Τα παράδοξα της ειρήνης

Πριν από λίγο καιρό, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπ. Ομπάμα ανακοίνωσε την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν ως το τέλος του 2012. Αυτό αποτελεί μια φυσιολογική εξέλιξη αν αναλογιστεί κανείς πως τα εν λόγω στρατεύματα βρίσκονται εκεί και πολεμούν από τα τέλη του 2001, δηλαδή λίγο χρονικό διάστημα μετά από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Νέα Υόρκη.

Κάνοντας μια μικρή αναζήτηση στο διαδίκτυο σχετικά με τη ΝΑΤΟϊκή αποστολή στο Αφγανιστάν βρήκα στοιχεία που με έκαναν να μην πιστεύω στα μάτια μου σχετικά με τις συμμετέχουσες χώρες στην (κατά τα άλλα) “ειρηνευτική” διαδικασία… Ας τα δούμε όλα αυτά αναλυτικά παρακάτω.

Η Διεθνής Δύναμη Αρωγής Ασφάλειας (International Security Assistance Force ή απλά ISAF στα αγγλικά) ιδρύθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στις 20 Δεκεμβρίου 2001 με την απόφαση 1386, όπως προβλέπεται από τη συμφωνία της Βόννης και ασχολείται με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν (2001-σήμερα). Η ISAF είχε αρχικά χρεωθεί με την ασφάλεια της Καμπούλ και των γύρω περιοχών από τους Ταλιμπάν, την Αλ Κάιντα και άλλους πολέμαρχους, έτσι ώστε να καταστεί δυνατή η καθιέρωση της Αφγανικής Μεταβατικής Κυβέρνησης με επικεφαλής τον Χαμίντ Καρζάι. Τον Οκτώβριο του 2003, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εξουσιοδότησε την επέκταση της αποστολής της ISAF σε ολόκληρο το Αφγανιστάν. Από το 2006, η ISAF έχει εμπλακεί σε πιο εντατική πολεμικές επιχειρήσεις στο νότιο Αφγανιστάν, μια τάση η οποία συνεχίστηκε το 2007 και το 2008.

Συμμετοχή στις επιχειρήσεις της ISAF έχουν στρατεύματα από τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, από όλες τις χώρες της ΕΕ (εκτός της Κύπρου), από την Τουρκία, τη Γεωργία, τη Νορβηγία, τη Ν. Κορέα, την Κροατία, την Αλβανία, την ΠΓΔΜ, το Αζερμπαϊτζάν, τη Μογγολία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, την Τόνγκα, την Αρμενία, το Μαυροβούνιο, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Μαλαισία, την Ουκρανία, τη Σιγκαπούρη και την Ισλανδία… Επίσης, παλαιότερα συμμετείχαν στρατιώτες από την Ελβετία και την Ιορδανία που αποσύρθηκαν, ενώ το Καζακστάν είχε προγραμματίσει την αποστολή στρατιωτών, αλλά τελικά την ακύρωσε!

Η συμμετοχή των περισσοτέρων από τα παραπάνω κράτη θεωρείται φυσιολογική. Όσο φυσιολογική μπορεί να θεωρηθεί η συμμετοχή ενός κράτους σε έναν πόλεμο στην άλλη γωνιά του πλανήτη… Οι ΗΠΑ, καθώς και οι Ευρωπαϊκές χώρες συμμετέχουν κατά κόρον σε πολεμικές επιχειρήσεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη εδώ και αιώνες, κάθε φορά για διαφορετικούς λόγους. Υπάρχουν, όμως, και αρκετά παράδοξα. Η λίστα περιέχει ορισμένα κράτη που όχι μόνο δεν παραπέμπουν σε πολεμοχαρείς λαούς, αλλά οι περισσότεροι αγνοούν την ύπαρξή τους!

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτού του παραδόξου αποτελεί η Τόνγκα, ένα κράτος που αποτελείται από 170 νησιά στον Ειρηνικό και έχει πληθυσμό μόλις 120.000 κατοίκους! Η δύναμη της Τόνγκα στο Αφγανιστάν αποτελείται από 55 στρατιώτες, τη στιγμή που η Ιρλανδία έχει στείλει 7 και η Αυστρία μόλις 3. Μάλιστα, η αναλογία στρατιωτών ανά ένα εκατομμύριο κατοίκων είναι για την Τόνγκα στο 528,8 ενώ για τις ΗΠΑ 291,3… Ανάλογα παραδείγματα είναι και οι αποστολές τις Μαλαισίας, της Σιγκαπούρης, της Μογγολίας κτλ. Κράτη που δεν ανήκουν στο ΝΑΤΟ και δεν έχουν άμεση εμπλοκή με το Αφγανιστάν συμμετέχουν σε έναν πόλεμο, κατ’ άλλους “ειρηνευτική αποστολή”, με πολλές δυνάμεις. Φυσικά, αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο Αφγανιστάν. Στο Ιράκ συμμετείχαν πολυπληθείς αποστολές από την Ταϊλάνδη, τις Φιλιππίνες, την Ονδούρα, τη Δομινικανή Δημοκρατία, τη Νικαράγουα, το Ελ Σαλβαδόρ και φυσικά η Τόνγκα κ.ά. Τέλος, είναι αξιοσημείωτο πως μικρά κράτη στέλνουν περισσότερους στρατιώτες από μεγάλες δυνάμεις, όπως η Αλβανία και η ΠΓΔΜ που έστειλαν 260 και 163 στρατιώτες αντίστοιχα, ενώ η Ελλάδα διέθεσε 162 στρατιώτες.

Ένα άλλο παράδοξο είναι πως πολλές από τις χώρες που στέλνουν αποστολές σε πολέμους έχουν οι ίδιες εσωτερικά προβλήματα, εμφύλιες διαμάχες ή ακόμα και πολεμικές συρράξεις! Η Τουρκία έχει τον ανταρτοπόλεμο με τους Κούρδους, η Γεωργία τη διαμάχη με τη Ρωσία, η Ν. Κορέα τις συρράξεις με τη Β. Κορέα, ενώ ένταση υπάρχει ακόμα μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Κι όμως, αυτές οι διαμάχες δεν εμποδίζουν αυτά τα κράτη να στέλνουν τις δυνάμεις τους εκτός χώρας…

Για ποιό λόγο να αφήνουν τα κράτη στην άκρη τα δικά τους ζητήματα και να ασχολούνται με την κατάσταση στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ ή όπου αλλού; Γιατί μια χώρα στη μέση του πουθενά να ενδιαφέρεται αν θα ελέγχουν οι Ταλιμπάν ή το ΝΑΤΟ την Καμπούλ; Η πιο απλή και καλόπιστη απάντηση που θα μπορούσε να δώσει κανείς είναι πως ενδιαφέρονται για την προώθηση της ειρήνης και για την ενίσχυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που καταπατώνται σε διάφορες χώρες. Σαφέστατα αυτή η απάντηση θα είχε βάση αν όλες αυτές οι χώρες είχαν καταφέρει ειρήνη στο εσωτερικό τους και με τους “γείτονές” τους. Πως γίνεται, όμως, να ζητάς ειρήνη στο Αφγανιστάν, ενώ ταυτόχρονα σφαγιάζεις τις μειονότητες στο εσωτερικό σου ή έχεις καθημερινές διαμάχες στα σύνορά σου; Μήπως υπάρχει μονόπλευρη θεώρηση της ειρήνης;

Είναι, νομίζω, ξεκάθαρο πως όλες αυτές οι χώρες σύρονται στον πόλεμο για να αποδείξουν την υπακοή και υποταγή τους στις μεγάλες δυνάμεις. Για παράδειγμα, οι Σκοπιανοί προσπαθούν να δείξουν πως είναι τα “καλά και υπάκουα παιδιά” των Βαλκανίων κάνοντας ό,τι ζητήσουν οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο ευελπιστώντας σε μελλοντική βοήθειά τους σε διάφορα φλέγοντα εθνικά ζητήματα είτε έχουν σχέση με την Ελλάδα, είτε όχι. Παρόμοια και η Γεωργία που έχει νωπή στη μνήμη την εισβολή των Ρώσων. Το ίδιο κάνουν και οι Νοτιοκορεάτες που ενδέχεται να βλέπουν πιο πιθανή από ποτέ ενδεχόμενη εισβολή Βορειοκορεατών στα εδάφη τους και αναζητούν τη συνδρομή ΝΑΤΟ και ΗΠΑ… Κάτι ανάλογο συμβαίνει με Αζερμπαϊτζάν και Αρμενία που επιδίδονται σε έναν ιδιότυπο “αγώνα” ποιός θα στείλει περισσότερους στρατιώτες για να κερδίσει την εύνοια των “ισχυρών” για τη μεταξύ τους διπλωματική διαμάχη… Τώρα, όσον αφορά την Τόνγκα δεν γνωρίζω αν έχει κάποια διαμάχη με άλλο κράτος, αλλά το λογικό είναι να ωφεληθεί με οικονομική ενίσχυση για την “προσφορά” της στην ειρήνη… Άλλωστε το ΑΕΠ της είναι αρκετά χαμηλό για να συντηρεί στρατό στο εξωτερικό!

Βλέπουμε, νομίζω, ξεκάθαρα πως η ειρήνη έχει πολλά παράδοξα στον πλανήτη αυτό! Άλλοι την καταπατούν οι ίδιοι, αλλά την επιδιώκουν για τους άλλους, ενώ άλλοι θέλουν να την επιβάλλουν ακόμα και με πόλεμο. Δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση, όμως, να ξεχνάμε αυτό που είχε πει ο Βενιαμίν Φραγκλίνος: Δεν υπήρξε ποτέ καλός πόλεμος ή κακή ειρήνη…

Read more...

Οι “αιώνιοι” φοιτητές και οι αιώνια άσχετοι…

Μέσα στο καλοκαίρι, η υπουργός Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων κ. Διαμαντοπούλου προτίθεται να περάσει το νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και τον “εκσυγχρονισμό” της… Ένα από τα κυρίαρχα σημεία του εν λόγω νομοσχεδίου είναι και η διάρκεια φοίτησης στα Πανεπιστήμια και τα ΑΤΕΙ.

Τα παραδοσιακά, αλλά και τα διαδικτυακά, ΜΜΕ διθυραμβικά με τίτλους όπως “Τέρμα στους αιώνιους φοιτητές”, “Παρελθόν οι αιώνιοι φοιτητές” κ.ά. ανακοίνωσαν την πρόθεση της υπουργού Παιδείας να “πατάξει” αυτό το φαινόμενο που (κατά τη γνώμη της) αποτελεί τροχοπέδη για την ανάπτυξη και ενίσχυση του δημόσιου πανεπιστημίου και τις ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα γενικότερα… Ποιοί και πόσοι είναι, όμως, οι αιώνιοι φοιτητές; Είναι τα “εκτρώματα” της πανεπιστημιακής κοινότητας; Είναι αυτοί που σπαταλούν τον προϋπολογισμό των ελληνικών πανεπιστημίων;

Καταρχάς, θεωρητικά “αιώνιος” φοιτητής μπορεί να θεωρηθεί κάθε φοιτητής που δεν αποφοιτά από το πανεπιστήμιο στον προβλεπόμενο χρόνο σπουδών, είτε αυτός είναι ένα επιπλέον εξάμηνο, είτε δέκα χρόνια… Με άλλα λόγια, το 70-80% των Ελλήνων φοιτητών θεωρούνται “αιώνιοι”, αφού πολύ μικρό ποσοστό τελειώνει χωρίς παρέκκλιση ακριβώς στον προβλεπόμενο χρόνο. Αντίθετα, η συντριπτική πλειοψηφία “καθυστερεί” έστω και για ένα εξάμηνο να πάρει πτυχίο για πολλούς και διάφορους λόγους! Η κ. Διαμαντοπούλου θέλει, λοιπόν, να “πατάξει” όλους αυτούς που λυμαίνονται το κρατικό χρήμα των επιχορηγήσεων του υπουργείου προς τα πανεπιστήμια, όπως αφήνει να εννοηθεί…

Αυτός ο “μύθος” καταρρίπτεται! Όλοι οι προπτυχιακοί φοιτητές (που φοιτούν για την απόκτηση πρώτου πτυχίου) στα ελληνικά πανεπιστήμια δικαιούνται παροχές, όπως πάσο, ασφάλιση, σίτιση, στέγαση κτλ για χρόνο ίσο με τη διάρκεια των σπουδών τους προσαυξημένο κατά δυο χρόνια, δηλαδή ν+2 χρόνια αν ν διαρκούν οι σπουδές τους. Φυσικά, αυτές οι παροχές δίνονται σε ελάχιστους κάθε χρόνο και όχι καθολικά όπως θα έπρεπε να ισχύει! Επίσης, συγγράμματα δικαιούνται μέχρις ότου καλύψουν τον αριθμό μαθημάτων που απαιτούνται για τη λήψη πτυχίου. Δηλαδή, αν το πρόγραμμα σπουδών απαιτεί επιτυχή εξέταση σε 50 μαθήματα για τη λήψη πτυχίου, τότε είτε 4, είτε 20 χρόνια σπουδάζει κάποιος φοιτητής 50 συγγράμματα θα πάρει. Ούτε ένα παραπάνω! Τώρα μάλιστα με τον “Εύδοξο”, το ηλεκτρονικό σύστημα διαχείρισης συγγραμμάτων, εξασφαλίζεται πως ούτε ένας φοιτητής δεν μπορεί να πάρει επιπλέον συγγράμματα ακόμα και με πλάγια μέσα…

Πολλοί αναφέρουν πως οι “αιώνιοι” φοιτητές πιάνουν χώρο στα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια των σχολών! Είναι δυνατόν κάποιος που έχει αφήσει τη σχολή του για 5-10 χρόνια να πιάνει θέσεις στα εργαστήρια; Αφού δεν συμμετέχει καν στην εκπαιδευτική διαδικασία… Όσοι φοιτητές 5^ου, 6^ου κτλ χρόνου ξαναπαρακολουθούν μαθήματα ή εργαστήρια, δεν είναι απαραίτητα από δική τους ευθύνη. Αλλά και να φταίνε οι ίδιοι, είναι ενθαρρυντικό που παρακολουθούν και πηγαίνουν στο αμφιθέατρο, καθώς τα αμφιθέατρα συνήθως είναι άδεια και αυτό, εκτός από στοιχεία για τους φοιτητές, δείχνει και την ποιότητα των σπουδών και των καθηγητών που διδάσκουν…

Οι λόγοι που μπορούν να κάνουν έναν φοιτητή “αιώνιο” είναι πολλοί και διάφοροι. Άλλοι αποφασίζουν να παρατήσουν τις σπουδές τους επειδή απογοητεύτηκαν ή άλλαξαν ενδιαφέροντα, άλλοι απλά δεν μπορούν να ανταποκριθούν στη δυσκολία της σχολής τους, ενώ τέλος πολλοί είναι αυτοί που εργάζονται για να εξασφαλίζουν τα προς το ζην και να συνεχίσουν (έστω και με καθυστέρηση) τις σπουδές τους. Ειδικά αυτή την εποχή της κρίσης, πολλοί φοιτητές εγκαταλείπουν τις σπουδές τους (είτε προσωρινά, είτε μόνιμα) και εργάζονται για να στηρίξουν οικονομικά την οικογένειά τους. Αυτοί δεν πρέπει σε 2-3 χρόνια αν θέλουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους; Δεν γίνεται φοιτητές που εισήχθησαν σε σχολές με 17-18.000 μόρια να θεωρούνται από την υπουργό ανίκανοι και τεμπέληδες…

Βλέποντας το θέμα εκτενέστερα, θα μπορούσαμε να πούμε πως οι “αιώνιοι” φοιτητές, ίσως τελικά, και να ωφελούν το κράτος από οικονομικής πλευράς! Αν όλοι αυτοί διαγραφούν από τα πανεπιστήμια θα πρέπει να καταγραφούν ως επίσημοι άνεργοι και θα δικαιούνται επίδομα από τον ΟΑΕΔ. Επίσης, δεν μπορούν να διεκδικήσουν πολλά όσο είναι στο μεταίχμιο μεταξύ εργασίας και εκπαίδευσης. Κυρίως, ενισχύουν τις τοπικές οικονομίες, αφού συνεχίζουν να ξοδεύουν χρήματα στην πόλη που σπουδάζουν, όσο έχουν ακαδημαϊκές εκκρεμότητες, στους τομείς της διατροφής, της διασκέδασης, των μεταφορών και της κατοικίας.

Το υπουργείο έχει ένα στόχο με όλα αυτά τα μέτρα. Να μειώσει τις χρηματοδοτήσεις των πανεπιστημίων εμφανίζοντάς τα με λιγότερους φοιτητές, αφού ο αριθμός των φοιτητών είναι ένα από τα κριτήρια των χρηματοδοτήσεων! Η λύση, όμως, δεν είναι η διαγραφή. Το υπουργείο και τα πανεπιστήμια είναι σε θέση να ελέγξουν πόσοι φοιτητές είναι ενεργοί και πόσοι ανενεργοί. Αν δεν μπορούν, τότε πρέπει να παραιτηθούν υπουργός και πρυτάνεις, αφού θα είναι ανίκανοι. Ούτως ή άλλως, όπως προείπα, οι ανενεργοί ή “αιώνιοι” φοιτητές δεν έχουν δικαίωμα χρήσης των φοιτητικών προνομίων! Οπότε, όλη αυτή η συζήτηση περί εκκαθάρισης των πανεπιστημίων από “αιώνιους” γίνεται τεχνηέντως για να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από τα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής ανωτάτης εκπαίδευσης και καθαρά για λαϊκισμό!

Οι Έλληνες φοιτητές απαιτούν τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για το πανεπιστήμιό τους. Χρειάζονται ισχυρό κίνητρο για να είναι απόλυτα συνεπείς στις σπουδές τους και να αποφοιτήσουν στον προβλεπόμενο χρόνο. Σίγουρα, η όλο και αυξανόμενη ανεργία των νέων δεν είναι ένα από αυτά! Η δαμόκλειος σπάθη της διαγραφής πάνω από το κεφάλι τους δεν βοηθά επίσης… Έτσι κι αλλιώς, πλέον, στα ελληνικά πανεπιστήμια φοιτούν ουσιαστικά μόνο τα παιδιά οικογενειών της μεσαίας και κατώτερης οικονομικής τάξης που κατέκτησαν επάξια με κόπο και μόχθο, δικό τους και της οικογένειάς τους, τη θέση αυτή. Τα περισσότερα, αν όχι όλα, παιδιά των “φωστήρων” της πολιτικής σπουδάζουν στο εξωτερικό σε ιδιαίτερα ακριβοπληρωμένα πανεπιστήμια! Τα ελληνικά πανεπιστήμια θα πρέπει, συνεπώς, να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις και τις επιθυμίες της πλειοψηφίας και όχι της (πολιτικής και οικονομικής) μειοψηφίας που τα απαξιώνει…

ΥΓ: Αν δούμε το θέμα με λίγο χιούμορ, η υπουργός θα έπρεπε όχι μόνο να μην διώχνει τους “αιώνιους” φοιτητές, αλλά να τους ενδυναμώνει δίνοντας κίνητρα, αφού είναι υπουργός Παιδείας, ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ και Θρησκευμάτων!

Read more...

Η Μ.Κ.Ο. του μήνα: Έλιξ

Η Έλιξ (πρώην ΠΕΕΠ - Προγράμματα Εθελοντικής Εργασίας για το Περιβάλλον) ιδρύθηκε το 1987 ύστερα από ατομική πρωτοβουλία της κας Ελένης Γαζή, σημερινή πρόεδρος της οργάνωσης. Η συμμετοχή της σε ένα διεθνές πρόγραμμα εθελοντικής εργασίας στην Ισπανία αποτέλεσε κίνητρο για την ίδρυση της οργάνωσης ώστε να δοθεί η δυνατότητα σε περισσότερους ανθρώπους να ζήσουν μια παρόμοια εμπειρία με στόχο την ευρύτερη προώθηση της εθελοντικής προσφοράς.

Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση Έλιξ καλλιεργεί, από το 1987, την εθελοντική συνείδηση και προωθεί την εθελοντική προσφορά. Βασικός της στόχος είναι η συμβολή στην προσωπική ανάπτυξη του ατόμου και η εξέλιξή του ως πολίτη του κόσμου μέσα από την ενεργή συμμετοχή στα κοινά.

Η Έλιξ πραγματοποιεί διεθνείς δράσεις εθελοντικής συμμετοχής με αντικείμενο την προστασία του περιβάλλοντος, τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς, την προώθηση του πολιτισμού και την κοινωνική προσφορά. Για την πραγματοποίηση των δράσεων της η οργάνωση συνεργάζεται με Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Κρατικούς Φορείς, εταιρίες, Ιδρύματα καθώς και με τοπικούς περιβαλλοντικούς και πολιτιστικούς συλλόγους.

Η Έλιξ είναι μέλος του διεθνούς δικτύου Alliance of European Voluntary Service Organizations, του Πανελληνίου Δικτύου Οικολογικών Οργανώσεων και του Δικτύου Εθελοντισμός και Περιβάλλον.

Το 2007, η Μη Κυβερνητική Οργάνωση Έλιξ - Προγράμματα Εθελοντικής Εργασίας συμπλήρωσε 20 χρόνια ενεργής συμμετοχής με δράσεις, σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Στις 11 Μαΐου, στα πλαίσια του εορτασμού αυτού, η οργάνωση Προγράμματα Εθελοντικής Εργασίας για το Περιβάλλον - Π.Ε.Ε.Π. απέκτησε το νέο της όνομα, Έλιξ, καθώς και την καινούρια εταιρική της ταυτότητα Το νέο όνομα και η ανάπτυξη νέων δράσεων αποτελούν μέρος μιας εξέλιξη που διατηρεί ως βασικός στόχος τη συμβολή στην προσωπική ανάπτυξη του ατόμου και την εξέλιξή του ως πολίτη του κόσμου μέσα από την ενεργή συμμετοχή στα κοινά.

Από την ίδρυση της οργάνωσης, το 1987, μέχρι σήμερα διοργανώθηκαν 284 προγράμματα εθελοντικής εργασίας σε 104 περιοχές της Ελλάδας στα οποία συμμετείχαν 4.665 νέοι από την Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ πάνω από 1.585 νέοι από την Ελλάδα εργάστηκαν εθελοντικά σε προγράμματα στο εξωτερικό.

Περισσότερες πληροφορίες:

Έλιξ – Προγράμματα Εθελοντικής Εργασίας

Βερανζέρου 15, 10677 Αθήνα

Τηλ.:  2103825506

Fax:   2103814682

e-mail:  elix@elix.org.gr

www.elix.org.gr

Read more...

Παγκόσμιοι Αγώνες Special Olympics 2011

Αυτές τις ημέρες η Αθήνα και κατ’ επέκταση η Ελλάδα έχουν την τιμή να φιλοξενούν τη διοργάνωση των Παγκόσμιων Αγώνων Special Olympics για το 2011! Πρόκειται για μια διοργάνωση που μόνο νικητές έχει: τους νικητές της ζωής. Η Αθήνα πήρε τη σκυτάλη από τη Σανγκάη της Κίνας, η οποία διοργάνωσε τους αντίστοιχους αγώνες το 2007. Η όλη διοργάνωση θα διαρκέσει από τις 25 Ιουνίου ως τις 4 Ιουλίου και θα τύχει παγκόσμιας προβολής. Στα 21 αθλήματα των αγώνων θα συμμετέχουν 7000 αθλητές από 185 χώρες! Θα τους συνοδεύσουν 2500 προπονητές, 3000 κριτές και διαιτητές και φυσικά 25000 εθελοντές.

Ας δούμε, όμως, την ιστορία αυτών των αγώνων. Πως ξεκίνησε αυτό το παγκόσμιο κίνημα; Τα Special Olympics είναι ένας Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός που ιδρύθηκε επισήμως το 1968, δίνοντας μορφή στο όραμα της ιδρύτριάς του, Eunice Kennedy Shriver (1921-2009), αδελφής του Προέδρου των ΗΠΑ John F. Kennedy. Ένα όραμα που γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1962 σε μία θερινή κατασκήνωση στο σπίτι της Eunice, όπου κλήθηκαν παιδιά και ενήλικες με διανοητική αναπηρία, προκειμένου η ίδια να ανιχνεύσει τις δυνατότητές τους σε διάφορες αθλητικές δραστηριότητες. Δύο μόλις χρόνια μετά, το καλοκαίρι του 1968, λαμβάνουν χώρα στο Illinois των Η.Π.Α οι πρώτοι Διεθνείς Θερινοί Αγώνες Special Olympics με συμμετέχοντες 1000 αθλητές με διανοητική αναπηρία από 26 Πολιτείες των Η.Π.Α και τον Καναδά, ενώ τον Δεκέμβριο του 1971 τα Special Olympics λαμβάνουν από την Ολυμπιακή Επιτροπή των ΗΠΑ το προνόμιο, να είναι μεταξύ των δύο φορέων στην Αμερική που έχουν το δικαίωμα να φέρουν το τίτλο “Olympics”.

Από τότε μέχρι σήμερα, τα Special Olympics έχουν εξελιχθεί σ’ ένα παγκόσμιο κίνημα που δίνει την ευκαιρία σε 3,1 εκατομμύρια ανθρώπους με διανοητικές δυσκολίες από 185 χώρες του κόσμου, κυρίως μέσω του αθλητισμού, να ενισχύουν την αυτοεκτίμησή τους, να ανακαλύπτουν τις ξεχωριστές τους ικανότητες και με τους τρόπους αυτούς να αποτελούν ενεργά και χρήσιμα μέλη της κοινοτήτων το υς.Στους αθλητικούς αγώνες που διοργανώνονται κάθε χρόνο από τα Special Olympics ανά τον κόσμο, προσφέροντας τη δυνατότητα συμμετοχής σε περισσότερα από 30 Ολυμπιακού τύπου θερινά και χειμερινά αθλήματα, παίρνουν μέρος: 550000 αθλητές στις ΗΠΑ, 500000 στην Ευρώπη, 700000 στην Κίνα και 410000 στην Ινδία.

Η φιλοσοφία των Special Olympics συνοψίζεται στα λόγια του προέδρου των ΗΠΑ, Barack Obama: “Τα Special Olympics διδάσκουν σε ολόκληρο τον κόσμο, ότι καμία σωματική ή διανοητική δυσκολία δεν μπορεί να κάμψει τη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος.” Η πίστη δηλαδή, ότι οι άνθρωποι με διανοητική αναπηρία μπορούν με την κατάλληλη εκπαίδευση και υποστήριξη να αναδείξουν τις ξεχωριστές τους ικανότητες, να απολαύσουν ισότιμα με τους άλλους ανθρώπους τη χαρά που προσφέρει ο αθλητισμός και να αποδείξουν στην κοινωνία ότι: τους έχει ανάγκη.

Οι σύγχρονες εξάλλου ερευνητικές προσπάθειες που διεξάγουν από το 2001 τα Special Olympics σε συνεργασία με διαφόρους επιστημονικούς φορείς του κόσμου, καθώς και η σαραντάχρονη διεθνή τους πείρα αποδεικνύουν με γεγονότα και αριθμούς πλέον, ότι οι δυνατότητες που δίνει το παγκόσμιο κίνημα σε ανθρώπους με διανοητική αναπηρία για συμμετοχή στον αθλητισμό, για την κοινωνική τους ένταξη και την απόδειξη της επάρκειάς τους στην κοινωνία είναι ευεργετικές για τους ίδιους, τις οικογένειές τους και τις κοινότητες στις οποίες ζουν, ανεξαρτήτως πολιτιστικών, θρησκευτικών ή άλλων διαφορών.

Η αποστολή του Παγκόσμιου Κινήματος των Special Olympics αναφέρεται στους εξής στόχους:

•   Να εμπνέει την ειρήνη στην παγκόσμια κοινότητα
•    Να αλλάζει συμπεριφορές
•    Να ενθαρρύνει μέσα από τον αθλητισμό
•    Να καθιερώσει τους Παγκόσμιους Αγώνες Ποδοσφαίρου Special Olympics
•    Να εκπονεί προγράμματα για την Παγκόσμια Υγεία
•    Να ενθαρρύνει την έρευνα
•    Να εκπαιδεύει την κοινωνία σε σχέση με τον τρόπο που πρέπει να απευθύνεται και να συμπεριφέρεται σε ανθρώπους με διανοητική αναπηρία
•  Να εκπαιδεύει προπονητές αθλητών με διανοητική αναπηρία για τις ιδιαίτερες πρακτικές που πρέπει να χρησιμοποιούν, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα αθλητικά προγράμματα προσαρμοσμένα στις ιδιαίτερες ανάγκες τους

Στην Ελλάδα, τα Special Olympics Ελλάς ιδρύθηκαν το 1987 ως ένα Μη Κερδοσκοπικό, αθλητικό και εκπαιδευτικό σωματείο με σκοπό την ένταξη των Ελλήνων με διανοητική αναπηρία στο παγκόσμιο κίνημα των Special Olympics, προσφέροντας σε αυτούς τη δυνατότητα να αναδείξουν τις ιδιαίτερες ικανότητές τους και να τις προβάλλουν στην παγκόσμια κοινότητα, μέσα από τη συμμετοχή τους σε διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις. Ταυτόχρονα, ανέλαβαν την ευθύνη να εμπνεύσουν στην ελληνική κοινωνία και την πολιτεία το σεβασμό στη διαφορετικότητα των ανθρώπων με διανοητική αναπηρία, τις ξεχωριστές ανάγκες τους και την πεποίθηση ότι αποτελούν χρήσιμα και ισότιμα μέλη αυτής της κοινωνίας.

Τα Special Olympics Ελλάς τελούν υπό την Υψηλή Προστασία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας και υπό την αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων. Είναι συνδεδεμένο μέλος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και έχουν αναγνωρισθεί επίσημα από το Υφυπουργείο Πολιτισμού (Γενική Γραμματεία Αθλητισμού), ως Φίλαθλο Αθλητικό Σωματείο. Η δράση των Special Olympics Ελλάς μέχρι σήμερα στηρίζεται σε εθελοντές. Μέχρι σήμερα τα Special Olympics Ελλάς προσφέρουν δυνατότητες συμμετοχής σε ανθρώπους με διανοητικές δυσκολίες σε 24 ολυμπιακού τύπου αθλήματα! Οι Έλληνες αθλητές Special Olympics που έχουν λάβει μέρος σε αγώνες, τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό, ανέρχονται περίπου στους 12000, συμμετέχουν ανελλιπώς στις προπονήσεις, δουλεύουν σκληρά καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου και αποδεικνύουν καθημερινά στην ελληνική κοινωνία και σ’ ολόκληρο τον κόσμο ότι δίκαια αξίζουν ίσες ευκαιρίες με τους υπόλοιπους Έλληνες, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής.

Οι Παγκόσμιοι Αγώνες Special Olympics είναι οι μοναδικοί αγώνες στον κόσμο όπου όλοι οι συμμετέχοντες αθλητές είναι νικητές! Νικητές στον αγώνα τους για το σεβασμό μας στη διαφορετικότητά τους. Νικητές στον αγώνα τους για την αυτοεκτίμησή τους. Νικητές στον αγώνα τους για την υπεράσπιση των ξεχωριστών τους ικανοτήτων. Ας τους στηρίξουμε και ας χαρούμε για αυτή τους τη νίκη…

Read more...

Και μετά τι;

Ζούμε τη δυσκολότερη εποχή της Ελλάδας, ίσως όχι μόνο μετά τη Μεταπολίτευση, αλλά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει τους πάντες και τα πάντα και όλα μοιάζουν απαισιόδοξα στα μάτια των Ελλήνων. Η κοινωνία βιώνει μια τεράστια κρίση που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αποκλειστικά και μόνο οικονομική! Η κρίση αυτή έχει περάσει και στην πολιτική ζωή του τόπου και αυτό φαίνεται από τις καθημερινές άστοχες κινήσεις των πολιτικών.

Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου εδώ και δύο περίπου χρόνια αποτυγχάνει παταγωδώς να δώσει ώθηση στην ελληνική οικονομία και οδηγείται από το ένα σφάλμα στο άλλο. Παρ’ όλες τις αλλαγές και τους ανασχηματισμούς δεν καταφέρνει να αντιστρέψει ούτε τις εντυπώσεις, αλλά κυρίως ούτε τα αποτελέσματα! Έχει μεταβληθεί ουσιαστικά σε υποχείριο των τεχνοκρατών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακολουθεί κατά γράμμα τις εντολές τους και εν ολίγοις τούς έχει αναθέσει την διοίκηση της χώρας αδιαφορώντας για τις συνέπειες των αποφάσεών της στο λαό. Δεν έχει στόχο, οράματα και αξίες. Αν η πολιτική ηγεσία δεν προστατεύει το λαό της στις επιθέσεις των “οικονομικών δολοφόνων”, τότε ποιός θα το κάνει;

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική των τεχνοκρατών οδηγεί την κυβέρνηση σε αποκρατικοποιήσεις της πλειοψηφίας σχεδόν της δημόσιας περιουσίας. Είναι λογικό να αποκρατικοποιούνται ζημιογόνες επιχειρήσεις, αλλά στην Ελλάδα πωλούνται τα “φιλέτα” του δημοσίου. Η ΔΕΗ και ο ΟΤΕ αποτελούν τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις του δημοσίου και αντί να γίνονται επενδύσεις, ώστε να ενδυναμωθούν ενάντια στις ιδιωτικές ανταγωνιστικές εταιρίες, η κυβέρνηση τις πουλά όσο-όσο! Γερμανοί και Κινέζοι αγοράζουν αεροδρόμια και λιμάνια σε εξευτελιστικές τιμές. Φυσικά, αυτό το δρόμο ακολουθούν και όσες κρατικές τράπεζες έχουν απομείνει, ενώ θα έπρεπε η κυβέρνηση να επιδιώξει την κρατικοποίηση τραπεζών! Ακόμα και οι εταιρίες ύδρευσης έχουν ενταχθεί στα σχέδια πώλησης… Όλος αυτός ο εθνικός πλούτος που δημιουργήθηκε εδώ και δεκαετίες με τη συνδρομή του ελληνικού λαού πωλείται σε ξένους επενδυτές με ρυθμό 1 ΔΕΚΟ ανά 10 μέρες…

Οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν μειωθεί αρκετά, με τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους να σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής. Οι νέοι δουλεύουν πλέον (όσοι δουλεύουν και δεν είναι άνεργοι) για 500 €, το 8ωρο έχει μετατραπεί σε 12ωρο και η κατάργηση των Εθνικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας έχει επιβαρύνει την ήδη άσχημη κατάσταση! Η χώρα δεν οδηγήθηκε σε αυτή την κατάσταση επειδή οι μισθοί ήταν υψηλοί και τα χαμηλά και μεσαία στρώματα δεν πλήρωναν φόρους. Οδηγήθηκε εδώ λόγω της άνισης κατανομής των πόρων και της κακής λειτουργίας του ελληνικού κράτους και του τραπεζικού συστήματος!

Χθες στο δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ, δημοσιογράφοι πανηγύριζαν επειδή, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, το εργατικό κόστος της χώρας, δηλαδή οι δαπάνες της εργοδοσίας υπέρ του εργαζόμενου, έπεσε κατά 6,8%. Την ίδια ώρα στην Ευρωζώνη αυξανόταν κατά 2,6% και στην ΕΕ των 27 κατά 2,7%. Η μόνη χώρα μετά την Ελλάδα που είχε πτώση ήταν η Ιρλανδία με 2,2%, ενώ η Βουλγαρία είχε αύξηση 7,8%! Με άλλα λόγια απομακρυνθήκαμε σε σχέση με το μέσο εργατικό κόστος της ΕΕ κατά 9,5% και η ψαλίδα με τη Βουλγαρία έχει κλείσει κατά 15%. Επόμενος στόχος της κυβέρνησης και των τεχνοκρατών; Εξίσωση των μισθών μας με αυτούς των Βούλγαρων…

Πολλοί ίσως θεωρούν πως μια αλλαγή κυβέρνησης ή μια συγκυβέρνηση θα αλλάξει το σκηνικό και θα βοηθήσει στην έξοδο από την κρίση. Αυτό είναι, όμως, δύσκολο έως αδύνατο! Δυστυχώς, ούτε ο νεοφιλελεύθερος Σαμαράς, ούτε ο λαϊκιστής Καρατζαφέρης έχουν αυτή την ικανότητα. Η κίνηση του Γ. Παπανδρέου να παραιτηθεί ουσιαστικά υπέρ του Σαμαρά μόνο ως άστοχη μπορεί να χαρακτηριστεί, αφού ο λαός τούς έθεσε στο περιθώριο στις εκλογικές διαδικασίες! Αν πιστεύει πως δεν μπορεί  να ανταπεξέλθει πρέπει απλά να προκηρύξει εκλογές.

Εν μέσω όλων αυτών των γεγονότων ο λαός δείχνει πιο απαισιόδοξος από ποτέ! Ίσως όχι μόνο επειδή βλέπει το εισόδημά του συνεχώς να μειώνεται και τη φορολογία συνεχώς να αυξάνεται. Κυρίως επειδή νιώθει πως όλες αυτές οι περικοπές, οι μειώσεις και οι θυσίες δεν πιάνουν τόπο! Δυσκολίες έχει ξαναπεράσει στο παρελθόν και λογικά θα περάσει και στο μέλλον, αλλά αυτή τη φορά δεν τρέφει ούτε αυταπάτες, ούτε φρούδες ελπίδες… Όταν βγούμε από την κρίση θα ζούμε σε μια χώρα όπου τις πηγές πλούτου θα τις κατέχουν ξένοι επιχειρηματίες, ενώ θα εργαζόμαστε με πενιχρούς μισθούς για να αναπτύσσονται η Γερμανία, η Κίνα κ.ά.

Αναμένεται απόψε η κυβέρνηση να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και να συνεχίσει το έργο της. Πόσο θα αντέξει όμως να πηγαίνει ενάντια στη λαϊκή βούληση; Δεν πρέπει να ξεχνούν πως η Ελλάδα κατοικείται από ανθρώπους και όχι από αριθμούς. Όποιος κοιτάει μονάχα την ευημερία των αριθμών θα έρθει σίγουρα αντιμέτωπος με τους ανθρώπους κάποια στιγμή… 

Read more...