Αγανακτισμένοι

Σχεδόν όλοι οι Έλληνες χρήστες του Facebook έλαβαν διαδικτυακή πρόσκληση για να παρευρεθούν στις “συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων”, όπως ονομάστηκαν, στο Σύνταγμα, αλλά και σε πολλές άλλες ελληνικές πόλεις. Η αρχή έγινε στις 25 Μαΐου με τις πρώτες συγκεντρώσεις και συνεχίστηκε οργανωμένα στις 29 Μαΐου με πανευρωπαϊκό κάλεσμα! Στο μεσοδιάστημα αρκετοί ήταν αυτοί που πήγαιναν στις πλατείες τα απογεύματα για το σκοπό αυτό.

Η όλη διαδικασία έχει λάβει πολλούς χαρακτηρισμούς. Από ειρηνική συγκέντρωση αγανακτισμένων πολιτών έως επανάσταση! Τι είναι όμως στην πραγματικότητα; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όλα ουσιαστικά ξεκίνησαν όταν διαδόθηκε η φήμη πως υπήρξε πανό στις αντίστοιχες εκδηλώσεις των Ισπανών που ανέφερε: “Κάντε ησυχία να μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες”. Τότε ήταν η πρώτη φορά που αποφασίστηκε (μέσω διαδικτύου) η διοργάνωση μιας τέτοιας εκδήλωσης! Με άλλα λόγια, η αφορμή ήταν επειδή οι Ισπανοί, δήθεν, έθιξαν την αγωνιστικότητα των Ελλήνων…

Τεράστια ετερόκλητα πλήθη συγκεντρώθηκαν στις πλατείες όλης της χώρας για να διαμαρτυρηθούν για την κατάσταση της χώρας και για τους πολιτικούς της. Τους πολιτικούς που είτε οι ίδιοι ψήφισαν, είτε οι ίδιοι τους έδωσαν “λευκή επιταγή” με την αποχή από τις εκλογές! Από γονείς με μικρά παιδιά μέχρι συνταξιούχους και από μαθητές μέχρι άνεργους πενηντάρηδες ήταν στις πλατείες… Είναι μακράν το πιο ανομοιογενές πλήθος που έχει συγκεντρωθεί με σκοπό τη διαμαρτυρία στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας! Αυτό μπορεί να έχει πολλές θετικές, αλλά και αρνητικές επιπτώσεις στο εγχείρημα.

Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία δεν ξέρει τον λόγο που κατέβηκε στις πλατείες! Επειδή το έκαναν οι Ισπανοί; Επειδή το είδαν στο Facebook και την τηλεόραση; Επειδή ήταν καλή ευκαιρία για απογευματινή καλοκαιρινή βόλτα; Κανείς δεν ξέρει… Αιτήματα, θέσεις και διεκδικήσεις δεν υπάρχουν προς το παρόν τουλάχιστον, σε αντίθεση με τους Ισπανούς διαδηλωτές. Το σίγουρο είναι ένα: όλοι είναι αγανακτισμένοι με το σύστημα, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Άλλος για την ανεργία, άλλος για τους μετανάστες, άλλος για την Κερατέα, άλλος για την Παιδεία κ.ο.κ. Την αγανάκτησή τους άλλοι την εκφράζουν υψώνοντας ελληνικές σημαίες, ενώ άλλοι παραδίπλα είναι αναρχικοί και απεχθάνονται το συγκεκριμένο συμβολισμό! Αυτό οδηγεί σε έναν ιδιότυπο “εμφύλιο” μεταξύ των διαδηλωτών και λογικά θα εξαπλωθεί και στην υπόλοιπη κοινωνία σύντομα.

Έγινε μεγάλη κουβέντα για την μη ύπαρξη κομματικών σημαιών, πανό και συνθημάτων στις συγκεντρώσεις. Φυσικά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα επιδιώξουν να καπελώσουν, αν δεν το έχουν κάνει ήδη, τις εκδηλώσεις αυτές! Μην απορήσει κανείς αν ακούσει τον Σαμαρά μετά τις εκλογές να λέει πως οι συγκεντρωμένοι του έδειξαν το δρόμο ή του έδωσαν ώθηση για την εκλογική νίκη… Αυτό έπαθαν και οι Ισπανοί διαμαρτυρόμενοι! Απείχαν από τις τοπικές εκλογές και απλά έχασε το σοσιαλιστικό κόμμα και νίκησε το λαϊκό… Το δίπολο πάντως δεν ηττήθηκε ούτε εκεί! Ανάλογη ίσως είναι και η περίπτωση της Αιγύπτου που εκδίωξε τον Μουμπάρακ και τελεί ουσιαστικά υπό καθεστώς στρατιωτικής δικτατορίας.

Είναι περίεργο πως άνθρωποι που καλούν όλους τους συμπολίτες τους να συγκεντρωθούν στην πλατεία προσπαθούν να διώξουν από το χώρο εργαζόμενους και συνδικαλιστές της ΔΕΗ! Εκτός του ότι αναιρούν τα λεγόμενά τους, δημιουργούν χωρίς λόγο αντιπαλότητες τώρα που τα κινήματα και οι πολίτες πρέπει να μείνουν ενωμένοι. Δεν μπορεί εργαζόμενος (ή άνεργος) να στρέφεται εναντίον άλλου εργαζόμενου σε τέτοιες δύσκολες εποχές. Το εργατικό κίνημα στηρίζει πάντα τους αγώνες του λαού και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παραγκωνιστεί τώρα.

Πρέπει να καταλάβουμε όλοι πως οι επαναστάσεις και οι διεκδικήσεις θέλουν κόπο, χρόνο και κυρίως θυσίες! Δεν μπορεί να εργάζονται κανονικά οι αγανακτισμένοι τις ημέρες των απεργιών και να διαμαρτύρονται τα απογεύματα και τα σαββατοκύριακα. Επειδή οι απεργίες διοργανώνονται από τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΜΕ και τον οποιονδήποτε άλλο δεν σημαίνει πως πρέπει να τις απαξιώνουμε. Βελούδινες επαναστάσεις δύσκολα θα ξαναϋπάρξουν. Είναι τουλάχιστον θλιβερό να βλέπεις άτομα που πήγαν στο Σύνταγμα, έβγαλαν χαμογελαστοί 2-3 φωτογραφίες, αποχώρησαν και πιστεύουν πως έχουν ξεπεράσει σε επαναστατικότητα και αγωνιστικότητα τον Τσε Γκεβάρα… Είναι ντροπή και ασέβεια πρώτα απ’ όλα προς όσους έχουν κατέβει στους δρόμους και τις πλατείες με σοβαρό σκοπό και έχουν πλήρη επίγνωση της κατάστασης.

Πέρα από όλα τα παραπάνω αρνητικά για τις συγκεκριμένες συγκεντρώσεις υπάρχουν και πολλά θετικά για τους πολίτες και την κοινωνία στο σύνολό της. Επιτέλους μεγάλη μερίδα πολιτών σηκώθηκε από τον καναπέ και αποφάσισε να συμμετέχει σε ανοιχτές διαδικασίες και διαμαρτυρίες χωρίς να έχει κάποιο προσωπικό όφελος! Οι μοναδικές φορές ίσως στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας που έχει συγκεντρωθεί τόσος κόσμος σε κάποιο σημείο ήταν μετά τις νίκες στο Ευρωμπάσκετ του 1987 και στο Euro 2004. Μακάρι όλοι αυτοί να συγκεντρώνονταν σε πορείες τις ημέρες των γενικών απεργιών. Τα εργασιακά δικαιώματα θα ήταν σίγουρα σε καλύτερη μοίρα σήμερα.

Τα νέα παιδιά πήραν, ίσως για πρώτη φορά, την παρότρυνση από τους γονείς τους να κατέβουν στο δρόμο σε αντίθεση με διάφορες άλλες διαμαρτυρίες όπως για τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου. Νέοι με τους γονείς και τους παππούδες τους ήταν μαζί και ζητούσαν αλλαγή και μια καλύτερη ζωή. Φυσικά όλα αυτά με ειρηνικό τρόπο ως τώρα και χωρίς ακρότητες. Αυτό είναι το μεγαλύτερο στοίχημα. Να πάψουν οι ακρότητες μεταξύ των πολιτών και να συμπορευθούν όλοι για το καλό του τόπου.

Ένα θετικότατο στοιχείο ήταν η ύπαρξη κάποιων σημαντικών στοιχείων στις συγκεντρώσεις, κυρίως στο Σύνταγμα, όπως η συνέλευση. Διαδικασία καθαρά αμεσοδημοκρατική που έχει εκλείψει από τη χώρα μας και έδωσε τη δυνατότητα για γόνιμο διάλογο στους παρευρισκόμενους. Συγκροτήθηκαν επίσης ομάδες εργασίας για διάφορα ζητήματα. Φαίνεται πως αρκετοί έχουν πολύ μεράκι και όρεξη για πραγματική και ουσιαστική αλλαγή της χώρας και της κοινωνίας, όχι απλά στα λόγια αλλά με πράξεις! Το ζητούμενο είναι να τούς ακολουθήσουν όλοι οι συμμετέχοντες. Η εμπειρία των ηλικιωμένων σε συνδυασμό με τις φρέσκιες ιδέες των νέων μπορεί να έχουν εκπληκτικά αποτελέσματα.

Αυτό που χρειάζεται η χώρα δεν είναι μια απλή εναλλαγή προσώπων στην εξουσία. Χρειάζεται ριζική αλλαγή στη νοοτροπία και τη συμπεριφορά μας. Πρέπει να χτίσουμε από την αρχή ένα δημοκρατικό κράτος ισότητας και δικαιοσύνης. Οι μεγάλες αλλαγές ελάχιστες φορές, ίσως και ποτέ, ξεκίνησαν από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα και την εξουσία. Τις αλλαγές πάντα τις φέρνει από το λαό! Η εξουσία πηγάζει από αυτόν και οφείλει να τον υπηρετεί. Αυτό έχουμε ίσως παραλείψει τα τελευταία χρόνια στην  Ελλάδα.

Όλες αυτές οι αλλαγές που θέλουμε να πετύχουμε δεν θα γίνουν σε μια μέρα. Χρειάζεται κόπος, διαρκής αγώνας και επαγρύπνηση για να το πετύχουμε. Θυσίες είναι απαραίτητες, αλλά αξίζει τον κόπο! Οι πολίτες, όμως, πρέπει να μετατρέψουν την αγανάκτηση και την οργή τους σε δύναμη ανατροπής και δημιουργίας. Μπορεί αυτές οι συγκεντρώσεις να καταλήξουν όντως σε επανάσταση. Ίσως σε κάποιο μικρό διάστημα γραφτεί ιστορία, ίσως και όχι. Σημασία έχει πως μια σημαντική αρχή έγινε. Οι πολίτες αποφάσισαν να δραστηριοποιηθούν δυναμικά. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες πλέον. Ας μην ξεχνάμε, όμως, το σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης που πρέπει να αποτελεί οδηγό για κάθε κοινωνική αλλαγή: Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα…

Read more...

Φοιτητικές εκλογές 2011

Αύριο θα διεξαχθούν οι ετήσιες εκλογές των φοιτητικών συλλόγων στα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ της Ελλάδας. Οι εξελίξεις τόσο στη χώρα όσο και στην παιδεία είναι δραματικές και σίγουρα το κλίμα των εκλογών θα είναι εντελώς διαφορετικό από των προηγούμενων χρόνων.

Η πρόταση της υπουργού Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων Α.Διαμαντοπούλου για μεταρρυθμίσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αποτελεί σημαντικό σημείο τριβής ανάμεσα στις φοιτητικές παρατάξεις και κυρίως στις δύο μεγαλύτερες ΠΑΣΠ και ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.

Η ΠΑΣΠ παραμένει πιστή στις θέσεις που έχει εδώ και χρόνια για το δημόσιο πανεπιστήμιο και την παιδεία. Υποστηρίζει την συμμετοχή φοιτητών σε ποσοστό 100% στα όργανα συνδιοίκησης του πανεπιστημίου και όχι στη μείωσή του που θα οδηγήσει εν τέλει σε κατάργηση του φοιτητικού συνδικαλισμού. Αγωνίζεται για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία και είναι κάθετα αντίθετη στην όποια ύπαρξη ιδιωτικών ιδρυμάτων. Επίσης, έχει παγιωμένες θέσεις για δωρεάν σίτιση, στέγαση και μετακίνηση όλων των φοιτητών, αλλά και για χρηματοδότηση της παιδείας και της έρευνας στο 7% του ΑΕΠ!

Διαφωνεί με το “σπάσιμο” των σπουδών σε κύκλους και με την εφαρμογή των πιστωτικών μονάδων. Προτείνει αξιολόγηση από τους ίδιους τους φοιτητές και απεμπλοκή της χρηματοδότησης των ιδρυμάτων από επιχειρηματικά κριτήρια που θα οδηγήσουν σε εμπορευματοποίηση της παιδείας. Τέλος, θεωρεί την ανασύσταση της ΕΦΕΕ όφελος για το φοιτητικό κίνημα, αφού θα ισχυροποιήσει την φωνή του στην κοινωνία.

Στον αντίποδα βρίσκεται η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Πριν από μερικούς μήνες παρουσίασε τις προτάσεις της για την παιδεία που ουσιαστικά αποτελούν αντιγραφή των θέσεων της Διαμαντοπούλου, αν όχι όλες η συντριπτική τους πλειοψηφία! Προτείνει, λοιπόν, άμεση ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και κατάργηση του ασύλου! Υποστηρίζει τη διασύνδεση εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με επιχειρήσεις με ταυτόχρονη προσαρμογή στις ανάγκες της αγοράς εργασίας. Όσον αφορά τη χρηματοδότηση, προτείνει τη χρηματοδότηση μεταπτυχιακών προγραμμάτων από ιδιώτες και εταιρίες, χορηγία εδρών και δημιουργία τμήματος παροχής υπηρεσιών σε κάθε ίδρυμα, το οποίο θα συνάπτει συμβάσεις με ιδιώτες. Επίσης, είναι θετική στη χορήγηση κινήτρων σε ιδιώτες προκειμένου να κατασκευάσουν ιδιωτικές εστίες συμβεβλημένες με το κράτος στις οποίες ο φοιτητής θα πληρώνει μίσθωμα!

Χρησιμοποιεί την έρευνα ως μέσο προσέλκυσης της ιδιωτικής χρηματοδότησης μέσω κοινών έργων έρευνας ή κατ’ ανάθεση έρευνα σε συνεργασία με εταιρίες. Προτείνει με βάση την κατάταξη των ιδρυμάτων να λαμβάνουν και την ανάλογη bonus χρηματοδότηση (sic) και εφαρμογή του συστήματος ECTS (πιστωτικές μονάδες). Για το φοιτητικό κίνημα, η ΔΑΠ υποστηρίζει τη μείωση της φοιτητικής εκπροσώπησης και του φοιτητικού συνδικαλισμού και προτείνει διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών ανά διετία.

Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό από όλα τα παραπάνω, οι δύο κυριότερες φοιτητικές παρατάξεις έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις για το δημόσιο πανεπιστήμιο και την παιδεία γενικότερα. Από την μια η ΠΑΣΠ που υποστηρίζει τη δημοκρατική αριστερά και από την άλλη η ΔΑΠ του νεοφιλελευθερισμού. Σε μια εποχή που η δημόσια και δωρεάν παιδεία βάλλεται από παντού, η ΔΑΠ συμβάλλει στην εκ των έσω εκμηδένιση των ιδρυμάτων μας.

Σίγουρα οι εκλογές είναι αρκετά σημαντικές για το φοιτητικό κίνημα, αλλά δεν κρίνουν τα πάντα. Πολλά θα αλλάξουν στο αμέσως επόμενο διάστημα όσων αφορά τη διοίκηση, την οικονομική λειτουργία και την αξιολόγηση των πανεπιστημίων, καθώς και για την εισαγωγή των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι φοιτητές οφείλουν να κάνουν την καλύτερη επιλογή για τη σχολή τους, το μέλλον των ιδρυμάτων τους και το δικό τους μέλλον. Αλλά δεν πρέπει να σταματήσουν εκεί. Χρειάζεται συνεχή επαγρύπνηση και αγώνα για την κατοχύρωση των κεκτημένων και την διεκδίκηση ακόμα περισσότερων αιτημάτων του φοιτητικού κινήματος! Ο αγώνας αύριο αρχίζει…

Read more...

Είμαστε πλέον ζούγκλα!

Οικογενειάρχης μαχαιρώνεται από ληστές, διαδηλωτές ξυλοκοπούνται από τα ΜΑΤ, αθώοι πολίτες τραυματίζονται από τρομοκρατικές επιθέσεις και μετανάστες δέχονται δολοφονικές επιθέσεις από ακροδεξιούς. Αυτή είναι δυστυχώς η κατάσταση σήμερα στην Αθήνα, κυρίως, αλλά και στην υπόλοιπη χώρα σε μικρότερες ευτυχώς διαστάσεις.

Ποιός θα πίστευε πως τρεις ληστές είναι ικανοί να δολοφονήσουν έναν άνθρωπο για να του πάρουν τη βιντεοκάμερα; Ακόμα και οι μεγάλες ληστείες σε τράπεζες και supermarkets τις περισσότερες φορές γίνονται αναίμακτα και χωρίς συμπλοκές. Είναι άλλωστε ανώφελο κάποιος να υπερασπιστεί τα (ασφαλισμένα) χρήματα της τράπεζας απέναντι σε ένοπλους ληστές! Κι όμως, η εγκληματικότητα έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που ακόμα και για μικροποσά και μικροαντικείμενα να έχουμε συμπλοκές, τραυματισμούς και δολοφονίες… Δυστυχώς, κάποιες περιοχές η εγκληματικότητα τις αναγκάζει σε ερήμωση από τους πολίτες που την κατοικούσαν εδώ και χρόνια, πράγμα που οδηγεί στην γκετοποίηση, την περιθωριοποίηση και την εδραίωση των παραβατικών στοιχείων σε αυτή.

Η στυγερή δολοφονία για μια βιντεοκάμερα στο κέντρο της Αθήνας επέδρασε σαν ντόμινο και επέφερε δραματικές εξελίξεις στην κοινωνία. Με το πρόσχημα πως οι δράστες ήταν αλλοδαποί, εκατοντάδες ακροδεξιοί επιτέθηκαν με δολοφονικές διαθέσεις εναντίον μεταναστών που ζουν στην Αθήνα θέλοντας να πάρουν “ρεβάνς” για το θάνατο Έλληνα από ξένο. Λες και ο θάνατος έχει εθνικότητα… Κυνηγούσαν με μανία όποιον έβλεπαν και δεν τους φαινόταν Έλληνας, τους ξυλοκοπούσαν με καδρόνια, ενώ πολλοί οπλοφορούσαν και χρησιμοποίησαν στιλέτα. Επίσης, πολλά μαγαζιά μεταναστών υπέστησαν φθορές. Η Αθήνα έζησε μια νέα “Νύχτα των Κρυστάλλων” με θύτες ακροδεξιά ρατσιστικά στοιχεία και θύματα μετανάστες πάσης εθνικότητας. Άνθρωποι αθώοι πλήρωσαν την μη ελληνική καταγωγή τους. Τους φορτώθηκε αυτεπάγγελτα η δολοφονία του ανθρώπου κι ας μην ρωτήθηκαν αν συμφωνούσαν με το συμβάν. Όλοι οι “ξένοι” μπήκαν στο ίδιο τσουβάλι και κρίθηκαν ομόφωνα ένοχοι από τους ακροδεξιούς. Φανταστείτε δηλαδή κάποιος Έλληνας να δολοφονούσε κάποιον Αμερικάνο στις ΗΠΑ. Τότε οι Αμερικάνοι θα έπρεπε να ξεσηκωθούν και να πάρουν εκδίκηση χειροδικώντας απέναντι σε Έλληνες, Μεξικανούς, Ινδούς και όποιον άλλο ξένο έβρισκαν μπροστά τους… Το οξύμωρο, πάντως, στην όλη ιστορία είναι πως δεν έχει επιβεβαιωθεί ούτε ποιοί ήταν οι δράστες ούτε η εθνικότητά τους…

Την αμέσως επόμενη μέρα είναι η μεγάλη απεργία που κήρυξαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Χιλιάδες εργαζόμενοι διαδηλώνουν ειρηνικά ενάντια στα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης. Η αστυνομία παρούσα αλλά με λάθος τρόπο. Τα ΜΑΤ κάνουν “επίδειξη δύναμης” απέναντι στους διαδηλωτές. Στέλνουν πολλούς από αυτούς τραυματισμένους στα νοσοκομεία με ανοιγμένα κεφάλια, τους ψεκάζουν συνεχώς με χημικά και καταφέρνουν να δείξουν με κάθε τρόπο τον αντιδημοκρατικό τους χαρακτήρα. Αποτέλεσμα όλων αυτών; Δεκάδες τραυματίες στα νοσοκομεία, διαμαρτυρίες γιατρών για χρήση αθέμιτων μέσων καταστολής και ένας νέος άνθρωπος να χαροπαλεύει από τα χτυπήματα αστυνομικών… Οι αστυνομικοί φαίνεται πως διοχετεύουν όλη την ενέργειά τους απέναντι στους διαδηλωτές και δεν έχουν δυνάμεις για να φυλάνε την πόλη από τους κακοποιούς του ποινικού εγκλήματος!

Κι εδώ, όμως, επιχειρήθηκε να υπάρξει “ρεβάνς”. Κουκουλοφόροι επιτέθηκαν με βόμβες μολότοφ ενάντια σε αστυνομικό τμήμα για να πάρουν εκδίκηση για τους τραυματισμούς των διαδηλωτών. Το αποτέλεσμα ήταν να τραυματιστούν σοβαρότατα αθώοι πολίτες, άσχετοι με την αστυνομία, που βρίσκονταν στη λαϊκή αγορά κοντά στο συμβάν! Πολίτες που ούτε κι αυτοί ρωτήθηκαν ποτέ αν συμφωνούν με την αστυνομική βία και την βίαιη καταστολή. Οι “παράπλευρες απώλειες” συνέχισαν να υπάρχουν εκατέρωθεν όπως φαίνεται.

Τα πράγματα δείχνουν ιδιαίτερα δυσοίωνα για το μέλλον. Η κοινωνία, εκτός όλων των άλλων προβλημάτων και δυσκολιών που αντιμετωπίζει, βρίσκεται εν μέσω ενός ιδιότυπου “εμφυλίου πολέμου”. Η κοινή λογική είναι ο σίγουρος χαμένος και η βία ο νικητής. Πρέπει όλοι, όμως, να συνειδητοποιήσουν πριν να είναι αργά πως ένα χέρι όταν παράγει βία, αυτή είναι ίδια είτε αυτό κρατάει γκλομπ, είτε βόμβα μολότοφ, είτε μαχαίρι και πιστόλι, είτε ελληνικές σημαίες…

Read more...

Financial crisis and youth opportunities

Over the past year, there has been a major financial crisis in Greece which has led to the inclusion into the International Monetary Fund and the European Union’s support mechanism. This has created several problems in everyday’s life mainly aimed at young people. Unemployment and insecurity about the future are the most important of them. The majority of young people are pessimistic about their future and their job security.

Ireland is on a par with Greece, while in the near future this crisis will “knock the door” of more other European countries. Young people in these countries will be faced with very unwished situations and will have to overcome many obstacles in order to be able to achieve their goals!

What is the best attitude that young people should have and what are the skills that will help them progress? Certainly, pessimism is a bad influence for everybody. Young people should be optimistic and convey their vitality throughout society. The necessary skills are definitely creativity and innovation! New ideas or projects to be implemented and the creative pursuits of youth in various fields are guarantees for their future success.

ICT is an area (perhaps the most important) that requires creative and innovative ideas! We live in the era of global knowledge and dissemination of information. Everything around us needs (and uses) ICT to work properly; from telephony till telemedicine... Every single thing becomes faster and more convenient with the use of ICTs. Young people can actively engage with ICT and should contribute by all means to their further development.

ICT is a sector that has not been, and will never be saturated in terms of job opportunities. There will always be demand for new innovative services and the need for their implementation. The present and the future of mankind are directly dependent on the technology and its achievements! Especially in recent years, we are all users of ICT and impressed by its opportunities.

ICT, however, is not a panacea. On the one hand, it contributes to the economic empowerment of developing countries, the dissemination of information and improvement of communication quality, but on the other hand, it is not the antidote that is able to solve entirely all our problems! The financial crisis, poverty or fatal diseases will not be combated by ICT itself. Nevertheless we, the young people, must continue to develop the technology and especially ICT. It’s up to us to carry on normally our lives, despite any problems and to offer actively within our societies and not give up! Moreover, as the ancient Greek philosopher Heraclitus taught "Nothing endures but change"…

Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο 4ο τεύχος του διεθνούς περιοδικού νεολαίας MOMENTUM: Mission Passion Expression

Read more...

Λούης Τίκας, ένας γνήσιος αγωνιστής

Η Πρωτομαγιά αποτελεί μέγιστης σημασίας γιορτή για τους εργάτες. Η εργατική τάξη βρίσκει την ευκαιρία να προβάλλει τα κοινωνικά και οικονομικά της επιτεύγματα και να καθορίσει το διεκδικητικό της πλαίσιο για το μέλλον. Η μέρα αυτή αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να θυμηθούμε, αλλά και να μάθουμε ιστορικές εργατικές διεκδικήσεις και τους συντελεστές τους! Σήμερα, θα επιχειρήσω να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα στον Λούη Τίκα, έναν Έλληνα συνδικαλιστή που δολοφονήθηκε το 1914 στο Κολοράντο των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια μιας μεγαλειώδους εργατικής απεργίας στα ορυχεία και η μνήμη του είναι ακόμα ζωντανή στα αμερικανικά συνδικάτα.

Ο Ηλίας Σπαντιδάκης (όπως ήταν το ελληνικό του όνομα) καταγόταν από το Ρέθυμνο και αναγκάστηκε να μεταναστεύσει σε ηλικία 20 ετών. Από το λιμάνι της Νέας Υόρκης πήγε στο Κολοράντο. Εγκαταστάθηκε στο Ντένβερ κι άρχισε να δουλεύει στα χαλυβουργία του Πουέμπλο καμιά τριανταριά μίλια μακριά, με ημερομίσθιο 1,75 δολάρια, για δώδεκα ώρες την ημέρα. Το 1910 ορκίστηκε Αμερικανός πολίτης και άνοιξε καφενείο στην οδό Μάρκετ του Ντένβερ, μια εργατική γειτονιά που έγινε η τοπική Greektown. Την εποχή εκείνη στο Ντένβερ ζούσαν 240 Έλληνες. Συμπτωματικά, απέναντι απ’ το καφενείο βρίσκονταν τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (Wobblies). Ο Τίκας, είτε έγινε από την αρχή μέλος των Wobblies είτε όχι, ήταν αποφασισμένος να αφομοιωθεί στην καινούρια χώρα. Αρχικά, προσπάθησε να μπει στο αστυνομικό σώμα αλλά απερρίφθη εξαιτίας της εμπλοκής του με τους Wobblies. Υπάρχουν πληροφορίες ότι ήταν επικεφαλής ενός συνδικάτου λούστρων που το 1910 έκαναν απεργία ζητώντας αύξηση 100% (από πέντε σε δέκα σεντς!). Άλλοι λένε πως δούλευε για μια ασφαλιστική εταιρία. Έτσι κι αλλιώς, ο Λούης Τίκας αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή ανάμεσα στους συμπατριώτες του: μιλούσε καλύτερα αγγλικά απ’ οποιονδήποτε άλλον, και έστελνε τα εμβάσματα στην Ελλάδα για λογαριασμό των συμπατριωτών του που δεν ήξεραν πώς να φερθούν στο ταχυδρομείο και στην τράπεζα.

Την εποχή που ο Λούης Τίκας έφτασε στο Ντένβερ, το μεγάλο αφεντικό ήταν ο Λεωνίδας Σκλήρης, από τη Σπάρτη, ένα είδος εργατοπατέρα που έλεγχε τους Έλληνες εργάτες όχι μόνο στο Κολοράντο αλλά στη Γιούτα και τη Νεβάδα. Τους έβρισκε δουλειά στα ορυχεία με συνθήκες μεσαιωνικές και αμοιβές χειρότερες από των άλλων εθνοτήτων. Οι “Έλληνες του Σκλήρη” εργάζονταν για 1,75 δολάρια την ημέρα ενώ οι Γερμανοί και οι Ουαλοί έπαιρναν 2,50 δολάρια. Η κατάσταση στα ορυχεία ήταν όντως μεσαιωνική. Από το 1910 ως το 1913, 618 ανθρακωρύχοι είχαν χάσει τη ζωή τους σε εργατικά ατυχήματα. Τα ημερομίσθια ήταν τόσο χαμηλά ώστε πολλές οικογένειες ικανοποιούνταν με τις “αποζημιώσεις θανάτου” που έφταναν τα εφτακόσια δολάρια (χώρια το φέρετρο των είκοσι δολαρίων). Ανάμεσά τους δούλευαν 350 περίπου Έλληνες. Η δουλειά τους ήταν πολύ σκληρή, με αποτέλεσμα σε δυο χρόνια να υπάρχουν 13 θάνατοι Ελλήνων και πολλοί τραυματισμοί.

Στις 23 Σεπτεμβρίου 1913, στα ανθρακωρυχεία του Ludlow στο Κολοράντο των ΗΠΑ ξέσπασε μια μεγάλη απεργία. Τα ανθρακωρυχεία αυτά ήταν από τα μεγαλύτερα της Αμερικής και ανήκαν στην εταιρεία Colorado Fuel and Iron Company, ιδιοκτήτης της οποίας ήταν ο γνωστός πολυεκατομμυριούχος John Rockefeller, εκφραστής του σκληρού αμερικανικού καπιταλισμού. Από τους 13.000 εργάτες απέργησαν οι 11.000, πράγμα που δείχνει  την τραγική κατάσταση στην οποία είχαν περιέλθει, παρόλο που εκείνη την περίοδο το εργατικό κίνημα στις ΗΠΑ ήταν στα σπάργανα και η τρομοκρατία των αφεντικών εις βάρος των εργατών νομιμοποιημένη!

Το μέσο μεροκάματο ήταν 2,12 δολάρια και η πληρωμή γινόταν ανάλογα με το κάρβουνο που έβγαζε ο καθένας. Οι εργάτες ήταν ανασφάλιστοι. Έμεναν υποχρεωτικά με τις οικογένειές τους σε καλύβες της εταιρείας που νοίκιαζαν προς τρία δολάρια το μήνα, ενώ πλήρωναν χωριστά το νερό και το φωτισμό. Ένα δολάριο το μήνα για να τους βλέπει γιατρός μια φορά στις δυο εβδομάδες, αλλά πλήρωναν οι ίδιοι έκτακτες επισκέψεις ή την περίθαλψή τους σε περίπτωση τραυματισμού. Από ένα δολάριο το μήνα για παπά και σχολείο. Αναγκάζονταν να αγοράσουν έπιπλα από τα καταστήματα της εταιρείας, όπως επίσης και τα εργαλεία τους και το δυναμίτη για να ανοίγουν τις στοές. Μόνη τους διασκέδαση ήταν το σαλούν που άνηκε κι αυτό στην εταιρεία. Ουσιαστικά οι εργάτες δούλευαν δώδεκα ώρες, αλλά ήταν πάντα χρεωμένοι στην εταιρεία…

Οι εργάτες πέθαιναν, ενώ ο Rockefeller πλούτιζε. Απηυδισμένοι από αυτή την κατάσταση εξαθλίωσης, οι εργάτες κατέβηκαν σε απεργία. Τα κυριότερα αιτήματά τους ήταν ν α ψωνίζουν από όποιο κατάστημα προτιμούσαν οι ίδιοι, να πηγαίνουν σε όποιον γιατρό επιθυμούσαν και όχι στους γιατρούς της εταιρίας, να αναγνωριστεί το συνδικάτο τους και να καθιερωθεί η οκτάωρη εργασία. Επίσης ζητούσαν να εφαρμοστούν αυστηρά οι νόμοι της Πολιτείας του Κολοράντο όσον αφορά την ασφάλεια των ορυχείων, να καταργηθεί το script, όπως και το σύστημα φρουρών της εταιρείας που έκανε τους εργατικούς καταυλισμούς να μη διαφέρουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Από τους 11.000 απεργούς οι 800 ήταν Έλληνες με μπροστάρη το Λούη Τίκα. Οι απεργοί έστησαν τις σκηνές τους μπροστά στις στοές για να εμποδίσουν την είσοδο απεργοσπαστών. Ο Rockefeller, όμως, είχε μισθώσει το περιβόητο πρακτορείο ιδιωτικών αστυνόμων Baldwin–Felts, που ειδικευόταν σε στρατολόγηση και βίαιη προώθηση απεργοσπαστών σε χώρους που εκδηλώνονταν απεργίες. Μάλιστα, Προμήθευσε την εργοδοσία με οπλισμένους φρουρούς, ελεύθερους σκοπευτές, πράκτορες, επαγγελματίες προβοκάτορες και με ένα τεθωρακισμένο όχημα με πολυβόλο.

Η αστυνομία παρατάχθηκε απέναντι στους απεργούς, οι οποίοι έσκαψαν χαρακώματα και ταμπουρώθηκαν. Οι εργάτες, μαζί με τις οικογένειές τους, κρατούν τα ορυχεία κλειστά για επτά μήνες παρότι ήταν περικυκλωμένοι και υπέφεραν από την πείνα και το κρύο. Προσπάθησαν να δωροδοκήσουν το Λούη Τίκα, αλλά αρνήθηκε. Τον φυλάκισαν, αλλά αναγκάστηκαν να τον αφήσουν έπειτα από τρεις εβδομάδες κι επέστρεψε στην απεργία. Τότε ξεκίνησαν οι προβοκάτσιες. Ένας αστυνομικός δολοφονήθηκε από έναν ανθρακωρύχο, ο οποίος χρόνια αργότερα, ελεύθερος πια, ομολόγησε πως διέπραξε το φόνο με εντολή της εταιρείας. Τρεις απεργοί είναι ήδη νεκροί και δεκάδες είναι τραυματίες.

Μετά από επτά μήνες, όμως, ο Rockefeller κατάλαβε πως έχει χάσει πολλά, αλλά δεν έδωσε την αύξηση 10% που ζητούσαν οι απεργοί. Την επομένη του Πάσχα (20 Απριλίου) του 1914 οι απεργοί που ξυπνούν το πρωί βλέπουν μπροστά τους στημένα πυροβόλα της αστυνομίας και μια πολυπληθή συγκέντρωση οπλισμένων απεργοσπαστών. Ξαφνικά, μια έκρηξη ακούγεται πίσω από τους αστυνομικούς και τα πυροβόλα, συνεννοημένα, αρχίζουν να πυροβολούν. Είπαν ότι οι απεργοί τούς έριξαν βόμβα και αυτοί απάντησαν. Ο Λούης Τίκας σήκωσε μια λευκή σημαία και ζήτησε να μιλήσει με τον αρχηγό τον αστυνομικών λοχαγό Karl Linderfeld για να σταματήσει το μακελειό. Οι δυο τους συναντήθηκαν στο λόφο και μίλησαν για λίγο. Έπειτα οι αυτόπτες μάρτυρες είπαν ότι ο αξιωματούχος χτύπησε με πρωτοφανή αγριότητα τον Τίκα στο κεφάλι με την καραμπίνα του. Η καραμπίνα έσπασε στα δύο όπως και το κρανίο του Τίκα. Οι αστυνομικοί βάλθηκαν να πυροβολούν το άψυχο σώμα. Ευθύς αμέσως εισέβαλαν στον καταυλισμό, ρίχνοντας αδιακρίτως εναντίον οτιδήποτε κουνιόταν. Έδιωξαν τους απεργούς και σκότωσαν 18 άτομα, 10 εκ των οποίων ήταν παιδιά από τριών μηνών ως 11 ετών. Εργάτες εκτελούνται, γυναίκες και παιδιά θερίζονται, οι σκηνές καίγονται, οι καλύβες ανατινάζονται. Οι δημοσιογράφοι δεν μπήκαν ποτέ στο χώρο του μακελειού και τα πτώματα μεταφέρθηκαν σε άγνωστα μέρη. Ο Rockefeller ξανάνοιξε τα ορυχεία. Το Κογκρέσο έφτιαξε μια επιτροπή που δεν έβγαλε ποτέ πόρισμα. Κανένας δεν δικάστηκε ποτέ για τη σφαγή, αφού η εισαγγελία του Κολοράντο έκρινε ότι οι αστυνομικές δυνάμεις δέχτηκαν επίθεση με όπλα και δυναμίτες και απάντησαν ευρισκόμενες σε νόμιμη άμυνα. Είναι πάντως απορίας άξιον πώς οι επιτιθέμενοι είχαν διακόσιους νεκρούς και οι αμυνόμενοι δεν είχαν ούτε έναν τραυματία…

Όλη η παραπάνω ιστορία αποτελεί τη λεγόμενη “σφαγή του Ludlow”. Είναι γεγονός πως στις μέρες μας δεν συμβαίνουν ανάλογα γεγονότα στους χώρους εργασία. Η “σφαγή” των εργαζομένων, όμως, γίνεται έμμεσα από την πολιτική ηγεσία και την εργοδοσία. Οι μισθοί συνεχώς περικόπτονται, πολλοί εργαζόμενοι απολύονται, πολλοί δουλεύουν ανασφάλιστοι και υπό αντίξοες συνθήκες. Αυτές τις δύσκολες στιγμές για τη χώρα και τους πολίτες της, οι εργάτες πρέπει να συσπειρωθούν, να οργανωθούν και να διεκδικήσουν μαχητικά τον μόχθο τους και ένα καλύτερο (εργασιακό και μη) μέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Άλλωστε, ο μόνος αγώνας που πάει χαμένος είναι αυτός που δεν δίνεται…

Read more...

Η Μ.Κ.Ο. του μήνα: Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης

Η Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης (ΕΕΔΔΑ) είναι μια ελληνική μη κυβερνητική, μη κερδοσκοπική, κοινωφελής οργάνωση που ιδρύθηκε το Σεπτέμβρη του 1981 με στόχο την αλληλεγγύη με τα κινήματα των λαών της Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής και όλων των άλλων λαών που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για την εθνική τους ανεξαρτησία και κυριαρχία, για την ειρήνη και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Μέλη της είναι τριτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις (εργατών, δημοσίων υπαλλήλων, τραπεζικών), συνδικάτα και σωματεία, οργανώσεις γυναικών, ειρήνης, προσωπικότητες της κοινωνικής ζωής και φυσικά πρόσωπα που θέλουν να συμβάλουν ενεργά στην υλοποίηση των στόχων της.

Στην ΕΕΔΔΑ λειτουργούν τμήματα, που ασχολούνται είτε με συγκεκριμένους γεωγραφικούς χώρους είτε με συγκεκριμένα θέματα, όπως για παράδειγμα,

• Με τη Μέση Ανατολή, τον αραβικό κόσμο, τη Μεσόγειο, την Τουρκία και την Κύπρο
• Με την Αφρική
• Με τη Λατινική Αμερική και Καραϊβική
• Με την ανάπτυξη και τα προγράμματα στις αναπτυσσόμενες χώρες
• Με την καταπολέμηση του ρατσισμού, με τα προβλήματα των προσφύγων και των μεταναστών

Διοικείται από 23μελές Προεδρείο και 11μελή Γραμματεία. Η ΕΕΔΔΑ συνεργάζεται με αντίστοιχες οργανώσεις που έχουν ανάλογους στόχους στις χώρες όπου δουλεύει και συντονίζει τις προσπάθειές της για την επίτευξη των στόχων της και με μια σειρά μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ) στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Είναι συνδεδεμένο μέλος της Διεθνούς Οργάνωσης Αλληλεγγύης με τους Λαούς της Ασίας και της Αφρικής (AAPSO) και του Τμήματος Δημόσιας Ενημέρωσης-Τμήμα ΜΚΟ του ΟΗΕ. Επίσης είναι μέλος της Επιτροπής Σύνδεσης των ΜΚΟ για την Ανάπτυξη με την Επιτροπή Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, της Διεθνούς Συντονιστικής Επιτροπής των ΜΚΟ για την Παλαιστίνη που τελεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και του Προεδρείου της αντίστοιχης Ευρωπαϊκής Συντονιστικής Επιτροπής. Ακόμα, συμμετέχει στο Δίκτυο των ΜΚΟ της Υποεπιτροπής του ΟΗΕ για τις Φυλετικές Διακρίσεις, στο Δίκτυο για την Καταπολέμηση της Φτώχειας και του Κοινωνικού Αποκλεισμού, στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο για την Πληροφόρηση και Δράση για το Νότο της Αφρικής (ENIASA), καθώς και στο Ευρωμεσογειακό Δίκτυο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (EMHRN). Συμμετέχει επίσης στη Συντονιστική Ομάδα ΜΚΟ για τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική (Grupo Sur), στο Σύμφωνο του Λονδίνου (Acuerdo de Londres), το συντονιστικό ευρωπαϊκών ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κολομβία και στην Πανευρωπαϊκή Καμπάνια Για μια Νέα Κολομβία με Ειρήνη και Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Τέσσερις είναι κυρίως οι τομείς δράσης της ΕΕΔΔΑ:

• Η με κάθε τρόπο έκφραση πολιτικής, οικονομικής, υλικής και ηθικής αλληλεγγύης και συμπαράστασης στους αγώνες των λαών που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για την εθνική τους ανεξαρτησία, την εθνική κυριαρχία, το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ειρήνη και την κοινωνική δικαιοσύνη.
• Η προσπάθεια της αντιμετώπισης του προβλήματος της υπανάπτυξης των αναπτυσσόμενων χωρών με την υλοποίηση αναπτυξιακών προγραμμάτων και των άμεσων αναγκών τους με την αποστολή επείγουσας βοήθειας.
• Η ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του ελληνικού λαού για τα προβλήματα των λαών των αναπτυσσόμενων χωρών και της κινητοποίησής του μέσα από τις συνδικαλιστικές και μαζικές του οργανώσεις.
• Η στήριξη των πολιτικών προσφύγων και των ξένων εργατών που ζουν στη χώρα μας μέσα από τη δράση και τους αγώνες των κοινοτήτων τους για τη λύση των προβλημάτων τους.

Για την επίτευξη των στόχων αυτών στον τομέα της πολιτικής και ηθικής αλληλεγγύης, η ΕΕΔΔΑ διοργανώνει και συμμετέχει σε συνέδρια, συναντήσεις, διαλέξεις, συγκεντρώσεις, πολιτικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, πορείες, διαβήματα, κινητοποιήσεις, αποστολές εθελοντών κλπ., τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Με τη συνεργασία όλων των τμημάτων και για την καλύτερη ενημέρωση και τη διάδοση του έργου της, η ΕΕΔΔΑ εκδίδει τρίμηνο περιοδικό, με τίτλο "Διεθνής Αλληλεγγύη".

Στον τομέα των προγραμμάτων, η ΕΕΔΔΑ αναλαμβάνει αναπτυξιακά προγράμματα, προγράμματα ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης, καθώς και προγράμματα επείγουσας ανθρωπιστικής βοήθειας, κατά κανόνα στις χώρες στις οποίες δουλεύει στον τομέα της αλληλεγγύης.

Ο στόχος των προγραμμάτων είναι να ανακουφίσουμε τα ασθενέστερα στρώματα, προσφέροντάς τους τη δυνατότητα να καλύψουν άμεσες και επείγουσες ανάγκες σε μόνιμη βάση και να τους ανοίξουμε το δρόμο να αναζητήσουν μόνοι τους λύσεις στα προβλήματά τους. Η επίτευξη αυτού του στόχου προϋποθέτει προγράμματα τα οποία να είναι έτσι σχεδιασμένα, ώστε να διασφαλίζουν τους παρακάτω όρους:

• Να ανταποκρίνονται στο επίπεδο οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ανάπτυξης του ντόπιου πληθυσμού.
• Να συνδυάζουν τη δημιουργία της απαραίτητης υποδομής με τη μόρφωση και την εκπαίδευση των συγκεκριμένων ατόμων.
• Να συμβάλλουν στην ανάπτυξη της συμμετοχής του πληθυσμού στα κοινά και στον εκδημοκρατισμό των κοινωνικών δομών τους.
• Να μην εξαντλούν τους φυσικούς πόρους και να μην αλλοιώνουν το φυσικό περιβάλλον.
  
  

Κινητήριος μοχλός στην όλη διαδικασία των προγραμμάτων είναι η τοπική οργάνωση, που μπορεί να είναι είτε μη κυβερνητική οργάνωση, είτε συνδικάτο, οργάνωση γυναικών ή νεολαίας, κλπ. Είναι αυτή που αναλαμβάνει να συντονίσει και να καθοδηγήσει τις προσπάθειες του πληθυσμού, να κινητοποιήσει τις απαραίτητες δυνάμεις και τα μέσα για την υλοποίηση του προγράμματος, να διασφαλίσει, δηλαδή, την εκπλήρωση όλων των παραπάνω προϋποθέσεων.

Η ΕΕΔΔΑ διενεργεί τακτικά εκστρατείες για τη συγκέντρωση χρημάτων για την οικονομική υποστήριξη των διαφόρων λαών που αντιμετωπίζουν προβλήματα είτε λόγω φυσικών καταστροφών, είτε ως απόρροια πολέμων, δικτατορικών καθεστώτων, κλπ.

Η ΕΕΔΔΑ αποτελεί τμήμα του μαζικού, κοινωνικού κινήματος της χώρας μας και αγωνίζεται ταυτόχρονα για να αναδείξει τη στενή σχέση που υπάρχει ανάμεσα στα προβλήματα και τους αγώνες των λαών των υπανάπτυκτων και των αναπτυγμένων χωρών.

Περισσότερες πληροφορίες:

Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης

Θεμιστοκλέους 27, 10677 Αθήνα

Τηλ.: 2103813052

Fax: 2103831603

e-mail: info@eedda.gr

www.eedda.gr

Read more...