Αγανακτισμένοι

Σχεδόν όλοι οι Έλληνες χρήστες του Facebook έλαβαν διαδικτυακή πρόσκληση για να παρευρεθούν στις “συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων”, όπως ονομάστηκαν, στο Σύνταγμα, αλλά και σε πολλές άλλες ελληνικές πόλεις. Η αρχή έγινε στις 25 Μαΐου με τις πρώτες συγκεντρώσεις και συνεχίστηκε οργανωμένα στις 29 Μαΐου με πανευρωπαϊκό κάλεσμα! Στο μεσοδιάστημα αρκετοί ήταν αυτοί που πήγαιναν στις πλατείες τα απογεύματα για το σκοπό αυτό.

Η όλη διαδικασία έχει λάβει πολλούς χαρακτηρισμούς. Από ειρηνική συγκέντρωση αγανακτισμένων πολιτών έως επανάσταση! Τι είναι όμως στην πραγματικότητα; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όλα ουσιαστικά ξεκίνησαν όταν διαδόθηκε η φήμη πως υπήρξε πανό στις αντίστοιχες εκδηλώσεις των Ισπανών που ανέφερε: “Κάντε ησυχία να μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες”. Τότε ήταν η πρώτη φορά που αποφασίστηκε (μέσω διαδικτύου) η διοργάνωση μιας τέτοιας εκδήλωσης! Με άλλα λόγια, η αφορμή ήταν επειδή οι Ισπανοί, δήθεν, έθιξαν την αγωνιστικότητα των Ελλήνων…

Τεράστια ετερόκλητα πλήθη συγκεντρώθηκαν στις πλατείες όλης της χώρας για να διαμαρτυρηθούν για την κατάσταση της χώρας και για τους πολιτικούς της. Τους πολιτικούς που είτε οι ίδιοι ψήφισαν, είτε οι ίδιοι τους έδωσαν “λευκή επιταγή” με την αποχή από τις εκλογές! Από γονείς με μικρά παιδιά μέχρι συνταξιούχους και από μαθητές μέχρι άνεργους πενηντάρηδες ήταν στις πλατείες… Είναι μακράν το πιο ανομοιογενές πλήθος που έχει συγκεντρωθεί με σκοπό τη διαμαρτυρία στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας! Αυτό μπορεί να έχει πολλές θετικές, αλλά και αρνητικές επιπτώσεις στο εγχείρημα.

Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία δεν ξέρει τον λόγο που κατέβηκε στις πλατείες! Επειδή το έκαναν οι Ισπανοί; Επειδή το είδαν στο Facebook και την τηλεόραση; Επειδή ήταν καλή ευκαιρία για απογευματινή καλοκαιρινή βόλτα; Κανείς δεν ξέρει… Αιτήματα, θέσεις και διεκδικήσεις δεν υπάρχουν προς το παρόν τουλάχιστον, σε αντίθεση με τους Ισπανούς διαδηλωτές. Το σίγουρο είναι ένα: όλοι είναι αγανακτισμένοι με το σύστημα, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Άλλος για την ανεργία, άλλος για τους μετανάστες, άλλος για την Κερατέα, άλλος για την Παιδεία κ.ο.κ. Την αγανάκτησή τους άλλοι την εκφράζουν υψώνοντας ελληνικές σημαίες, ενώ άλλοι παραδίπλα είναι αναρχικοί και απεχθάνονται το συγκεκριμένο συμβολισμό! Αυτό οδηγεί σε έναν ιδιότυπο “εμφύλιο” μεταξύ των διαδηλωτών και λογικά θα εξαπλωθεί και στην υπόλοιπη κοινωνία σύντομα.

Έγινε μεγάλη κουβέντα για την μη ύπαρξη κομματικών σημαιών, πανό και συνθημάτων στις συγκεντρώσεις. Φυσικά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα επιδιώξουν να καπελώσουν, αν δεν το έχουν κάνει ήδη, τις εκδηλώσεις αυτές! Μην απορήσει κανείς αν ακούσει τον Σαμαρά μετά τις εκλογές να λέει πως οι συγκεντρωμένοι του έδειξαν το δρόμο ή του έδωσαν ώθηση για την εκλογική νίκη… Αυτό έπαθαν και οι Ισπανοί διαμαρτυρόμενοι! Απείχαν από τις τοπικές εκλογές και απλά έχασε το σοσιαλιστικό κόμμα και νίκησε το λαϊκό… Το δίπολο πάντως δεν ηττήθηκε ούτε εκεί! Ανάλογη ίσως είναι και η περίπτωση της Αιγύπτου που εκδίωξε τον Μουμπάρακ και τελεί ουσιαστικά υπό καθεστώς στρατιωτικής δικτατορίας.

Είναι περίεργο πως άνθρωποι που καλούν όλους τους συμπολίτες τους να συγκεντρωθούν στην πλατεία προσπαθούν να διώξουν από το χώρο εργαζόμενους και συνδικαλιστές της ΔΕΗ! Εκτός του ότι αναιρούν τα λεγόμενά τους, δημιουργούν χωρίς λόγο αντιπαλότητες τώρα που τα κινήματα και οι πολίτες πρέπει να μείνουν ενωμένοι. Δεν μπορεί εργαζόμενος (ή άνεργος) να στρέφεται εναντίον άλλου εργαζόμενου σε τέτοιες δύσκολες εποχές. Το εργατικό κίνημα στηρίζει πάντα τους αγώνες του λαού και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παραγκωνιστεί τώρα.

Πρέπει να καταλάβουμε όλοι πως οι επαναστάσεις και οι διεκδικήσεις θέλουν κόπο, χρόνο και κυρίως θυσίες! Δεν μπορεί να εργάζονται κανονικά οι αγανακτισμένοι τις ημέρες των απεργιών και να διαμαρτύρονται τα απογεύματα και τα σαββατοκύριακα. Επειδή οι απεργίες διοργανώνονται από τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΜΕ και τον οποιονδήποτε άλλο δεν σημαίνει πως πρέπει να τις απαξιώνουμε. Βελούδινες επαναστάσεις δύσκολα θα ξαναϋπάρξουν. Είναι τουλάχιστον θλιβερό να βλέπεις άτομα που πήγαν στο Σύνταγμα, έβγαλαν χαμογελαστοί 2-3 φωτογραφίες, αποχώρησαν και πιστεύουν πως έχουν ξεπεράσει σε επαναστατικότητα και αγωνιστικότητα τον Τσε Γκεβάρα… Είναι ντροπή και ασέβεια πρώτα απ’ όλα προς όσους έχουν κατέβει στους δρόμους και τις πλατείες με σοβαρό σκοπό και έχουν πλήρη επίγνωση της κατάστασης.

Πέρα από όλα τα παραπάνω αρνητικά για τις συγκεκριμένες συγκεντρώσεις υπάρχουν και πολλά θετικά για τους πολίτες και την κοινωνία στο σύνολό της. Επιτέλους μεγάλη μερίδα πολιτών σηκώθηκε από τον καναπέ και αποφάσισε να συμμετέχει σε ανοιχτές διαδικασίες και διαμαρτυρίες χωρίς να έχει κάποιο προσωπικό όφελος! Οι μοναδικές φορές ίσως στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας που έχει συγκεντρωθεί τόσος κόσμος σε κάποιο σημείο ήταν μετά τις νίκες στο Ευρωμπάσκετ του 1987 και στο Euro 2004. Μακάρι όλοι αυτοί να συγκεντρώνονταν σε πορείες τις ημέρες των γενικών απεργιών. Τα εργασιακά δικαιώματα θα ήταν σίγουρα σε καλύτερη μοίρα σήμερα.

Τα νέα παιδιά πήραν, ίσως για πρώτη φορά, την παρότρυνση από τους γονείς τους να κατέβουν στο δρόμο σε αντίθεση με διάφορες άλλες διαμαρτυρίες όπως για τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου. Νέοι με τους γονείς και τους παππούδες τους ήταν μαζί και ζητούσαν αλλαγή και μια καλύτερη ζωή. Φυσικά όλα αυτά με ειρηνικό τρόπο ως τώρα και χωρίς ακρότητες. Αυτό είναι το μεγαλύτερο στοίχημα. Να πάψουν οι ακρότητες μεταξύ των πολιτών και να συμπορευθούν όλοι για το καλό του τόπου.

Ένα θετικότατο στοιχείο ήταν η ύπαρξη κάποιων σημαντικών στοιχείων στις συγκεντρώσεις, κυρίως στο Σύνταγμα, όπως η συνέλευση. Διαδικασία καθαρά αμεσοδημοκρατική που έχει εκλείψει από τη χώρα μας και έδωσε τη δυνατότητα για γόνιμο διάλογο στους παρευρισκόμενους. Συγκροτήθηκαν επίσης ομάδες εργασίας για διάφορα ζητήματα. Φαίνεται πως αρκετοί έχουν πολύ μεράκι και όρεξη για πραγματική και ουσιαστική αλλαγή της χώρας και της κοινωνίας, όχι απλά στα λόγια αλλά με πράξεις! Το ζητούμενο είναι να τούς ακολουθήσουν όλοι οι συμμετέχοντες. Η εμπειρία των ηλικιωμένων σε συνδυασμό με τις φρέσκιες ιδέες των νέων μπορεί να έχουν εκπληκτικά αποτελέσματα.

Αυτό που χρειάζεται η χώρα δεν είναι μια απλή εναλλαγή προσώπων στην εξουσία. Χρειάζεται ριζική αλλαγή στη νοοτροπία και τη συμπεριφορά μας. Πρέπει να χτίσουμε από την αρχή ένα δημοκρατικό κράτος ισότητας και δικαιοσύνης. Οι μεγάλες αλλαγές ελάχιστες φορές, ίσως και ποτέ, ξεκίνησαν από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα και την εξουσία. Τις αλλαγές πάντα τις φέρνει από το λαό! Η εξουσία πηγάζει από αυτόν και οφείλει να τον υπηρετεί. Αυτό έχουμε ίσως παραλείψει τα τελευταία χρόνια στην  Ελλάδα.

Όλες αυτές οι αλλαγές που θέλουμε να πετύχουμε δεν θα γίνουν σε μια μέρα. Χρειάζεται κόπος, διαρκής αγώνας και επαγρύπνηση για να το πετύχουμε. Θυσίες είναι απαραίτητες, αλλά αξίζει τον κόπο! Οι πολίτες, όμως, πρέπει να μετατρέψουν την αγανάκτηση και την οργή τους σε δύναμη ανατροπής και δημιουργίας. Μπορεί αυτές οι συγκεντρώσεις να καταλήξουν όντως σε επανάσταση. Ίσως σε κάποιο μικρό διάστημα γραφτεί ιστορία, ίσως και όχι. Σημασία έχει πως μια σημαντική αρχή έγινε. Οι πολίτες αποφάσισαν να δραστηριοποιηθούν δυναμικά. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες πλέον. Ας μην ξεχνάμε, όμως, το σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης που πρέπει να αποτελεί οδηγό για κάθε κοινωνική αλλαγή: Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα…