Πόσο σοσιαλιστική είναι η Σοσιαλιστική Διεθνής;

Πριν από μήνες έγιναν οι γνωστές εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο που ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί και η αξιολόγησή τους είναι ανέφικτη έπειτα από τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ένα αξιοσημείωτο αυτών των εξεγέρσεων είναι πως οι περισσότεροι από τους ηγέτες εναντίον των οποίων στράφηκαν οι διαδηλωτές δήλωναν σοσιαλιστές και τα κόμματά τους ήταν μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς! Παράδοξο; Ίσως αν δεν δούμε σε βάθος κάποια επιπλέον στοιχεία και κάποιες ιδιαιτερότητες…

Καταρχάς, η Σοσιαλιστική Διεθνής είναι μια διεθνής οργάνωση, στην οποία συμμετέχουν σοσιαλιστικά, εργατικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα από ολόκληρο τον κόσμο. Ιδρύθηκε το 1951 ως συνέχεια της Διεθνούς των Εργατικών και Σοσιαλιστικών Κομμάτων, η οποία αποτελούσε μετεξέλιξη της Β΄ Διεθνούς που υπήρχε από το 1889 και είχε σημαντική διεθνή πολιτική δράση μέχρι τα χρόνια του μεσοπολέμου. Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είναι σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου που μόνο σοσιαλιστική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί η κυβερνητική του πολιτική…

Η πρώτη χώρα από την οποία ξεκίνησαν οι εξεγέρσεις ήταν η Τυνησία. Στόχος ήταν η εκδίωξη του Προέδρου Zine El Abidine Ben Ali. Ο Ben Ali, 75 ετών, είχε λάβει στρατιωτική εκπαίδευση στη Γαλλία και ακολούθησε στρατιωτική και μετέπειτα πολιτική καριέρα. Διορίστηκε Πρωθυπουργός από τον Habib Bourguiba την 1η Οκτωβρίου του 1987 και με βάση το Σύνταγμα θα ήταν διάδοχος του. Πέντε εβδομάδες μετά, κήρυξε το γηραιό πολιτικό Bourguiba ασθενή και ανίκανο να κυβερνήσει, αναλαμβάνοντας ο ίδιος Πρόεδρος, το Νοέμβριο του 1987. Κυβέρνησε συνεχόμενα ως το 2011! Το κόμμα του, Συνταγματικός Δημοκρατικός Συναγερμός, άνηκε στη Σοσιαλιστική Διεθνή, από την οποία διεγράφη μετά τις αναταραχές…

Μετά την Τυνησία, σειρά στις εξεγέρσεις πήρε η Αλγερία. Οι διαδηλωτές εκεί καλούσαν τον Πρόεδρο Abdelaziz Bouteflika σε παραίτηση. Ο Bouteflika, 74 ετών, είχε πρωτοστατήσει στον απελευθερωτικό αγώνα της Αλγερίας ενάντια στη Γαλλία και από το 1962 εκλέχθηκε βουλευτής. Ο Bouteflika κατήλθε υποψήφιος στις εκλογές το 1999 ως ανεξάρτητος και εξελέγη με το 74% των ψήφων. Πριν την ψηφοφορία αποχώρησαν από το γύρο όλοι οι άλλοι υποψήφιοι, επικαλούμενοι φόβους για νοθεία. Επανεξελέγη το 2004 με ποσοστό 85% και το 2009 με ποσοστό 90,24%. Κυβερνά ως σήμερα, ενώ το κόμμα του, Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, αν και δεν ανήκει στη Σοσιαλιστική Διεθνή υποστηρίζει τον μαρξισμό και χαρακτηρίζεται αριστερό.

Τέλη Ιανουαρίου με αρχές Φεβρουαρίου κάνουν τη δική τους επανάσταση οι Αιγύπτιοι με κύριο αίτημα την παραίτηση του Προέδρου Hosni Mubarak. Ο Mubarak, 83 ετών, υπηρέτησε σε πολλές διοικητικές θέσεις στην Αιγυπτιακή Πολεμική Αεροπορία και προήχθη μέχρι το βαθμό του πτεράρχου. Μετά τη δολοφονία του προκατόχου του, Προέδρου Anwar Sadat, το 1981, έγινε Πρόεδρος της Αραβικής Δημοκρατίας της Αιγύπτου. Επανεξελέγη στις εκλογές του 1987, 1993, 1999 και 2005, δηλαδή κυβέρνησε για τριάντα συνεχόμενα χρόνια από το 1981 ως το 2011! Το κόμμα του, Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα, διεγράφη από τη Διεθνή Σοσιαλιστική και διαλύθηκε…

Σειρά στις αραβικές εξεγέρσεις έχει η Λιβύη. Ο εμφύλιος πόλεμος που συνεχίζεται γίνεται για να ανατραπεί το καθεστώς του Muammar al-Gaddafi. Ο Gaddafi, 69 ετών, ήταν ο ηγέτης μιας μικρής ομάδας Λίβυων αξιωματικών του στρατού που έκανε πραξικόπημα και ανέτρεψε τον βασιλιά Idris το 1969. Από τότε μέχρι σήμερα, ο Gaddafi αποτελεί τον de facto ηγέτη της Λιβύης παρά τις όποιες αμφισβητήσεις και διαμαρτυρίες. Τα 42 χρόνια στην εξουσία τον κάνουν έναν από τους μακροβιότερους μη-βασιλικούς ηγέτες στην ιστορία! Όσον αφορά την ιδεολογία του, ο Gaddafi έχει ενσωματώσει τις ιδέες του αραβικού σοσιαλισμού και του αραβικού εθνικισμού στην πολιτική φιλοσοφία του που δημοσιεύθηκε στο Πράσινο Βιβλίο το 1975…

Από τις πιο πρόσφατες χρονικά εξεγέρσεις που σημειώνονται είναι αυτή στη Συρία. Περισσότεροι από 1300 διαδηλωτές έχουν δολοφονηθεί σε μια άνευ προηγουμένου κυβερνητική αντίδραση από τον Πρόεδρο Bashar al-Assad. Ο Assad, 46 ετών, είναι Πρόεδρος της Συρίας από το 2000, οπότε και διαδέχθηκε τον πατέρα του. Σπούδασε οφθαλμολογία στο Λονδίνο και αρχικά δεν σκόπευε να γίνει Πρόεδρος. Αντ' αυτού, για το αξίωμα προαλειφόταν ο αδερφός του, ο οποίος, όμως, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο Assad έλαβε στρατιωτική εκπαίδευση και το 1999 έφθασε στο βαθμό του συνταγματάρχη. Το 2007 επανεξελέγη στην προεδρία με το 97,6% των ψηφισάντων να τάσσεται υπέρ του! Το κόμμα του, Σοσιαλιστικό Αναγεννησιακό Κόμμα ή όπως είναι γνωστό Ba'ath, υποστηρίζει τον αραβικό σοσιαλισμό και εθνικισμό, αντιτίθεται στον δυτικό ιμπεριαλισμό και καλεί σε ένωση τους Άραβες, αλλά δεν ανήκει στη Σοσιαλιστική Διεθνή.

Ένα από τα κόμματα που άνηκαν στη Σοσιαλιστική Διεθνή και διεγράφη, αλλά δεν συνδέεται άμεσα με τις αραβικές εξεγέρσεις, είναι το Ιβοριανό Λαϊκό Μέτωπο στην Ακτή Ελεφαντοστού. Ηγέτης του ήταν ο 66 ετών καθηγητής ιστορίας Laurent Gbagbo, ο οποίος αντιστάθηκε στο καθεστώς του Félix Houphouët-Boigny. Έγινε Πρόεδρος της Ακτής Ελεφαντοστού το 2000 και παρέμεινε ως το 2011 όταν συνελήφθη. Στη θητεία του υπήρξαν πολλές κρίσεις κι ένας εμφύλιος πόλεμος!

Τα παραπάνω είναι τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα πολιτικών που δήλωναν σοσιαλιστές ή άνηκαν στη Σοσιαλιστική Διεθνή, ενώ στην ουσία ήταν στυγνοί δικτάτορες. Οι περισσότεροι ξεκίνησαν ως απελευθερωτές για το λαό τους ενάντια σε απολυταρχικά καθεστώτα και κατείχαν θέσεις στο στρατό. Με την πάροδο, όμως, του χρόνου μεταλλάχτηκαν οι ίδιοι σε ηγέτες αυταρχικών καθεστώτων που ουδεμία σχέση είχαν με το σοσιαλισμό και τη δημοκρατία. Φυσικά, πολλοί Ευρωπαίοι σοσιαλιστές πολιτικοί ακολουθούν απόλυτα νεοφιλελεύθερη πολιτική, αλλά αυτοί τουλάχιστον δεν έχουν εγκαθιδρύσει καθεστώτα και σέβονται τους δημοκρατικούς θεσμούς…

Ήταν τελικά όλοι αυτοί οι Άραβες ηγέτες σοσιαλιστές; Σε αυτό το σημείο πρέπει να “βάλουμε στο παιχνίδι” έναν νέο πολιτικό όρο: τον αραβικό σοσιαλισμό. Ο όρος “αραβικός σοσιαλισμός” επινοήθηκε από τον Σύριο φιλόσοφο Michel Aflaq, έναν από τους ιδρυτές του κόμματος Ba'ath, για να διακρίνει τη δική του εκδοχή της σοσιαλιστικής ιδεολογίας από το διεθνιστικό μαρξιστικό σοσιαλισμό στην Ανατολική Ευρώπη και την Ανατολική Ασία, και την σοσιαλδημοκρατία στην Δυτική Ευρώπη. Για τους υποστηρικτές της ιδεολογίας αυτής, ο αραβικός σοσιαλισμός ήταν αναγκαία συνέπεια της αναζήτησης για αραβική ενότητα και ελευθερία, καθώς μόνο ένα σοσιαλιστικό σύστημα ιδιοκτησίας και ανάπτυξης θα ξεπερνούσε την κοινωνική και οικονομική κληρονομιά του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας. Ο αντι-πνευματικός σοσιαλισμός της Ανατολικής Ευρώπης και της Ανατολικής Ασίας με την αθεΐα θεωρήθηκε ακατάλληλος για τον αραβικό κόσμο. Όπως με τη σοσιαλιστική ιδεολογία σε όλο τον κόσμο υπήρξε ιστορικά ισχυρή διεθνιστική τάση, έτσι συνέβη και στον αραβικό σοσιαλισμό. Ωστόσο, βασιζόταν κυρίως στον αντι-ιμπεριαλισμό και τη μη-δέσμευση, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Ενώ ο Αραβικός σοσιαλισμός στα χρόνια της ακμής του προώθησε ένα μεγάλο μέρος του οικονομικού και κοινωνικού προγράμματος του σοσιαλισμού της Ανατολικής Ευρώπης, τα πνευματικά θεμέλια του επέβαλλαν κάποια όρια στην επαναστατική δυναμική του: η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής θα έπρεπε να εθνικοποιηθεί, αλλά μόνο στο πλαίσιο περιορισμού των παραδοσιακών αξιών, όπως η ατομική ιδιοκτησία και κληρονομιά. Οι αποκαλούμενες πρωτόγονες κοινωνικές δομές, όπως η φεουδαρχία, ο νομαδισμός, οι θρησκευτικές φατρίες και η καταπίεση των γυναικών, θα έπρεπε να ξεπεραστούν, αλλά όχι εις βάρος της διάρρηξης των κοινωνικών δεσμών που αποτελούσαν την αραβική ταυτότητα! Με λίγα λόγια, ο αραβικός σοσιαλισμός είναι η ισλαμική έκδοση του μαρξιστικού σοσιαλισμού κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των μουσουλμάνων που αρνούνται την απόρριψη κάποιων στερεοτύπων και ξεπερασμένων παραδόσεων, εντούτοις θέλουν να αποκαλούνται σοσιαλιστές και μάχονται για την αραβική ενότητα…

Γιατί, όμως, η Σοσιαλιστική Διεθνής επί τόσα χρόνια υπέθαλπε την απολυταρχία των αραβικών καθεστώτων; Αυτή είναι μια ρητορική ερώτηση που δύσκολα θα απαντηθεί όσα χρόνια κι αν περάσουν! Η μόνη λογική απάντηση είναι πως ίσως δεν είχε πλήρη εικόνα των τεκταινόμενων εντός του αραβικού κόσμου και της αρκούσαν οι διατυπώσεις των Αράβων αξιωματούχων. Είναι μια σχέση αλληλεπίδρασης που βοηθά και τις δυο πλευρές. Από τη μια, οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές δεν έχουν πλήρη εικόνα για τη ζωή στις αραβικές χώρες, αλλά συνεργάζονται με τις ηγεσίες τους για διάφορα ζητήματα, είτε οικονομικά, είτε πολιτικά. Από την άλλη, οι Άραβες ηγέτες δεν δίνουν ξεκάθαρη εικόνα στους υπολοίπους για τον τρόπο διοίκησής τους, αλλά φροντίζουν να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, ώστε να προωθήσουν τις διεκδικήσεις τους αργότερα… Δούναι και λαβείν κατά κάποιο τρόπο με θύματα τους Άραβες πολίτες!

Δυστυχώς, το συμπέρασμα όλων των παραπάνω, αλλά και όσων ζούμε και μαθαίνουμε καθημερινώς, είναι πως ελάχιστοι δηλωμένοι σοσιαλιστές ηγέτες δρουν ως τέτοιοι. Οι περισσότεροι εφαρμόζουν νεοφιλελεύθερες τακτικές κυρίως όταν κυβερνούν και η Σοσιαλιστική Διεθνής δεν θα μπορούσε να μην επηρεαστεί από αυτό. Οι εποχές που ηγέτες σαν τον Willy Brandt έδιναν το στίγμα τους στη Σοσιαλιστική Διεθνή έχουν περάσει. Η Σοσιαλιστική Διεθνής τείνει να γίνει ένας απλός σύνδεσμος ετερόκλητων κομμάτων. Ιδιαίτερα σε αυτές τις εποχές της κρίσης, θα έπρεπε η Σοσιαλιστική Διεθνής να δείχνει το δρόμο προς την αριστερά και το σοσιαλισμό στους πολίτες του κόσμου. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές πολιτικοί να μην επηρεαστούν από τον αραβικό σοσιαλισμό και τον υιοθετήσουν…

Read more...

Η Μ.Κ.Ο. του μήνα: CISV Ελλάδας

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τις καταστροφικές συνέπειές του, πολλοί ήταν εκείνοι που εστίαζαν την προσοχή τους σε πρωτοβουλίες με στόχο την οικοδόμηση και τη διατήρηση της ειρήνης. Το 1946, η παιδοψυχολόγος Δρ. Ντόρις Άλλεν συνέλαβε την ιδέα για την ίδρυση της οργάνωσης Διεθνή Θερινά Παιδικά Χωριά (Children's International Summer Villages, σήμερα γνωστής ως CISV International). Ειδική σε θέματα ανάπτυξης, η Δρ. Άλλεν δεν συμφωνούσε ότι η έμφαση για την εκπαίδευση για την ειρήνη έπρεπε να δοθεί στους ενήλικες, αλλά πίστευε ακράδαντα πως “η απόλυτη πηγή ειρήνης, μακροπρόθεσμα, είναι τα παιδιά.”

Από την πεποίθησή της αυτή προέκυψε το όραμά της να φέρει σε επαφή παιδιά από ολόκληρο τον κόσμο, προκειμένου να μάθουν να σέβονται διαφορετικές και κοινές αξίες. Το 1951, το όνειρό της έγινε πραγματικότητα, όταν παιδιά από οκτώ χώρες συγκεντρώθηκαν στο Σινσινάτι των ΗΠΑ, στο πρώτο Διεθνές Παιδικό Θερινό Χωριό (Children’s International Summer Village, CISV). Τις δεκαετίες που ακολούθησαν, η οργάνωση γιγαντώθηκε σε αριθμούς, χώρες-μέλη και δραστηριότητες. Το 1979, η Ντόρις Άλλεν προτάθηκε για το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης – την ίδια χρονιά δηλαδή που το Βραβείο κέρδισε τελικά η Μητέρα Τερέζα.

Εδώ και πάνω από 50 χρόνια, μετά το πρώτο Χωριό, το πρόγραμμα αυτό παραμένει ακόμα ο ακρογωνιαίος λίθος των διεθνών εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων της οργάνωσης. Το φάσμα των προγραμμάτων του CISV διευρύνθηκε από ένα σε έξι διαφορετικά είδη διεθνών δραστηριοτήτων και από το 1 Χωριό σε περίπου 180 διεθνή προγράμματα κάθε χρόνο. Σήμερα το CISV λειτουργεί σε περισσότερες από 60 χώρες, ενώ από το 1951 πάνω από 190.000 άτομα έχουν λάβει μέρος σε περισσότερες από 5.000 διεθνείς δραστηριότητες.

Το CISV Ελλάδας είναι σωματείο μη κερδοσκοπικό, εθελοντικό, μέλος του διεθνούς οργανισμού CISV International, που αριθμεί πάνω από 70 χώρες-μέλη σε ολόκληρο τον κόσμο. Το CISV είναι μια παγκόσμια κοινότητα εθελοντών, η οποία δημιουργεί ευκαιρίες για άτομα κάθε ηλικίας να βιώσουν μέσα από τα εκπαιδευτικά της προγράμματα την ποικιλία των πολιτισμών. Πεποίθησή της είναι ότι η ειρήνη είναι δυνατή μέσα από τη φιλία και ότι μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά αν ξεκινήσουμε με τα παιδιά. Βρίσκεται σε επιχειρησιακή σχέση με την UNESCO και είναι μέλος της Συνδιάσκεψης των Διεθνών ΜΚΟ του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Το CISV παρέχει ένα φάσμα μοναδικών ομαδικών εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων, οι οποίες αναπτύσσουν τη διαπολιτισμική κατανόηση σε παιδιά, νέους και ενήλικες από ολόκληρο τον κόσμο. Ενθαρρύνοντας το σεβασμό στην πολιτισμική διαφορετικότητα και ευνοώντας την ανάπτυξη της αυτογνωσίας, το CISV δίνει τη δυνατότητα σε κάθε άτομο που συμμετέχει στα προγράμματά του να ενσωματώσει αυτές τις αξίες στη ζωή του, καθώς γίνεται πολίτης του κόσμου και μάχεται για έναν πιο ειρηνικό κόσμο.

Το έργο του CISV επικεντρώνεται στα παρακάτω βασικά σημεία:

·    Δίνει ευκαιρίες στα άτομα να μαθαίνουν μέσα από την εμπειρία της φιλικής συμβίωσης με άλλους, ανεξάρτητα από τον πολιτισμό προέλευσής τους.

·      Συμβάλλει μέσα από έρευνα σε μια επιστήμη διεθνών σχέσεων και μη βίαιης επίλυσης διαφορών.

·        Συνεργάζεται με άλλες οργανώσεις που έχουν παρόμοιους σκοπούς.

·  Εμπνέει ανθρώπους κάθε ηλικίας να μάχονται για έναν πιο δίκαιο και ειρηνικό κόσμο.

Περισσότερες πληροφορίες:

CISV Ελλάδας

Λεάνδρου 39, 16561 Γλυφάδα

Τηλ., Fax:  2109615201

e-mail:  greece@gr.cisv.org

www.gr.cisv.org

Read more...

Τα παράδοξα της ειρήνης

Πριν από λίγο καιρό, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπ. Ομπάμα ανακοίνωσε την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν ως το τέλος του 2012. Αυτό αποτελεί μια φυσιολογική εξέλιξη αν αναλογιστεί κανείς πως τα εν λόγω στρατεύματα βρίσκονται εκεί και πολεμούν από τα τέλη του 2001, δηλαδή λίγο χρονικό διάστημα μετά από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Νέα Υόρκη.

Κάνοντας μια μικρή αναζήτηση στο διαδίκτυο σχετικά με τη ΝΑΤΟϊκή αποστολή στο Αφγανιστάν βρήκα στοιχεία που με έκαναν να μην πιστεύω στα μάτια μου σχετικά με τις συμμετέχουσες χώρες στην (κατά τα άλλα) “ειρηνευτική” διαδικασία… Ας τα δούμε όλα αυτά αναλυτικά παρακάτω.

Η Διεθνής Δύναμη Αρωγής Ασφάλειας (International Security Assistance Force ή απλά ISAF στα αγγλικά) ιδρύθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στις 20 Δεκεμβρίου 2001 με την απόφαση 1386, όπως προβλέπεται από τη συμφωνία της Βόννης και ασχολείται με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν (2001-σήμερα). Η ISAF είχε αρχικά χρεωθεί με την ασφάλεια της Καμπούλ και των γύρω περιοχών από τους Ταλιμπάν, την Αλ Κάιντα και άλλους πολέμαρχους, έτσι ώστε να καταστεί δυνατή η καθιέρωση της Αφγανικής Μεταβατικής Κυβέρνησης με επικεφαλής τον Χαμίντ Καρζάι. Τον Οκτώβριο του 2003, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εξουσιοδότησε την επέκταση της αποστολής της ISAF σε ολόκληρο το Αφγανιστάν. Από το 2006, η ISAF έχει εμπλακεί σε πιο εντατική πολεμικές επιχειρήσεις στο νότιο Αφγανιστάν, μια τάση η οποία συνεχίστηκε το 2007 και το 2008.

Συμμετοχή στις επιχειρήσεις της ISAF έχουν στρατεύματα από τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, από όλες τις χώρες της ΕΕ (εκτός της Κύπρου), από την Τουρκία, τη Γεωργία, τη Νορβηγία, τη Ν. Κορέα, την Κροατία, την Αλβανία, την ΠΓΔΜ, το Αζερμπαϊτζάν, τη Μογγολία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, την Τόνγκα, την Αρμενία, το Μαυροβούνιο, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Μαλαισία, την Ουκρανία, τη Σιγκαπούρη και την Ισλανδία… Επίσης, παλαιότερα συμμετείχαν στρατιώτες από την Ελβετία και την Ιορδανία που αποσύρθηκαν, ενώ το Καζακστάν είχε προγραμματίσει την αποστολή στρατιωτών, αλλά τελικά την ακύρωσε!

Η συμμετοχή των περισσοτέρων από τα παραπάνω κράτη θεωρείται φυσιολογική. Όσο φυσιολογική μπορεί να θεωρηθεί η συμμετοχή ενός κράτους σε έναν πόλεμο στην άλλη γωνιά του πλανήτη… Οι ΗΠΑ, καθώς και οι Ευρωπαϊκές χώρες συμμετέχουν κατά κόρον σε πολεμικές επιχειρήσεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη εδώ και αιώνες, κάθε φορά για διαφορετικούς λόγους. Υπάρχουν, όμως, και αρκετά παράδοξα. Η λίστα περιέχει ορισμένα κράτη που όχι μόνο δεν παραπέμπουν σε πολεμοχαρείς λαούς, αλλά οι περισσότεροι αγνοούν την ύπαρξή τους!

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτού του παραδόξου αποτελεί η Τόνγκα, ένα κράτος που αποτελείται από 170 νησιά στον Ειρηνικό και έχει πληθυσμό μόλις 120.000 κατοίκους! Η δύναμη της Τόνγκα στο Αφγανιστάν αποτελείται από 55 στρατιώτες, τη στιγμή που η Ιρλανδία έχει στείλει 7 και η Αυστρία μόλις 3. Μάλιστα, η αναλογία στρατιωτών ανά ένα εκατομμύριο κατοίκων είναι για την Τόνγκα στο 528,8 ενώ για τις ΗΠΑ 291,3… Ανάλογα παραδείγματα είναι και οι αποστολές τις Μαλαισίας, της Σιγκαπούρης, της Μογγολίας κτλ. Κράτη που δεν ανήκουν στο ΝΑΤΟ και δεν έχουν άμεση εμπλοκή με το Αφγανιστάν συμμετέχουν σε έναν πόλεμο, κατ’ άλλους “ειρηνευτική αποστολή”, με πολλές δυνάμεις. Φυσικά, αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο Αφγανιστάν. Στο Ιράκ συμμετείχαν πολυπληθείς αποστολές από την Ταϊλάνδη, τις Φιλιππίνες, την Ονδούρα, τη Δομινικανή Δημοκρατία, τη Νικαράγουα, το Ελ Σαλβαδόρ και φυσικά η Τόνγκα κ.ά. Τέλος, είναι αξιοσημείωτο πως μικρά κράτη στέλνουν περισσότερους στρατιώτες από μεγάλες δυνάμεις, όπως η Αλβανία και η ΠΓΔΜ που έστειλαν 260 και 163 στρατιώτες αντίστοιχα, ενώ η Ελλάδα διέθεσε 162 στρατιώτες.

Ένα άλλο παράδοξο είναι πως πολλές από τις χώρες που στέλνουν αποστολές σε πολέμους έχουν οι ίδιες εσωτερικά προβλήματα, εμφύλιες διαμάχες ή ακόμα και πολεμικές συρράξεις! Η Τουρκία έχει τον ανταρτοπόλεμο με τους Κούρδους, η Γεωργία τη διαμάχη με τη Ρωσία, η Ν. Κορέα τις συρράξεις με τη Β. Κορέα, ενώ ένταση υπάρχει ακόμα μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Κι όμως, αυτές οι διαμάχες δεν εμποδίζουν αυτά τα κράτη να στέλνουν τις δυνάμεις τους εκτός χώρας…

Για ποιό λόγο να αφήνουν τα κράτη στην άκρη τα δικά τους ζητήματα και να ασχολούνται με την κατάσταση στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ ή όπου αλλού; Γιατί μια χώρα στη μέση του πουθενά να ενδιαφέρεται αν θα ελέγχουν οι Ταλιμπάν ή το ΝΑΤΟ την Καμπούλ; Η πιο απλή και καλόπιστη απάντηση που θα μπορούσε να δώσει κανείς είναι πως ενδιαφέρονται για την προώθηση της ειρήνης και για την ενίσχυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που καταπατώνται σε διάφορες χώρες. Σαφέστατα αυτή η απάντηση θα είχε βάση αν όλες αυτές οι χώρες είχαν καταφέρει ειρήνη στο εσωτερικό τους και με τους “γείτονές” τους. Πως γίνεται, όμως, να ζητάς ειρήνη στο Αφγανιστάν, ενώ ταυτόχρονα σφαγιάζεις τις μειονότητες στο εσωτερικό σου ή έχεις καθημερινές διαμάχες στα σύνορά σου; Μήπως υπάρχει μονόπλευρη θεώρηση της ειρήνης;

Είναι, νομίζω, ξεκάθαρο πως όλες αυτές οι χώρες σύρονται στον πόλεμο για να αποδείξουν την υπακοή και υποταγή τους στις μεγάλες δυνάμεις. Για παράδειγμα, οι Σκοπιανοί προσπαθούν να δείξουν πως είναι τα “καλά και υπάκουα παιδιά” των Βαλκανίων κάνοντας ό,τι ζητήσουν οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο ευελπιστώντας σε μελλοντική βοήθειά τους σε διάφορα φλέγοντα εθνικά ζητήματα είτε έχουν σχέση με την Ελλάδα, είτε όχι. Παρόμοια και η Γεωργία που έχει νωπή στη μνήμη την εισβολή των Ρώσων. Το ίδιο κάνουν και οι Νοτιοκορεάτες που ενδέχεται να βλέπουν πιο πιθανή από ποτέ ενδεχόμενη εισβολή Βορειοκορεατών στα εδάφη τους και αναζητούν τη συνδρομή ΝΑΤΟ και ΗΠΑ… Κάτι ανάλογο συμβαίνει με Αζερμπαϊτζάν και Αρμενία που επιδίδονται σε έναν ιδιότυπο “αγώνα” ποιός θα στείλει περισσότερους στρατιώτες για να κερδίσει την εύνοια των “ισχυρών” για τη μεταξύ τους διπλωματική διαμάχη… Τώρα, όσον αφορά την Τόνγκα δεν γνωρίζω αν έχει κάποια διαμάχη με άλλο κράτος, αλλά το λογικό είναι να ωφεληθεί με οικονομική ενίσχυση για την “προσφορά” της στην ειρήνη… Άλλωστε το ΑΕΠ της είναι αρκετά χαμηλό για να συντηρεί στρατό στο εξωτερικό!

Βλέπουμε, νομίζω, ξεκάθαρα πως η ειρήνη έχει πολλά παράδοξα στον πλανήτη αυτό! Άλλοι την καταπατούν οι ίδιοι, αλλά την επιδιώκουν για τους άλλους, ενώ άλλοι θέλουν να την επιβάλλουν ακόμα και με πόλεμο. Δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση, όμως, να ξεχνάμε αυτό που είχε πει ο Βενιαμίν Φραγκλίνος: Δεν υπήρξε ποτέ καλός πόλεμος ή κακή ειρήνη…

Read more...

Οι “αιώνιοι” φοιτητές και οι αιώνια άσχετοι…

Μέσα στο καλοκαίρι, η υπουργός Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων κ. Διαμαντοπούλου προτίθεται να περάσει το νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και τον “εκσυγχρονισμό” της… Ένα από τα κυρίαρχα σημεία του εν λόγω νομοσχεδίου είναι και η διάρκεια φοίτησης στα Πανεπιστήμια και τα ΑΤΕΙ.

Τα παραδοσιακά, αλλά και τα διαδικτυακά, ΜΜΕ διθυραμβικά με τίτλους όπως “Τέρμα στους αιώνιους φοιτητές”, “Παρελθόν οι αιώνιοι φοιτητές” κ.ά. ανακοίνωσαν την πρόθεση της υπουργού Παιδείας να “πατάξει” αυτό το φαινόμενο που (κατά τη γνώμη της) αποτελεί τροχοπέδη για την ανάπτυξη και ενίσχυση του δημόσιου πανεπιστημίου και τις ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα γενικότερα… Ποιοί και πόσοι είναι, όμως, οι αιώνιοι φοιτητές; Είναι τα “εκτρώματα” της πανεπιστημιακής κοινότητας; Είναι αυτοί που σπαταλούν τον προϋπολογισμό των ελληνικών πανεπιστημίων;

Καταρχάς, θεωρητικά “αιώνιος” φοιτητής μπορεί να θεωρηθεί κάθε φοιτητής που δεν αποφοιτά από το πανεπιστήμιο στον προβλεπόμενο χρόνο σπουδών, είτε αυτός είναι ένα επιπλέον εξάμηνο, είτε δέκα χρόνια… Με άλλα λόγια, το 70-80% των Ελλήνων φοιτητών θεωρούνται “αιώνιοι”, αφού πολύ μικρό ποσοστό τελειώνει χωρίς παρέκκλιση ακριβώς στον προβλεπόμενο χρόνο. Αντίθετα, η συντριπτική πλειοψηφία “καθυστερεί” έστω και για ένα εξάμηνο να πάρει πτυχίο για πολλούς και διάφορους λόγους! Η κ. Διαμαντοπούλου θέλει, λοιπόν, να “πατάξει” όλους αυτούς που λυμαίνονται το κρατικό χρήμα των επιχορηγήσεων του υπουργείου προς τα πανεπιστήμια, όπως αφήνει να εννοηθεί…

Αυτός ο “μύθος” καταρρίπτεται! Όλοι οι προπτυχιακοί φοιτητές (που φοιτούν για την απόκτηση πρώτου πτυχίου) στα ελληνικά πανεπιστήμια δικαιούνται παροχές, όπως πάσο, ασφάλιση, σίτιση, στέγαση κτλ για χρόνο ίσο με τη διάρκεια των σπουδών τους προσαυξημένο κατά δυο χρόνια, δηλαδή ν+2 χρόνια αν ν διαρκούν οι σπουδές τους. Φυσικά, αυτές οι παροχές δίνονται σε ελάχιστους κάθε χρόνο και όχι καθολικά όπως θα έπρεπε να ισχύει! Επίσης, συγγράμματα δικαιούνται μέχρις ότου καλύψουν τον αριθμό μαθημάτων που απαιτούνται για τη λήψη πτυχίου. Δηλαδή, αν το πρόγραμμα σπουδών απαιτεί επιτυχή εξέταση σε 50 μαθήματα για τη λήψη πτυχίου, τότε είτε 4, είτε 20 χρόνια σπουδάζει κάποιος φοιτητής 50 συγγράμματα θα πάρει. Ούτε ένα παραπάνω! Τώρα μάλιστα με τον “Εύδοξο”, το ηλεκτρονικό σύστημα διαχείρισης συγγραμμάτων, εξασφαλίζεται πως ούτε ένας φοιτητής δεν μπορεί να πάρει επιπλέον συγγράμματα ακόμα και με πλάγια μέσα…

Πολλοί αναφέρουν πως οι “αιώνιοι” φοιτητές πιάνουν χώρο στα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια των σχολών! Είναι δυνατόν κάποιος που έχει αφήσει τη σχολή του για 5-10 χρόνια να πιάνει θέσεις στα εργαστήρια; Αφού δεν συμμετέχει καν στην εκπαιδευτική διαδικασία… Όσοι φοιτητές 5^ου, 6^ου κτλ χρόνου ξαναπαρακολουθούν μαθήματα ή εργαστήρια, δεν είναι απαραίτητα από δική τους ευθύνη. Αλλά και να φταίνε οι ίδιοι, είναι ενθαρρυντικό που παρακολουθούν και πηγαίνουν στο αμφιθέατρο, καθώς τα αμφιθέατρα συνήθως είναι άδεια και αυτό, εκτός από στοιχεία για τους φοιτητές, δείχνει και την ποιότητα των σπουδών και των καθηγητών που διδάσκουν…

Οι λόγοι που μπορούν να κάνουν έναν φοιτητή “αιώνιο” είναι πολλοί και διάφοροι. Άλλοι αποφασίζουν να παρατήσουν τις σπουδές τους επειδή απογοητεύτηκαν ή άλλαξαν ενδιαφέροντα, άλλοι απλά δεν μπορούν να ανταποκριθούν στη δυσκολία της σχολής τους, ενώ τέλος πολλοί είναι αυτοί που εργάζονται για να εξασφαλίζουν τα προς το ζην και να συνεχίσουν (έστω και με καθυστέρηση) τις σπουδές τους. Ειδικά αυτή την εποχή της κρίσης, πολλοί φοιτητές εγκαταλείπουν τις σπουδές τους (είτε προσωρινά, είτε μόνιμα) και εργάζονται για να στηρίξουν οικονομικά την οικογένειά τους. Αυτοί δεν πρέπει σε 2-3 χρόνια αν θέλουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους; Δεν γίνεται φοιτητές που εισήχθησαν σε σχολές με 17-18.000 μόρια να θεωρούνται από την υπουργό ανίκανοι και τεμπέληδες…

Βλέποντας το θέμα εκτενέστερα, θα μπορούσαμε να πούμε πως οι “αιώνιοι” φοιτητές, ίσως τελικά, και να ωφελούν το κράτος από οικονομικής πλευράς! Αν όλοι αυτοί διαγραφούν από τα πανεπιστήμια θα πρέπει να καταγραφούν ως επίσημοι άνεργοι και θα δικαιούνται επίδομα από τον ΟΑΕΔ. Επίσης, δεν μπορούν να διεκδικήσουν πολλά όσο είναι στο μεταίχμιο μεταξύ εργασίας και εκπαίδευσης. Κυρίως, ενισχύουν τις τοπικές οικονομίες, αφού συνεχίζουν να ξοδεύουν χρήματα στην πόλη που σπουδάζουν, όσο έχουν ακαδημαϊκές εκκρεμότητες, στους τομείς της διατροφής, της διασκέδασης, των μεταφορών και της κατοικίας.

Το υπουργείο έχει ένα στόχο με όλα αυτά τα μέτρα. Να μειώσει τις χρηματοδοτήσεις των πανεπιστημίων εμφανίζοντάς τα με λιγότερους φοιτητές, αφού ο αριθμός των φοιτητών είναι ένα από τα κριτήρια των χρηματοδοτήσεων! Η λύση, όμως, δεν είναι η διαγραφή. Το υπουργείο και τα πανεπιστήμια είναι σε θέση να ελέγξουν πόσοι φοιτητές είναι ενεργοί και πόσοι ανενεργοί. Αν δεν μπορούν, τότε πρέπει να παραιτηθούν υπουργός και πρυτάνεις, αφού θα είναι ανίκανοι. Ούτως ή άλλως, όπως προείπα, οι ανενεργοί ή “αιώνιοι” φοιτητές δεν έχουν δικαίωμα χρήσης των φοιτητικών προνομίων! Οπότε, όλη αυτή η συζήτηση περί εκκαθάρισης των πανεπιστημίων από “αιώνιους” γίνεται τεχνηέντως για να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από τα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής ανωτάτης εκπαίδευσης και καθαρά για λαϊκισμό!

Οι Έλληνες φοιτητές απαιτούν τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για το πανεπιστήμιό τους. Χρειάζονται ισχυρό κίνητρο για να είναι απόλυτα συνεπείς στις σπουδές τους και να αποφοιτήσουν στον προβλεπόμενο χρόνο. Σίγουρα, η όλο και αυξανόμενη ανεργία των νέων δεν είναι ένα από αυτά! Η δαμόκλειος σπάθη της διαγραφής πάνω από το κεφάλι τους δεν βοηθά επίσης… Έτσι κι αλλιώς, πλέον, στα ελληνικά πανεπιστήμια φοιτούν ουσιαστικά μόνο τα παιδιά οικογενειών της μεσαίας και κατώτερης οικονομικής τάξης που κατέκτησαν επάξια με κόπο και μόχθο, δικό τους και της οικογένειάς τους, τη θέση αυτή. Τα περισσότερα, αν όχι όλα, παιδιά των “φωστήρων” της πολιτικής σπουδάζουν στο εξωτερικό σε ιδιαίτερα ακριβοπληρωμένα πανεπιστήμια! Τα ελληνικά πανεπιστήμια θα πρέπει, συνεπώς, να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις και τις επιθυμίες της πλειοψηφίας και όχι της (πολιτικής και οικονομικής) μειοψηφίας που τα απαξιώνει…

ΥΓ: Αν δούμε το θέμα με λίγο χιούμορ, η υπουργός θα έπρεπε όχι μόνο να μην διώχνει τους “αιώνιους” φοιτητές, αλλά να τους ενδυναμώνει δίνοντας κίνητρα, αφού είναι υπουργός Παιδείας, ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ και Θρησκευμάτων!

Read more...

Η Μ.Κ.Ο. του μήνα: Έλιξ

Η Έλιξ (πρώην ΠΕΕΠ - Προγράμματα Εθελοντικής Εργασίας για το Περιβάλλον) ιδρύθηκε το 1987 ύστερα από ατομική πρωτοβουλία της κας Ελένης Γαζή, σημερινή πρόεδρος της οργάνωσης. Η συμμετοχή της σε ένα διεθνές πρόγραμμα εθελοντικής εργασίας στην Ισπανία αποτέλεσε κίνητρο για την ίδρυση της οργάνωσης ώστε να δοθεί η δυνατότητα σε περισσότερους ανθρώπους να ζήσουν μια παρόμοια εμπειρία με στόχο την ευρύτερη προώθηση της εθελοντικής προσφοράς.

Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση Έλιξ καλλιεργεί, από το 1987, την εθελοντική συνείδηση και προωθεί την εθελοντική προσφορά. Βασικός της στόχος είναι η συμβολή στην προσωπική ανάπτυξη του ατόμου και η εξέλιξή του ως πολίτη του κόσμου μέσα από την ενεργή συμμετοχή στα κοινά.

Η Έλιξ πραγματοποιεί διεθνείς δράσεις εθελοντικής συμμετοχής με αντικείμενο την προστασία του περιβάλλοντος, τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς, την προώθηση του πολιτισμού και την κοινωνική προσφορά. Για την πραγματοποίηση των δράσεων της η οργάνωση συνεργάζεται με Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Κρατικούς Φορείς, εταιρίες, Ιδρύματα καθώς και με τοπικούς περιβαλλοντικούς και πολιτιστικούς συλλόγους.

Η Έλιξ είναι μέλος του διεθνούς δικτύου Alliance of European Voluntary Service Organizations, του Πανελληνίου Δικτύου Οικολογικών Οργανώσεων και του Δικτύου Εθελοντισμός και Περιβάλλον.

Το 2007, η Μη Κυβερνητική Οργάνωση Έλιξ - Προγράμματα Εθελοντικής Εργασίας συμπλήρωσε 20 χρόνια ενεργής συμμετοχής με δράσεις, σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Στις 11 Μαΐου, στα πλαίσια του εορτασμού αυτού, η οργάνωση Προγράμματα Εθελοντικής Εργασίας για το Περιβάλλον - Π.Ε.Ε.Π. απέκτησε το νέο της όνομα, Έλιξ, καθώς και την καινούρια εταιρική της ταυτότητα Το νέο όνομα και η ανάπτυξη νέων δράσεων αποτελούν μέρος μιας εξέλιξη που διατηρεί ως βασικός στόχος τη συμβολή στην προσωπική ανάπτυξη του ατόμου και την εξέλιξή του ως πολίτη του κόσμου μέσα από την ενεργή συμμετοχή στα κοινά.

Από την ίδρυση της οργάνωσης, το 1987, μέχρι σήμερα διοργανώθηκαν 284 προγράμματα εθελοντικής εργασίας σε 104 περιοχές της Ελλάδας στα οποία συμμετείχαν 4.665 νέοι από την Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ πάνω από 1.585 νέοι από την Ελλάδα εργάστηκαν εθελοντικά σε προγράμματα στο εξωτερικό.

Περισσότερες πληροφορίες:

Έλιξ – Προγράμματα Εθελοντικής Εργασίας

Βερανζέρου 15, 10677 Αθήνα

Τηλ.:  2103825506

Fax:   2103814682

e-mail:  elix@elix.org.gr

www.elix.org.gr

Read more...