαν τις νίκες της. Άλλωστε δεν “σερφάρουν” στο ίντερνετ για να ενημερωθούν, δεν παρακολουθούν ζωντανά τους αγώνες στην τηλεόραση και δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί κάποιος δυτικός στα μέρη τους για να τους ενημερώσει περί του αντιθέτου... Μπορεί τις επόμενες μέρες σε κάποια γωνιά της Πιονγκγιάνγκ να τοποθετηθεί κανένα νέο άγαλμα του “αιώνιου προέδρου” και παντοτινού ηγέτη Κιμ Ιλ Σουνγκ για τη καθοδήγηση και τη συνεισφορά του στη νίκη της ομάδας τους, ακόμα και 16 χρόνια μετά το θάνατό του! Δύσκολα ο διάδοχός του Κιμ Γιονγκ Ιλ θα αφήσει την (επικοινωνιακή) ευκαιρία να πάει χαμένη...

Read more...

Αρχίζει το ματς...

Τέσσερα χρόνια περιμένουν οι ποδοσφαιρόφιλοι ανά τον κόσμο αυτή τη μέρα! Ήταν 9 Ιουλίου όταν πριν τέσσερα χρόνια, το 2006, διεξαγόταν στη Γερμανία ο τελικός του προηγούμενου μουντιάλ που έμελλε να σημαδευτεί από την κουτουλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι... Πλέον, η “γιορτή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου”, όπως δίκαια έχει χαρακτηριστεί το μουντιάλ, μεταφέρεται για πρώτη φορά σε αφρικανικό έδαφος. Η Νότιος Αφρική είναι η χώρα που ορίστηκε από τη ΦΙΦΑ να το διοργανώσει!

Ο “βασιλιάς των σπορ” καθηλώνει εδώ και δεκαετίες το φίλαθλο κοινό. Είναι από τα λίγα κοινά σημεία που έχουν μεταξύ τους οι περισσότεροι από τους λαούς του πλανήτη. Είναι το δημοφιλέστερο άθλημα στη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του πλανήτη! Από την παραλία της Κοπακαμπάνα και τις αλάνες του Μπουένος Άιρες, μέχρι τα υπερσύγχρονα προπονητικά κέντρα της Ευρώπης και τις παραγκουπόλεις της Ασίας, όλοι γοητεύονται από τη μαγία της στρογγυλής θεάς... Πολλά παιδιά πρώτα μαθαίνουν να κλωτσούν το τόπι κι ύστερα ανάγνωση και γραφή! Πολλά μάλιστα μαθαίνουν μόνο να παίζουν μπάλα και αγνοούν την μελέτη.

Σε πολλά μέρη το ποδόσφαιρο έχει συνδεθεί με παράπλευρες δραστηριότητες. Μάγοι κάνουν ξόρκια στην αντίπαλη ομάδα στην Αφρική, οπαδοί επιλέγουν ομάδες με βάση τη θρησκευτική ή πολιτική τους ταυτότητα, το ποδόσφαιρο συμφιλιώνει και ενίοτε διχάζει. Η βία βρίσκει, δυστυχώς, πρόσφορο έδαφος στις ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις. Ακόμα και ξέπλυμα χρήματος και παράνομες δοσοληψίες πραγματοποιούνται στα πλαίσια του ποδοσφαίρου. Όπως και να έχει, όμως, το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να βγει με τίποτα από τις ψυχές των φιλάθλων, παρόλα τα αρνητικά που το ακολουθούν.

Φέτος, λοιπόν, 32 ομάδες-εκπρόσωποι των χωρών τους θα συγκεντρωθούν στη Ν. Αφρική για την ανάδειξη της παγκόσμιας πρωταθλήτριας. Η χώρα της “Μπαφάνα-μπαφάνα” που οι φίλαθλοι παρακολουθούν τα ματς πάντα υπό τον (αποκρουστικό για εμάς) ήχο της βουβουζέλας. Τα πράγματα δεν είναι όσο αθώα φαίνονται ή τέλος πάντων όσο αθώα ήταν αρκετά χρόνια πριν. Το μουντιάλ αποτελεί ξεκάθαρη διαφημιστική διοργάνωση που γύρω της στήνεται χορός επενδύσεων και χρημάτων! Οι χορηγοί καθορίζουν πλέον τα πάντα: που θα διεξαχθούν οι αγώνες, πότε, ποιοί παίκτες θα υπερπροβληθούν κτλ. Πως να μην συμβαίνει αυτό άλλωστε όταν μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου βρίσκονται ποδοσφαιριστές που η συνολική αξία τους στο χρηματιστήριο του ποδοσφαίρου είναι μεγαλύτερη από προϋπολογισμούς αρκετών κρατών του πλανήτη; Ήδη εδώ και μήνες τα τηλεοπτικά σποτ των “αστεριών της μπάλας” κατακλύζουν τις τηλεοράσεις μας, ενώ όλα τα προϊόντα των χορηγών φέρουν ειδική ένδειξη με το λογότυπο του μουντιάλ!

Αρκετά, όμως, με τα αρνητικά! Το παγκόσμιο κύπελλο δημιουργήθηκε για να γεύεται η ανθρωπότητα τη χαρά της συμμετοχής και του παιχνιδιού. Αποτελεί γιορτή στην οποία κανείς δεν παραλείπει κάθε τέσσερα χρόνια να παρευρίσκεται. Παρούσα θα είναι και η Εθνική Ελλάδος που θέλει να ξορκίσει τα δαιμόνια του παρελθόντος με την αποτυχημένη εμφάνιση στο μουντιάλ του 1994 στις ΗΠΑ, αλλά και τις άσχημες εμφανίσεις στο πρόσφατο Euro του 2008. Σίγουρα η επιτυχία σε ένα μουντιάλ είναι πολύ πιο δύσκολη απ' ότι φαντάζεται κανείς, αλλά η Ελλάδα έχει αποδείξει πως της αρέσουν οι (ποδοσφαιρικές και όχι μόνο) εκπλήξεις. Θα ζήσουμε στιγμές του 2004; Δύσκολο, αλλά μια ποδοσφαιρική επιτυχία θα ανόρθωνε, έστω και πρόσκαιρα, το πληγωμένο ανάστημα των Ελλήνων. Το μόνο σίγουρο είναι πως μαζί με την Εθνική θα είναι αρκετοί Έλληνες που θα συμπαραστέκονται στις προσπάθειες των διεθνών μας. Άλλωστε, όπως έγραφε και το πούλμαν της Εθνικής στη Ν. Αφρική, “Η Ελλάδα είναι παντού!”. Ελπίζουμε πάντα για το καλύτερο...

Read more...

Η Μ.Κ.Ο. του μήνα: Γιατροί Χωρίς Σύνορα

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα είναι μια διεθνής, ανεξάρτητη, ιατρική, ανθρωπιστική οργάνωση που στόχο έχει την παροχή ιατρικής βοήθειας οπουδήποτε υπάρχει ανάγκη χωρίς καμία φυλετική, θρησκευτική, πολιτική ή άλλη διάκριση. Δεσμεύονται να προστατεύουν τους πληθυσμούς που περιθάλπουν ενημερώνοντας την κοινωνία μας για όσα βλέπουν να συμβαίνουν στις περιοχές όπου εργαζόμανται και καταγγέλλοντας την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Το Ελληνικό Τμήμα ξεκίνησε τη δράση του το 1990. Μέχρι σήμερα περισσότεροι από 450 Έλληνες γιατροί, νοσηλευτές, διοικητικοί και τεχνικοί έχουν συμμετάσχει σε προγράμματα σε πάνω από 40 χώρες όπως το Κουρδιστάν, η Λιβερία, το Ελ Σαλβαδόρ, το Ιράκ, η Αιθιοπία, η πρώην - Γιουγκοσλαβία, η Ρουάντα, η Κένυα, η Σρί Λάνκα, η Αϊτή, το Αφγανιστάν, η Ακτή Ελεφαντοστού και άλλες. 

Σήμερα, το Ελληνικό Τμήμα συνεργάζεται μαζί με το Ισπανικό Τμήμα των ΓΧΣ μέσα από το Κοινό Επιχειρησιακό Κέντρο Βαρκελώνης - Αθήνας (OCBA). Μέσα στα πλαίσια αυτής της συνεργασίας, το Ελληνικό Τμήμα των ΓΧΣ λειτουργεί σήμερα προγράμματα στην Ελλάδα, τη Ζάμπια, το Νίγηρα, τη Συρία, τη ΛΔ Κονγκό και τη Λιβερία ενώ έχουν ολοκληρωθεί προγράμματα στο Μαλάουι, την Αρμενία, τη Γιουγκοσλαβία, την Παλαιστίνη, τη Γεωργία, τη Ρωσία, το Καζακστάν, την Μοζαμβίκη, την Ινδία και την Τουρκία. 

Το Ελληνικό τμήμα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα διοικείται από ένα επταμελές διοικητικό συμβούλιο το οποίο εκλέγεται στην Ετήσια Γενική Συνέλευση και αποτελείται απο εθελοντές. Φροντίζει για την εφαρμογή των γενικών προσανατολισμών και την γενική πολιτική της οργάνωσης, όπως αυτή ορίζεται από τη Γενική Συνέλευση. 

Στην Ελλάδα οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα είναι αναγνωρισμένοι ως μη - κερδοσκοπικο σωματείο από το Δεκέμβριο του 1990 (αρ. αποφ. Πρωτοδικείου Αθηνών 3780/1990). Η έδρα της Οργάνωσης είναι η Αθήνα. Το Ελληνικό Τμήμα αριθμεί αυτή τη στιγμή πάνω από 136.000 υποστηρικτές. Αυτοί ενημερώνονται σε μια σταθερή βάση με το τριμηνιαίο περιοδικό των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και άλλες ενημερωτικές εκδόσεις. 

Περισσότερες πληροφορίες:

Γιατροί Χωρίς Σύνορα

http://www.msf.gr

Read more...

Φοιτητικές εκλογές 2010

Αύριο διεξάγονται οι φοιτητικές εκλογές για το 2010 σε όλα τα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ελλάδας. Εκλογές που αποτελούν, κατά κύριο λόγο, βαρόμετρο για τις επιλογές και τη στάση της σπουδάζουσας νεολαίας στις πολιτικές εξελίξεις του τόπου και όχι μόνο! Οι νέοι είναι, άλλωστε, μακράν το πιο δραστήριο και ενεργό κομμάτι της κοινωνίας. Άλλωστε, παρ’ όλες τις προσπάθειες που κατά καιρούς έχουν γίνει για την αποδυνάμωσή του, το φοιτητικό κίνημα συνεχίζει ακάθεκτο και απτόητο τις διεκδικήσεις και τους αγώνες του παρά τις απώλειες που έχει υποστεί και τις επιθέσεις που έχει δεχθεί.

Κάθε χρόνο όλες οι παρατάξεις δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς για να επιτύχουν καλά αποτελέσματα σε αυτή την εκλογική διαδικασία. Στόχος; Άλλοι θέλουν να ανεβάσουν τα ποσοστά τους και να ισχυροποιήσουν τις απόψεις τους μέσα από τα Δ.Σ., άλλοι στοχεύουν στην «πρωτιά» σε μεμονωμένες σχολές, ενώ άλλοι επιζητούν να παραμείνουν στην κορυφή και αν μπορούν να πετύχουν την αυτονομία εδρών της παράταξής τους στο εκάστοτε Δ.Σ. Φαίνεται, όμως, πως πάμε σε εκλογές από τις οποίες δεν έχει προκύψει (ως τώρα) κάποιο «σκάνδαλο» από μέρους των φοιτητικών παρατάξεων, όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό έχει δύο ερμηνείες: Ή οι παρατάξεις σταμάτησαν να χρησιμοποιούν αθέμιτα μέσα ή το κάνουν τόσο καλά κι οργανωμένα που δεν μπορεί να αποκαλυφθεί… Ας ελπίσουμε να συμβαίνει το πρώτο εξ αυτών!

Πολλά έχουν μεσολαβήσει, όμως, από τις περσινές εκλογές (13 Μαΐου 2009) μέχρι σήμερα. Τον Ιούνιο του 2009 είχαμε Ευρωεκλογές, ενώ τον Οκτώβρη του ίδιου έτους ακολούθησαν οι εθνικές εκλογές που οδήγησαν στην αλλαγή κυβέρνησης και πολιτικών συσχετισμών στη χώρα! Το κλίμα αντιστράφηκε εν μέρει. Πλέον οι ΔΑΠίτες δεν θα έχουν την πίεση και το βάρος να υποστηρίζουν τις κυβερνητικές επιλογές με κάθε μέσο εντός και εκτός αμφιθεάτρων, όπως έπρατταν τα τελευταία πέντε χρόνια. Έχουν περάσει στην αντιπολίτευση και προσπαθούν να ασκήσουν κριτική στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την ΠΑΣΠ για τους χειρισμούς τους σε διάφορα ζητήματα, είτε αφορούν την παιδεία, είτε όχι. Δεν παραλείπουν, όμως, να υποστηρίζουν με θέρμη τις ίδιες οπισθοδρομικές απόψεις της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας τους σχετικά με την παιδεία, την εκπαίδευση και το ελληνικό πανεπιστήμιο. Μάλιστα τις μετονομάζουν σε «τομές»… Χαρακτηριστική είναι η κεντρική προεκλογική αφίσα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, η οποία έχει σαν κεντρικό μήνυμα «ΘΕΛΟΥΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΑ», ενώ με μικρότερη γραμματοσειρά στα πλάγια (ενώ καλύπτονται από ένα ζευγάρι κρεμασμένα παπούτσια) αναφέρουν «λιγότερες σπατάλες», «λιγότερη ανεργία» και «λιγότερα λόγια»… «Λαβωμένη» από τις πρόσφατες εκλογές για την ανάδειξη προέδρου της ΟΝΝΕΔ και με τα σημάδια του διχασμού ακόμα εμφανή ανάμεσα στα μέλη της, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ για πρώτη φορά εδώ και περισσότερα από 25 χρόνια θα βρεθεί αντιμέτωπη με το φάσμα της ήττας στις φοιτητικές εκλογές.

Στον αντίποδα η ΠΑΣΠ. Η παράταξη που «χτυπήθηκε» όσο καμία άλλη φέτος και κλήθηκε να σηκώσει το βάρος των επιλογών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Με σαφή ιδεολογική προσέγγιση και χωρίς ίχνος λαϊκισμού, η ΠΑΣΠ όχι μόνο δεν υποστήριξε πολλά από τα ομολογουμένως αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης, αλλά ήταν αυτή που κατέβαζε κόσμο στο δρόμο και στις πορείες! Τα πλαίσια των συνελεύσεων που κατέβαζε περιείχαν εμφανώς την αντίθεση σε κάθε αντιλαϊκή πολιτική και καλούσαν σε φοιτητική συστράτευση ενάντια στη λαίλαπα μέτρων που πρόκειται να πλήξουν τον ελληνικό λαό. Η ΠΑΣΠ, άλλωστε, είναι συνηθισμένη στο να δρα αυτόνομα από τον πολιτικό της φορέα (ΠΑΣΟΚ) και το είχε αποδείξει και στο πρόσφατο παρελθόν με την αντίθεσή της στην αναθεώρηση του άρθρου 16, ενώ πάντα πρωτοπορεί στους δίκαιους λαϊκούς αγώνες! Πολλοί είναι αυτοί που ρίχνουν λάσπη στην ΠΑΣΠ για λάθη του ΠΑΣΟΚ στο παρών και το παρελθόν, αλλά αυτή αντιστέκεται σθεναρά έχοντας ως ασπίδα την σοσιαλιστική ιδεολογία της και την πλούσια ιστορία της. Παράλληλα δεν σταματά τις διεκδικήσεις και την κριτική, ενώ τώρα με την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είναι περισσότερο διεκδικητική και απαιτητική για τα θέματα που αφορούν το ελληνικό πανεπιστήμιο, την παιδεία και τη νεολαία στο σύνολό της. Ίσως αυτή τη χρονιά να έρθει η επιβράβευση της προσπάθειας και της υπεύθυνης στάσης της παράταξης τα τελευταία χρόνια με την πρωτιά στις εκλογές. Όπως και να έχει πάντως η σοβαρή και συστηματική δουλειά που γίνεται από την παράταξη δεν πρόκειται να σταματήσει ακόμα και με εκλογική ήττα!

Εκτός από τους δύο βασικούς διεκδικητές της νίκης το βράδυ της Τετάρτης υπάρχουν κι άλλες παρατάξεις, οι οποίες διεκδικούν την ψήφο των φοιτητών. Ξεχωρίζουν η ΠΚΣ, η ΕΑΑΚ και η ΑΡΕΝ. Η ΠΚΣ αποτελεί το φοιτητικό παρακλάδι της Κομμουνιστικής Νεολαίας (ΚΝΕ) και αποτελεί σταθερή δύναμη στα πανεπιστήμια. Δυστυχώς, η παγιωμένη στάση της απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές και οι χρόνιες αγκυλώσεις της δεν της επιτρέπουν να ανεβάσει ουσιαστικά τα ποσοστά της στις εκλογικές μάχες. Η ΑΡΕΝ, ως φοιτητική παράταξη του Συνασπισμού, θα επιδιώξει να αυξήσει τα ποσοστά της αν και το γενικότερο αρνητικό κλίμα που έχει διαμορφωθεί εναντίον του πολιτικού της φορέα δείχνει να δυσχεραίνει την επίτευξη του στόχου της. Τέλος, η ΕΑΑΚ ως αυτόνομη και ανεξάρτητη κίνηση είναι η κύρια δύναμη υποκίνησης καταλήψεων στα πανεπιστήμια. Το έδαφος στα μυαλά των νεαρών φοιτητών είναι αρκετά πρόσφορο για εξέγερση και οι ΕΑΑΚίτες δείχνουν πως μπορούν να «μεταφράσουν» τη «νεανική οργή» σε ψήφο υπέρ τους. Παρ’ όλα αυτά, τα εκλογικά τους ποσοστά κυμαίνονται σε χαμηλά επίπεδα τα τελευταία χρόνια και λογικά αυτό δεν θα αλλάξει φέτος…

Καλό είναι οι φοιτητές να δείξουν σύνεση κι να στηρίξουν παρατάξεις που ιδεολογικά και ουσιαστικά καλύπτουν τα δικά τους «πιστεύω» και αγωνίζονται διαρκώς και ουσιαστικά για την αναβάθμιση και όχι την απαξίωση του ελληνικού πανεπιστημίου! Πάντως, όποια παράταξη κι αν υποστηρίζει κάποιος φοιτητής ή ακόμα κι αν δεν υποστηρίζει καμία, το σώφρον είναι να συμμετέχει ενεργά στις εκλογικές διαδικασίες. Η χώρα μας βρίσκεται ήδη σε πολύ δυσχερή κατάσταση και το μόνο που δεν χρειάζεται αυτή τη στιγμή είναι η απαξίωση της δημοκρατίας και των θεσμών της από εμάς τους νέους. Η συμμετοχή όλων, λοιπόν, των φοιτητών κρίνεται απαραίτητη και επιτακτική. Η κάλπη κάθε φορά δίνει τα δικά της μηνύματα που έχουν και ανάλογους αποδέκτες. Ας αποφασίσουμε επιτέλους εμείς για το μέλλον μας και το μέλλον των σχολών μας. Μην αφήνουμε τους άλλους να αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς! Το μέλλον σίγουρα θα μας δικαιώσει…

Read more...

Η ιστορία της εργατικής Πρωτομαγιάς

Πρωτομαγιά σήμερα. Μια μέρα, η οποία εκτός από μια απλή πρώτη μέρα του μηνός Μαΐου, αποτελεί και παγκόσμια εργατική γιορτή. Πλήθος κόσμου κάθε χρόνο συμμετέχει στις πορείες και στις λοιπές εκδηλώσεις με θέματα τα εργασιακά δικαιώματα, τις εργασιακές συνθήκες, τη μισθοδοσία κτλ. Καλό θα είναι να μάθουμε κάποια πράγματα παραπάνω για την ιστορία της ημέρας που χαρακτηρίστηκε «απεργία» και όχι αργία…

Η Πρωτομαγιά καθιερώθηκε ως εργατική γιορτή τον Ιούλιο του 1889, ύστερα από απόφαση της συνέλευσης του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς (Σοσιαλιστικής Διεθνούς) στο Παρίσι, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγου την 1η Μαΐου 1886, οι οποίοι διεκδικούσαν το οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας και τελικά κατέληξε σε αιματοχυσία λίγες μέρες αργότερα, με την επέμβαση της αστυνομίας και των μπράβων της εργοδοσίας. Στη συνέλευση εκείνη μετείχαν 391 αντιπρόσωποι συνδικάτων από 20 χώρες. Από τη στιγμή που η Πρωτομαγιά καθιερώθηκε σαν ημέρα διεθνούς διαμαρτυρίας της εργατικής τάξης, συνδέθηκε με τους εργατικούς αγώνες και επιβλήθηκε, φυσικά μέσα από νίκες αλλά και ήττες, σαν εκδήλωση της αλληλεγγύης και της ενότητας του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

Τι πραγματικά συνέβη στο Σικάγο το 1886; Τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886 για το οκτάωρο, ωθούμενα από τις επιτυχημένες διεκδικήσεις των καναδών συντρόφων τους. Την περίοδο εκείνη το κανονιστικό πλαίσιο εργασίας στις ΗΠΑ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι εργοδότες μπορούσαν να απασχολούν το προσωπικό τους κατά το δοκούν, ακόμη και τις Κυριακές. Στην απεργία πήραν μέρος περίπου 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ. Την Πρωτομαγιά του 1886 έγινε στο Σικάγο η πιο μαχητική πορεία με τη συμμετοχή 90.000 ανθρώπων. Στην κεφαλή της πορείας ήταν ο αναρχοσυνδικαλιστής Άλμπερτ Πάρσονς, η γυναίκα του Λούσι και τα επτά παιδιά τους.

Το πρώτο αίμα χύθηκε δύο ημέρες αργότερα έξω από το εργοστάσιο ΜακΚόρμικ στο Σικάγο. Απεργοσπάστες προσπάθησαν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό και ακολούθησε συμπλοκή. Η Αστυνομία και οι μπράβοι της επιχείρησης επενέβησαν δυναμικά. Σκότωσαν τέσσερις απεργούς και τραυμάτισε πολλούς, προκαλώντας οργή στην εργατική τάξη της πόλης. Την επομένη αποφασίστηκε συλλαλητήριο καταδίκης της αστυνομικής βίας στην Πλατεία Χεϊμάρκετ, με πρωτοστατούντες τους αναρχικούς. Η συγκέντρωση ήταν πολυπληθής και ειρηνική. Το κακό, όμως, δεν άργησε να γίνει. Οι αστυνομικές δυνάμεις πήραν εντολή να διαλύσουν δια της βίας τη συγκέντρωση και τότε από το πλήθος των απωθούμενων διαδηλωτών ρίφθηκε μια χειροβομβίδα προς το μέρος τους, η οποία εξερράγη, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες. Η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά βούληση κατά των συγκεντρωμένων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον τέσσερις διαδηλωτές και να τραυματιστεί απροσδιόριστος αριθμός, ενώ έξι αστυνομικοί έχασαν τη ζωή τους από πυρά (φίλια ή των διαδηλωτών παραμένει ανεξακρίβωτο), ανεβάζοντας τον αριθμό τους σε επτά.

Για τη βομβιστική επίθεση, που προκάλεσε τον θάνατο του αστυνομικού, κατηγορήθηκαν οι αναρχοσυνδικαλιστές Άουγκουστ Σπις, Γκέοργκ Έγκελ, Άντολφ Φίσερ, Λούις Λινγκ, Μίκαελ Σβαμπ, Σάμουελ Φίλντεν, Όσκαρ Νίμπι και Άλμπερτ Πάρσονς, που ήταν από τους οργανωτές της διαδήλωσης. Όλοι, εκτός του Πάρσονς και του Φίλντεν, ήταν Γερμανοί μετανάστες. Η δίκη των οκτώ ξεκίνησε στις 21 Ιουνίου 1886. Ο εισαγγελέας Τζούλιους Γκρίνελ ζήτησε τη θανατική ποινή και για τους οκτώ κατηγορουμένους, χωρίς να προσκομίσει κανένα στοιχείο που να τους συνδέει με τη βομβιστική επίθεση. Απλώς, είπε ότι οι κατηγορούμενοι ενθάρρυναν με τους λόγους τους τον άγνωστο βομβιστή να πραγματοποιήσει την αποτρόπαια πράξη του, γι' αυτό κρίνονται ένοχοι συνωμοσίας. Από την πλευρά της, η υπεράσπιση έκανε λόγο για προβοκάτσια και συνέδεσε τη βομβιστική επίθεση με το διαβόητο πρακτορείο ντετέκτιβ «Πίνκερτον», που συχνά χρησιμοποιούσαν οι εργοδότες ως απεργοσπαστικό μηχανισμό. Οι ένορκοι εξέδωσαν την ετυμηγορία τους στις 20 Αυγούστου 1886 κι έκριναν ενόχους και τους οκτώ κατηγορούμενους. Οι Σπις, Έγκελ, Φίσερ, Λινγκ, Σβαμπ, Φίλντεν και Πάρσονς καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ ο Νίμπι σε κάθειρξη 15 ετών. Μετά την εξάντληση και του τελευταίου ενδίκου μέσου, ο κυβερνήτης της Πολιτείας του Ιλινόις, Ρίτσαρντ Όγκλεσμπι, μετέτρεψε σε ισόβια τις θανατικές ποινές των Σβαμπ και Φίλντεν, ενώ ο Λιγκ αυτοκτόνησε στο κελί του. Έτσι, στις 11 Νοεμβρίου 1887 οι Σπις, Πάρσονς, Φίσερ και Έγκελ οδηγήθηκαν στην αγχόνη, τραγουδώντας τη «Μασσαλιώτιδα». Η δίκη των οκτώ θεωρείται από διαπρεπείς αμερικανούς νομικούς ως μία από τις σοβαρότερες υποθέσεις κακοδικίας στην ιστορία των ΗΠΑ.

Αρκετά χρόνια αργότερα, στις 26 Ιουνίου 1893 ο κυβερνήτης του Ιλινόις, Τζον Πίτερ Άλτγκελντ παραδέχθηκε ότι και οι οκτώ καταδικασθέντες ήταν αθώοι και κατηγόρησε τις αρχές του Σικάγου ότι άφησαν ανεξέλεγκτους τους ανθρώπους του «Πίνκερτον». Ως μια ύστατη πράξη δικαίωσης έδωσε χάρη στους φυλακισμένους Φίλντεν, Νίμπε και Σβαμπ. Αυτό ήταν και το πολιτικό του τέλος. Αργότερα, ο επικεφαλής της αστυνομίας του Σικάγου, που έδωσε την εντολή για τη διάλυση της συγκέντρωσης, καταδικάσθηκε για διαφθορά. Μέχρι σήμερα παραμένει ανεξακρίβωτο ποιός ήταν ο δράστης της βομβιστικής επίθεσης.

Πώς έφτασε να γιορτάζεται και να τιμάται η εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα; Στη χώρα μας, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε το 1893, στην Αθήνα, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη. Η 1η Μαΐου ήταν Σάββατο και εργάσιμη. Έτσι, επελέγη η Κυριακή 2 Μαΐου για να έχει η γιορτή μαζικό χαρακτήρα. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Σοσιαλιστής», που εξέδιδε ο Καλλέργης, στις 5 το απόγευμα της Κυριακής συγκεντρώθηκαν στο Στάδιο πάνω από 2.000 σοσιαλιστές και εργαζόμενοι. Η «Εφημερίς» τους υπολόγισε μόνο σε 200 και σημείωνε σε άρθρο της: «Οι πλείστοι εξ αυτών ήσαν εργάται, ευπρεπώς κατά το πλείστον ενδεδυμένοι, με ερυθράς κονκάρδας επί της κομβιοδόχης, και πολύ ήσυχοι άνθρωποι. Αυτοί είναι οι πρώτοι σοσιαλισταί εν Ελλάδι, και συνήλθον χθες εις το πρώτον αυτών εν Αθήναις συλλαλητήριον».

Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ψήφισμα το οποίο είχε ως εξής:

«Συνελθόντες σήμερον την 2 Μαΐου, ημέραν Κυριακήν και ώραν 5 μ.μ. εν τω Αρχαίω Σταδίω, οι κάτωθι υπογεγραμμένοι μέλη του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» και υπό μισθόν πάσχοντες εψηφίσαμεν:

1) Την Κυριακήν να κλείωσι τα καταστήματα, καθ' όλην την ημέραν, και οι πολίται ν' αναπαύωνται.

2) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν.

3) Ν' απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.

4) Το συμβούλιον του «Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» να επιδώση το ψήφισμα εις την Βουλήν.»

Το ψήφισμα επεδόθη, τελικά, στον Πρόεδρο της Βουλής την 1η Δεκεμβρίου 1893 από τον Σταύρο Καλλέργη. Ο πρωτοπόρος σοσιαλιστής ανήλθε στη συνέχεια στο δημοσιογραφικό θεωρείο και περίμενε με ανυπομονησία από τον Πρόεδρο της Βουλής να το εκφωνήσει. Αυτός κωλυσιεργούσε και «ησχολείτο εις την ανάγνωσιν ετέρων αναφορών προερχομένων εκ διαφόρων προσώπων και πραγματευομένων κατά το μάλλον και ήττον περί ανέμων και υδάτων», όπως έγραψε στον «Σοσιαλιστή». Ο Καλλέργης διαμαρτυρήθηκε μεγαλοφώνως και με εντολή του Προέδρου συνελήφθη για διατάραξη της συνεδρίασης. Οι στρατιώτες της φρουράς, αφού τον κτύπησαν με τα κοντάκια των όπλων τους, τον μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα, όπου παρέμεινε επί διήμερο. Στις 9 Δεκεμβρίου 1893 δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ημερών, τις οποίες εξέτισε στις φυλακές του Παλαιού Στρατώνα. Με τον περιπετειώδη αυτό τρόπο έληξε και τυπικά ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα.

Από εκεί και πέρα η Πρωτομαγιά παρέμεινε μια ιδιαίτερη μέρα με πολλά σημαντικά και ιστορικά γεγονότα να συμβαίνουν κατά τη διάρκειά της! Το 1908 στο Βόλο συγκροτείται το πρώτο Εργατικό Κέντρο. Ακολουθεί την επόμενη χρονιά η δημιουργία της «Φεντερασιόν» στη Θεσσαλονίκη και το 1910 συγκροτείται το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, το γνωστό ΕΚΑ. Αργότερα, το 1911 στη Θεσσαλονίκη στην παρέλαση του πήραν μέρος Ελληνες, Τούρκοι, Ισραηλίτες, Βούλγαροι και ομιλητές ήταν οι: Βλαχώφ, Παπαθωμάς, Αρδίττι, Ιχσάν και ο Μπεναρόγια. Κόκκινες οι σημαίες και ο ύμνος της Διεθνούς σε όλες τις γλώσσες. Μετά την παρέλαση 7.000 απεργών, οι τουρκικές αρχές συνέλαβαν τέσσερις πρωτεργάτες συνδικαλιστές, τους Σαμουήλ Γιονά (γραμματέα του σωματείου καπνεργατών), Σαμπετάι Λεβί, Ιχσάν (γραμματέα Τούρκων καπνεργατών) και τον Μπεναρόγια, εν όψει της επίσκεψης του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ σε Μακεδονία και Αλβανία, «εκκαθαρίζοντας» έτσι την πόλη από τους επικίνδυνους σοσιαλιστές.

Το 1914 ψηφίζεται ο νόμος 281 περί σωματείων, με τον οποίο καθιερώνεται το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι. Τον Οκτώβριο του 1918 συγκροτείται η ΓΣΕΕ. Στη συνέχεια, λίγες ημέρες μετά και ένα χρόνο από την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, ιδρύεται το σοσιαλιστικό κόμμα ΣΕΚΕ. ην Πρωτομαγιά του 1926 κυριότερο αίτημα ήταν «να λυθεί το προσφυγικό πρόβλημα. Τα χρόνια του Μεσοπολέμου, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και κατά συνέπεια η κορυφαία εκδήλωση της εργατικής τάξης σημαδεύονται από τις πολιτικές αντιπαραθέσεις, τα δικτατορικά ή φασιστικά καθεστώτα, το «ιδιώνυμο» του (φιλελεύθερου) Βενιζέλου κατά των κομμουνιστών, αλλά και από τους εκατοντάδες χιλιάδες προλετάριους-πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία που είχαν κατακλύσει τις παρυφές, κυρίως, των μεγάλων αστικών κέντρων. Στον οργανωτικό τομέα κυριαρχεί η πολυδιάσπαση και η λειτουργία τριών Εργατικών Συνομοσπονδιών (είχαν σχηματιστεί η Ενωτική, η ΓΣΕΕ και η Πανελλαδική Συνομοσπονδία). Την 1η Μαΐου 1944 κι ενώ πλησιάζει το τέλος του φασιστικού ναζιστικού άξονα, τα κατοχικά στρατεύματα εκτελούν 200 κρατούμενους στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Μετά τον πόλεμο, το 1945 και το 1946, εορτάστηκε ελεύθερα η Εργατική Πρωτομαγιά. Υστερα από 17 χρόνια, ξαναγιορτάζεται ελεύθερα η Εργατική Πρωτομαγιά το 1963 στο γήπεδο του ΠΑΟ (Λ. Αλεξάνδρας) με ομιλητή τον Ορέστη Χατζηβασιλείου. Τέλος, την Πρωτομαγιά του 1976 κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, ο Αλέκος Παναγούλης σκοτώνεται σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Λίγες μέρες μετά, ένας άνθρωπος παρουσιάζεται στην Ασφάλεια και λέει ότι αυτός χτύπησε τον Παναγούλη, αλλά ήταν ατύχημα. Στην αναπαράσταση του τροχαίου κανείς δεν τον πιστεύει. Τα πρώτα συνθήματα είχαν αρχίσει να ακούγονται· «Ο Παναγούλης Ζει». Ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι όλων των παρατάξεων μαζεύονται για να συνοδεύσουν τον ήρωα του αντιδικτατορικού αγώνα στην τελευταία του κατοικία.

Αυτή ήταν μια σύντομη παρουσίαση της ιστορίας της εργατικής Πρωτομαγιάς, μιας ημέρας μνήμης, τιμής και αγώνα για τους απανταχού εργάτες ανά τον κόσμο. Σήμερα εκείνοι οι αγώνες μοιάζουν πιο επίκαιροι από ποτέ και συνεχίζουν να εμπνέουν τον εργαζόμενο λαό. Άλλωστε, όπως γράφει και το πανό της εικόνας, ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ-ΕΝΩΘΕΙΤΕ-ΠΑΛΕΨΤΕ! Το εργατικό, και όχι μόνο, κίνημα θα καταφέρει εν τέλει να πετύχει τους στόχους του μόνο εάν παραμείνει οργανωμένο, ενωμένο και πάνω απ’ όλα μαχητικό. Μέσα από διαρκή και οργανωμένο αγώνα μπορούμε να πετύχουμε πολλά! Η νίκη δεν είναι ανέφικτος στόχος, ούτε είναι μακριά. Θα επιτευχθεί!

Read more...