Habemus Praesidentem!

Στις 18 Φεβρουαρίου η Βουλή των Ελλήνων εξέλεξε τον Προκόπη Παυλόπουλο 7ο Πρόεδρο της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας με 233 ψήφους. Είναι σαφές πως πέρα από τους “Καραμανλικούς”, ελάχιστοι έμειναν ευχαριστημένοι από την εκλογή του. Ειδικά οι αριστεροί εντός ΣΥΡΙΖΑ, αν και τον ψήφισαν, φάνηκε πως ήταν ενάντιοι κι όχι άδικα...

Πολλοί υποστηρίζουν πως ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι διακοσμητικός και ήσσονος σημασίας. Όντως, η πράξη έχει δείξει πως πέρα από κάποιες εθιμοτυπικές εκδηλώσεις και την υπογραφή των Προεδρικών Διαταγμάτων, οι έως τώρα Πρόεδροι είχαν μικρή ανάμιξη στις πολιτικές εξελίξεις. Ήταν συνήθως κομπάρσοι στον πολιτικό χώρο και έκαναν μόνο τυπικά ταξίδια στο εξωτερικό, χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα και οφέλη. Για το λόγο αυτό κι επιλέγονταν “παροπλισμένοι” πολιτικοί μεγάλης ηλικίας που δεν θα ήγειραν αντιστάσεις απέναντι στις εκάστοτε κυβερνήσεις της χώρας και θα παρατηρούσαν από ασφαλή απόσταση τα τεκταινόμενα!

Όμως, ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι ιδιαίτερα σημαντικός και πρέπει να αναβαθμιστεί, ειδάλλως να καταργηθεί! Πως είναι δυνατόν, άλλωστε, να μην είναι σημαντικό ένα αξίωμα, το οποίο μπορεί να προκαλέσει διάλυση της Βουλής και πρόωρες εκλογές; Πως είναι δυνατόν να είναι δευτερευούσης σημασίας το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα; Κάποια στιγμή πρέπει να ανοίξει επιτέλους και μια μεγάλη συζήτηση για τον ουσιαστικό ρόλο του Προέδρου και τις αρμοδιότητές του! Δε νοείται να χρυσοπληρώνει ο λαός για “θεσμικές πολιτικές γλάστρες” σε μια εποχή λιτότητας και στερήσεων.

Ας πάμε όμως στο δια ταύτα. Με την επιλογή του Παυλόπουλου, ο Τσίπρας έκανε την πρώτη “λάθος” κίνηση απέναντι στους υποστηρικτές και ψηφοφόρους του. Μια κίνηση που φάνηκε στην πλειοψηφία των πολιτών ως αψυχολόγητη και αδικαιολόγητη για την προϊστορία του υποψηφίου Προέδρου, τα έργα και τις ημέρες του! Οι πολίτες δεν μπορούν να ξεχάσουν πως ο Πρ. Παυλόπουλος, αν και γενικά είναι μετριοπαθής πολιτικός, υπήρξε βασικό στέλεχος της καταστροφικής κυβέρνησης Καραμανλή! Διετέλεσε μάλιστα Υπουργός Εσωτερικών, πολιτικός προϊστάμενος της Ελληνικής Αστυνομίας, κατά τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου το 2008 και όσα επακολούθησαν. Κατηγορείται επίσης για τις προφορικές συνεντεύξεις που παρέκαμπταν ουσιαστικά τον ΑΣΕΠ, αλλά και για τη διαχείριση των πυρκαγιών της Πελοποννήσου το 2007.

Ο Τσίπρας είχε αρχικά την επιλογή να προτείνει Πρόεδρο προερχόμενο από την Αριστερά. Θα εκλεγόταν έστω και στην τρίτη ψηφοφορία με σχετική πλειοψηφία. Ορθά, όμως, ο Πρωθυπουργός αποφάσισε να μην διχάσει την κυβέρνησή του και τη Βουλή αυτές τις ημέρες των σκληρών διαπραγματεύσεων στην Ευρώπη και πρότεινε Πρόεδρο προερχόμενο από την Κεντροδεξιά. Το λεγόμενο “πολιτικό fair-play” υπερίσχυσε της τοποθέτησης ενός διακεκριμένου προοδευτικού (αντιμνημονιακού) αριστερού στο ανώτατο αξίωμα.

Όλα αρχικά οδηγούσαν στον Δ. Αβραμόπουλο. Όχι, δεν αγάπησαν ξαφνικά εν μια νυκτί τον Αβραμόπουλο, αλλά αποτελούσε επιλογή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για την ευρωπαϊκή παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς στην Ευρώπη. Ο Αβραμόπουλος θα αναγκαζόταν να παραιτηθεί από τη νεοσύστατη Επιτροπή του Juncker για να αναλάβει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Επίτροπος θα οριζόταν (κατά πάσα πιθανότητα) ο Δ. Παπαδημούλης που θα παραιτούνταν από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προς όφελος του πρώτου επιλαχόντα του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι από αυτή την καραμπόλα, η ευρωπαϊκή αριστερά θα αποκτούσε για πρώτη φορά στην ιστορία εκπρόσωπο στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, πράγμα που θα προκαλούσε μεγάλη πίεση στον Juncker και ώθηση στην Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά. Από την άλλη, ο “ανεπιθύμητος” Αβραμόπουλος θα εξοβελιζόταν από ένα σημαντικό αξίωμα στις Βρυξέλλες και θα επαναπαυόταν ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην Αθήνα, πλήρως συμφιλιωμένος με το ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς καμία διάθεση μελλοντικής πολιτικής ανάμιξης! Άλλωστε, όλοι οι Πρόεδροι συνταξιοδοτούνται πολιτικά μετά το πέρας της θητείας τους...

Η κίνηση του Τσίπρα έδωσε το δικαίωμα να τον αμφισβητήσουν το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι με μια δεύτερη υποψηφιότητα, αυτή του Ν. Αλιβιζάτου. Κατάφεραν έτσι, έστω και πρόσκαιρα, να θέσουν στους πολίτες το ψευτοδίλημμα πως από την “Ελλάδα του (διεφθαρμένου) Πάκη”, αυτοί επιλέγουν την “Ελλάδα του (επιφανούς) Αλιβιζάτου”. Ελάχιστοι φυσικά γνωρίζουν τις πολιτικές καταβολές του δεύτερου που υπήρξε θιασώτης του εκσυγχρονισμού και διορίστηκε υπηρεσιακός Υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης & Αποκέντρωσης στην κυβέρνηση Σημίτη!

Όπως και να έχει, αυτή τη στιγμή έχει εκλεγεί νέος Πρόεδρος. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να τονιστεί πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει να δίνει το παράδειγμα και να αποτελεί πρότυπο για τους πολίτες! Ο Παυλόπουλος, ως Πρόεδρος, θα κριθεί σύντομα τόσο από την άσκηση των καθηκόντων του, όσο και από τις δημόσιες παρεμβάσεις που θα κάνει. Το ίδιο και αυτοί που τον εξέλεξαν ή τον απέρριψαν...

Read more...

Όρκοι κι επίορκοι

Ένα από τα πράγματα που προκάλεσε μεγάλο (και αδικαιολόγητο) ντόρο από τις πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης ήταν ο πολιτικός όρκος του Πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα. Η εκπρόσωπος Τύπου της Ν.Δ. (και Ευρωβουλευτής αποσπασμένη από τα καθήκοντά της στην Αθήνα) Μαρία Σπυράκη αντέδρασε έντονα που ο Τσίπρας “αγνόησε επιδεικτικά μια παράδοση αιώνων του Ελληνικού Έθνους, η πορεία του οποίου είναι συνυφασμένη με την Ορθοδοξία”...

Το θέμα, όπως ήταν αναμενόμενο, πήρε μεγάλες διαστάσεις στα ΜΜΕ και άνοιξε για ακόμα μια φορά τη μεγάλη συζήτηση για τις σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας, αλλά και την ανεξιθρησκία στην Ελλάδα! Όλα αυτά στην Ελλάδα του 2015, ένα σύγχρονο κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι στο Ιράν των αγιατολάχ... Σίγουρα, αν η κ. Σπυράκη είχε κάνει τις ίδιες δηλώσεις για το θρησκευτικό όρκο του Τσίπρα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, θα είχε χλευαστεί ακόμα κι από τους συναδέλφους της Ευρωβουλευτές του συντηρητικού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος!

Κανείς δεν αμφισβητεί πως η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, ακόμα κι αν δεν ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Αυτό αναφέρεται άλλωστε και στο άρθρο 3 του Συντάγματος: “Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού”. Όμως, αρκεί αυτό για να αναγκάσει ακόμα κι έναν (δηλωμένα) άθεο πρωθυπουργό/υπουργό/βουλευτή να δώσει θρησκευτικό όρκο κατά την ανάληψη των καθηκόντων του; Ειδικά, όταν αλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι δίνουν όρκο σύμφωνα με τον τύπο της δικής τους θρησκείας ή του δικού τους δόγματος.

Παραδόξως και σε αντίθεση με την επικρατούσα συντηρητική άποψη επί του θέματος, οι Μητροπολίτες Αλεξανδρούπολης και Αργολίδας κ.κ. Άνθιμος και Νεκτάριος τάχθηκαν κατά της χρήσης του θρησκευτικού όρκου. Υπερασπίστηκαν τον πρωθυπουργό που δεν έδωσε θρησκευτικό όρκο στο Ευαγγέλιο και ζήτησαν να σταματήσει να δίνεται ο όρκος αυτός! Το επιχείρημά τους είναι απόλυτα λογικό. Η θρησκευτική ορκωμοσία στο Ευαγγέλιο είναι από μόνη της οξύμωρη, αφού το ίδιο το Ευαγγέλιο είναι κατά του όρκου! Πως είναι δυνατόν οι θρησκευτικοί άρχοντες να ορκίζουν πολιτικούς άρχοντες στο Ευαγγέλιο;

Οι ίδιοι Μητροπολίτες πάνε τη συζήτηση ένα βήμα παραπέρα και ζητούν την απόσυρση του όρκου και από τις υπόλοιπες δημόσιες υπηρεσίες και τα δικαστήρια! Προχωρά έτσι η μεγάλη συζήτηση για τον (πλήρη ή μερικό) διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας ή τις προνομιακές σχέσεις που θέλουν να διατηρήσουν. Ας μην επεκταθούμε όμως τόσο πολύ ακόμα.

Ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί του και οι βουλευτές έπραξαν το αυτονόητο. Ορκίστηκαν στην τιμή και στη συνείδησή τους, όπως θα πρέπει να γίνεται σε κάθε δημοκρατικό κοσμικό κράτος του κόσμου. Πόσοι πολιτικοί είναι επίορκοι, αφού δεν έπραξαν σύννομα τα καθήκοντά τους παρά το θρησκευτικό όρκο που έδωσαν; Πόσοι από αυτούς βίωναν τον όρκο τους ως μεγάλη υπόθεση και είχαν ύψιστη προσήλωση στο καθήκον τους και πόσοι ως μια τυπική τελετή, όπου άνετα ορκίζονταν σε ιερά και όσια αδιαφορώντας για την πράξη τους; Πιστεύουμε άραγε πως οι ιερείς αισθάνονται περήφανοι για τους επίορκους που οι ίδιοι όρκισαν σε σημαντικά πολιτικά και θεσμικά αξιώματα;

Είναι υποκριτικό μια κυβέρνηση που δεν άφησε τίποτα όρθιο στη χώρα και καταπάτησε νόμους και Σύνταγμα, να παραδίδει μαθήματα ήθους και θρησκευτικής προσήλωσης σε πολιτικούς αντιπάλους και πολίτες. Είναι δυνατόν η Εκκλησία (και οι πολίτες φυσικά) να θεωρούν περισσότερο άξιο και ικανό έναν θρησκευόμενο πρωθυπουργό που δηλώνει πως μιλάει με το Θεό, όπως ο Σαμαράς, κι όχι έναν άθεο; Καλώς ή κακώς η πίστη του καθενός δεν είναι κριτήριο διοικητικών ή άλλων ικανοτήτων. Στις εκλογές εκλέγουμε άξιους πολιτικούς κι όχι θρησκευτικούς εκπροσώπους. Η επιρροή της Εκκλησίας θα πρέπει να αφορά θρησκειολογικά ζητήματα και να μην γίνεται όργανο υφαρπαγής ψήφων υπό των φόβο των “άθεων κομμουνιστών”...

Ας κρίνουμε τον Τσίπρα (και τον κάθε πολιτικό) από το έργο του και τις πράξεις του, όχι από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του. Η ηθική δεν προϋποθέτει να ακολουθεί κάποια θρησκεία ή δόγμα. Είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει όπου θέλει, αρκεί να επιτελεί σωστά τα καθήκοντά του απέναντι στο λαό που τον εξέλεξε. Δεν ζούμε πια στο Μεσαίωνα για να περνάμε τους “απίστους” από Ιερά Εξέταση και να κάνουμε κυνήγι μαγισσών. Αν ο Τσίπρας αποδειχθεί άξιος ή ανάξιος της θέσης που του εμπιστευτήκαμε θα πρέπει να κριθεί καθαρά και μόνο από το έργο και τις πράξεις του. Ούτε από το αν πηγαίνει στην εκκλησία, ούτε από τις σχέσεις του με το ιερατείο! Καλύτερα να μιλάει με τους πολίτες και την κοινωνία παρά με το Θεό...

Read more...

Alea jacta est!

Ο κύβος ερρίφθη λοιπόν! Έχουμε νέα κυβέρνηση που δηλώνει μεν για πρώτη φορά αριστερή, έχει δε πολλά στελέχη από το δεξιό χώρο. Παρ’ όλες τις αντιξοότητες και τα εμπόδια τής προεκλογικής περιόδου, τελικά η ελπίδα του λαού κατάφερε να νικήσει το φόβο που του έσπερναν εδώ και μήνες οι πρώην κυβερνώντες. Οι “αχρείαστες” εκλογές έγιναν και ούτε πιστωτικό γεγονός είχαμε, ούτε ο αστεροειδής χτύπησε τη Γη, ούτε τα supermarkets ξέμειναν από χαρτί υγείας στις 26 Ιανουαρίου...

Και τι δεν είδαμε μέχρι την τελευταία στιγμή. Τηλεοπτικά τρομολαγνικά σποτάκια να σπέρνουν πανικό και φόβο για το “αύριο”, εξωθεσμικές προεκλογικές παρεμβάσεις ευρωπαίων αξιωματούχων, μέχρι και ξεχωριστό exit poll της Νέας Δημοκρατίας... Ευτυχώς παρά το πολωμένο κλίμα πριν τις εκλογές, δεν είχαμε κάποιο έκτροπο τις επόμενες μέρες. Η συμπεριφορά του Σαμαρά δεν αξίζει καν σχολιασμού. Όταν η πλειοψηφία των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας καλεί σε απολογισμό του αποτελέσματος και καταλογισμό ευθυνών, αυτός μετράει ακόμα κάτι δεκάδες κερδισμένες ψήφους σε χωριά και πόλεις σε σύγκριση με τις Ευρωεκλογές του 2014!   

Η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη των προσδοκιών πριν ακόμα εκλεγεί, πριν καν κάνει τις προγραμματικές της δηλώσεις. Δεν είναι τυχαίο πως πολλοί πολίτες δηλώνουν εκ προοιμίου ευχαριστημένοι αν η κυβέρνηση υλοποιήσει ένα μικρό ποσοστό μόνο των προεκλογικών της δεσμεύσεων και εξαγγελιών! Σαφέστατα κάθε νέα κυβέρνηση δικαιούται μια περίοδο προσαρμογής (ή “χάριτος” όπως συχνά αποκαλείται) προκειμένου να οργανωθεί και να ξεκινήσει να παράγει έργο. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, σε καμία περίπτωση πως οι πολίτες πρέπει να διαγράψουν τις προεκλογικές υποσχέσεις και να μην διεκδικούν τα αυτονόητα. Ο Αλ. Τσίπρας, άλλωστε, έχει δηλώσει από την πρώτη στιγμή πως θα πρωτοτυπήσει και θα γίνει ο πρώτος πρωθυπουργός που θα κάνει πράξη το προεκλογικό του πρόγραμμα χωρίς παρεκκλίσεις.

Όλοι έχουμε δει πως από τη στιγμή της ορκωμοσίας της η κυβέρνηση έχει σηκώσει τα μανίκια και ξεκίνησε τη δουλειά, ειδικά στον τομέα της οικονομίας. Ο Τσίπρας, με το Βαρουφάκη και τον Τσακαλώτο, έχουν γυρίσει την Ευρώπη μέσα σε μερικές ημέρες για να αντιστρέψουν τη δυσχερή κατάσταση, να βρουν συμπαραστάτες και να δημιουργήσουν συμμαχίες για τη χώρα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι ξεκάθαρο σε όλους τους Έλληνες πως μετά από τόσα χρόνια βρέθηκε επιτέλους ένας υπουργός Οικονομικών που διαπραγματεύεται με τους Ευρωπαίους εταίρους και τα θεσμικά όργανα. Ένας υπουργός που δεν λέει “ναι σε όλα”, που δεν παραδίδεται άνευ όρων και διεκδικεί στο όνομα του ελληνικού λαού. Ο Βαρουφάκης έχει ήδη καταφέρει να τραβήξει πάνω του την προσοχή της Ευρώπης, των ΗΠΑ και των αγορών μέσα σε μόλις λίγες ημέρες!

Το υπάρχον οικονομικό και δημοσιονομικό μοντέλο αργοπεθαίνει εδώ και καιρό. Αν δεν υπάρξουν επαρκείς διαρθρωτικές αλλαγές σε Ελλάδα και Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν θα καταφέρουμε παρά ελάχιστα. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να γίνει  πρωτοπόρος στην Ευρώπη για αλλαγή πλεύσης στην οικονομική πολιτική και για την εδραίωση του κοινωνικού κράτους σε όλα τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Ο κοινωνικός χαρακτήρας των κρατών έχει γίνει βορά στις ορέξεις των παγκόσμιων αγορών για την εξυπηρέτηση των χρεών και έχουμε φτάσει σε σημείο να μην θεωρείται αυτονόητη η υγεία, η παιδεία, η εργασία και η ίδια η δημοκρατία.

Όμως, δεν είναι μόνο η οικονομία που μας απασχολεί. Η Βουλή με τη νέα σύνθεσή της δεν έχει ανοίξει ακόμα μετά τις εκλογές για να δούμε και το τι θα νομοθετείται και πως θα επωφεληθεί ο λαός από την  αλλαγή της εξουσίας. Οι εξαγγελίες υπουργών και υφυπουργών είναι ελπιδοφόρες, αλλά όσο δεν έχουν νομοθετηθεί παραμένουν εξαγγελίες.

Σημαντικές προκλήσεις της νέας κυβέρνησης θα αποτελέσουν οι μεταρρυθμίσεις, η ανεργία, η υγεία, οι συντάξεις, η ασφάλεια, η παιδεία και πολλά άλλα θέματα. Στο πλαίσιο του κυβερνητικού του προγράμματος, ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει πως δρομολογεί τη σταδιακή οικοδόμηση ενός σύγχρονου κοινωνικού κράτους με πυλώνες τη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, το ενιαίο σύστημα υγείας, το ολοκληρωμένο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και τη στήριξη ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Σε μια χώρα με περίπου 1,5 εκατομμύριο ανέργους και 2 εκατομμύρια στα όρια της φτώχειας, χιλιάδες αστέγους και 240.000 NEETs (νέοι εκτός εκπαίδευσης, απασχόλησης ή κατάρτισης), το σίγουρο είναι πως θα πρέπει να εδραιωθεί ένα κοινωνικό κράτος που θα παρέχει ευκαιρίες εργασίας στους πολίτες του, δεν θα διώχνει τους νέους στο εξωτερικό και θα συνδράμει τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Σε δηλώσεις μου στο Guardian σχετικά με το αποτέλεσμα των εκλογών, ανέφερα πως θα πρέπει να χτιστεί ένα κράτος δικαίου που θα σέβεται και θα προστατεύει τα δικαιώματά των πολιτών του που τόσο καταπατώνται τα τελευταία χρόνια!

Κανένας Έλληνας δεν περιμένει σαφώς να αλλάξει η ζωή του μέσα σε μια εβδομάδα. Θα περάσουν αρκετά χρόνια για να επανέλθει το βιοτικό μας επίπεδο στα προ κρίσης επίπεδα. Οι πολίτες θα πρέπει να είναι συνεχώς κριτικοί απέναντι στην κυβέρνηση. Να κατακρίνουν τα λάθη της και να επαινούν τα σωστά της. Κανείς δεν γεννήθηκε αλάνθαστος άλλωστε, λάθη κάνουμε όλοι μας και από αυτά μαθαίνουμε. Αρκεί τα λάθη αυτά να μην είναι συνειδητά εις βάρος της χώρας και του λαού! Ο Τσίπρας έχει την ιστορική ευθύνη να εδραιώσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα. Τα πρώτα δείγματα γραφής της κυβέρνησής του είναι θετικά και αισιόδοξα. Η πορεία της θα κριθεί μέσα στο χρόνο από το λαό! Άλλωστε, αρχή άνδρα δείκνυσι!

ΥΓ: Τα ενδυματολογικά των νέων κυβερνητικών στελεχών αφορούν μόνο τους ίδιους και τους στυλίστες! Εξάλλου τα ράσα δεν κάνουν τον παπά...

Read more...

Can Syriza really pull Greece out of austerity?

‘Tsipras can build a country that respects its citizens and their rights’

I’m a realist so I don’t expect great changes to come the day after the elections. But I hope that Greece under the leadership of Tsipras will end this harsh austerity. I believe he can build a country that respects its citizens and their rights, which are violated nowadays by the current government. I think that economy, reforms, unemployment, education, social protection and security are the key points that the new government should put more weight on. These factors affect all citizens and can lead to trusting or mistrusting politicians.

Despite the defamation suffered, Syriza is a pro-European party that respects the European institutions. I believe that Tsipras wants Greece to stay in the euro, but this doesn’t mean that we accept the unfair austerity. His vision of a better European Union can inspire the Greeks and Europeans to rally around him.

Dimitris Makrystathis, 25, Patras

Carmen Fishwick and James Walsh – The Guardian

Read more...

Λαϊκή δημοσκόπηση

Η ώρα της κάλπης έφτασε για άλλη μια φορά. Οι δημοσκοπήσεις παύουν να δημοσιεύονται και πλέον τον τελικό λόγο τον έχουν οι πολίτες. Πρώτη φορά αριστερά ή success story; Τσίπρας ή Σαμαράς; Διλήμματα που έχουν τεθεί στους ψηφοφόρους το τελευταίο διάστημα και προσπαθούν να επηρεάσουν το θυμικό, αλλά κυρίως την ψήφο τους.

Σε αυτή την τόσο σύντομη προεκλογική περίοδο (που διήρκεσε λιγότερο από μήνα) είδαμε και ακούσαμε πολλά. Πρώτο και σημαντικότερο; Πως αυτές οι εκλογές δεν χρειάζονταν! Στην Ελλάδα του Μνημονίου, όπου η δημοκρατία έχει μείνει ως ανάμνηση από την αρχαία Ελλάδα, οι κυβερνώντες τονίζουν σε κάθε ευκαιρία πως οι εκλογές είναι περιττές έως επικίνδυνες. Πως οι αγορές θα μας “τιμωρήσουν” για την πράξη αυτή. Αγνοούν επιδεικτικά πως οι εκλογές αυτές αποτελούν συνταγματική πρόβλεψη και “χρεώνουν” στο ΣΥΡΙΖΑ πως μας ωθεί σε περιπέτειες! Κι όλα αυτά επειδή ο λαός καλείται να συμμετέχει στην πεμπτουσία της δημοκρατίας, να επιλέξει τους αντιπροσώπους τους, να συμμετέχει σε πολιτικές διαδικασίες και εν τέλει να καθορίσει ο ίδιος το μέλλον του.

Δυο ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της πολωμένης προεκλογικής αντιπαράθεσης. Από τη μια, η τρομοκράτηση των πολιτών για τα δεινά που θα μας βρουν σε περίπτωση πρωτιάς του ΣΥΡΙΖΑ που επιχείρησε η Νέα Δημοκρατία. Από την άλλη, η ελπίδα και η αισιοδοξία που προσπαθεί να μεταδώσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η επικοινωνιακή πολιτική της Νέας Δημοκρατίας κατάφερε να διχάσει μέχρι και τα ίδια της τα στελέχη, καθώς (ευτυχώς) οι περισσότεροι σοβαροί και λογικοί υποψήφιοί της κράτησαν σαφείς αποστάσεις από αυτό το κύμα τρομολαγνείας και αήθους δυσφήμισης των πολιτικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Νέα Δημοκρατία μετέδωσε, επίσης, αντιφατικά μηνύματα. Το πρώτο αφορά την ισχυρή Ελλάδα και το ισχυρό έθνος που αυτή θα δημιουργήσει βγαίνοντας από την κρίση, ως συνέχεια του success story. Το δεύτερο, όμως, παρουσιάζει την Ελλάδα αδύναμη απέναντι στις “Μεγάλες Δυνάμεις” της Ευρώπης, ανίκανη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να διεκδικήσει την επιβίωσή της. “Εδώ πτώχευσε η τεράστια Ρωσία, εμείς θα επιβιώσουμε κόντρα στους Ευρωπαίους;” αναρωτιούνται, θεωρώντας την Ευρώπη ως δυνάστη της χώρας μας στον οποίο πρέπει να υπακούμε τυφλά...

Ο ΣΥΡΙΖΑ, στον αντίποδα, ποντάρει στο να καλλιεργήσει στους πολίτες ελπίδα και αισιοδοξία για μέλλον, αποφεύγοντας τον ακραίο λόγο και τις επιθέσεις στη Νέα Δημοκρατία. Για πολλούς, η ηπιότητα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μη αναμενόμενη, καθώς συνήθως στελέχη του είναι ιδιαίτερα μαχητικά και ανεβάζουν τους τόνους όταν αντιμετωπίζουν κυβερνητικούς αξιωματούχους σε πολλές περιστάσεις. 

Εκτός από τη Νέα Δημοκρατία και το ΣΥΡΙΖΑ, σε αυτές τις εκλογές τις εντυπώσεις κέρδισαν τα τηλεοπτικά σποτάκια των μικρότερων κομμάτων, κυρίως όμως με αρνητικό τρόπο. Το τρενάκι των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και το ζεϊμπέκικο του ΚΚΕ δεν θα λέγαμε πως ενθουσίασαν τους τηλεθεατές. Είχαν όμως χιούμορ, ευρηματικότητα και καθιστούσαν σαφές το μήνυμά τους.

Όπως σε κάθε εκλογική αναμέτρηση τα τελευταία χρόνια έτσι και τώρα είχαμε “έξωθεν παρεμβάσεις” από Ευρωπαίους αξιωματούχους προς υπεράσπιση της κυβέρνησης και του Σαμαρά. Φαίνεται πως με τη Νέα Δημοκρατία η Ελλάδα απέκτησε έναν νέο θεσμό στις προεκλογικές περιόδους: την καθοδήγηση των Ελλήνων από Ευρωπαίους πολιτικούς και ΜΜΕ. Ποιος ξεχνά το μήνυμα (στα ελληνικά) γερμανικής εφημερίδας σε προηγούμενες εκλογές άλλωστε; Εντελώς τυχαία όλες αυτές οι παρεμβάσεις είναι υπέρ της Νέας Δημοκρατίας και καλούν τους Έλληνες να στηρίξουν με την ψήφο τους τους “εκλεκτούς” της Ευρώπης (ή της Γερμανίας όπως λένε κάποιοι)... Το μόνο που μπορεί να αισθανθεί ο Έλληνας ψηφοφόρος είναι θλίψη και αποστροφή για την κατάντια των πολιτικών αυτών που παραβαίνοντας το θεσμικό τους ρόλο δίνουν οδηγίες για “συνετή” ψήφο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα, κατηγορείται για τη λεγόμενη “παροχολογία” του, δηλαδή της προεκλογικές του εξαγγελίες που καλείται να υλοποιήσει εάν λάβει την εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης από το λαό. Το περίεργο είναι πως η μεγαλύτερη επίθεση ίσως δεν προέρχεται από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά από το ΚΚΕ και την Αριστερά γενικότερα. Το “πρώτη φορά Αριστερά” μάλλον έχει διχάσει παρά έχει συσπειρώσει την ελληνική Αριστερά και πολλά μέλη της τρομάζουν από το ενδεχόμενο να έχουμε αριστερή κυβέρνηση περισσότερο και από ακροδεξιούς φασίστες... Είναι σαφές πως για αυτούς ο ρόλος της Αριστεράς είναι να έχει αποκλειστικά και μόνο καταγγελτικό ρόλο, μένοντας κολλημένη στο 3-5% και μην εκφράζοντας τις πραγματικές ανάγκες του λαού για ουσιαστικές αλλαγές σε μια περίοδο άγριας λιτότητας. Η κυβερνητική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ τους έχει αναγκάσει να συστρατευθούν (σε επιχειρήματα και πολιτικό λόγο) με ακροδεξιούς πολιτικούς που δηλώνουν πως “οι παππούδες τους πολέμησαν τους κομμουνιστές”...

Φυσικά, η παροχολογία αυτή δεν έχει μείνει ασχολίαστη και από τους πολίτες. Για διάφορους λόγους πολλοί δηλώνουν ευχαριστημένοι ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόσει δυο, πέντε ή επτά από τα δέκα πράγματα που έχει εξαγγείλει. Δυστυχώς αυτό δείχνει πως ο πήχης χαμηλώνει για μια ενδεχόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και αν υλοποιώντας δυο-τρία από τα προεκλογικά του σημεία ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να αλλάξει τη χώρα προς το θετικό και φέρει ανάπτυξη κι ευημερία, αυτό δεν σημαίνει σε καμία των περιπτώσεων πως οι πολίτες δεν θα πρέπει να διεκδικήσουν υλοποίηση όλων των προεκλογικών δεσμεύσεών του σε βάθος τετραετίας!

Πέρα από τα στενά πλαίσια του “νέου δικομματισμού” μεταξύ ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ για τη διεκδίκηση της εξουσίας, η προεκλογική περίοδος αποτελεί και μια εξαιρετική ευκαιρία για τους πολίτες να γνωρίσουν και πολλά από τα μικρά κόμματα που συμμετέχουν στις εκλογές. Άλλοι γραφικοί, άλλοι αξιόλογοι, άλλοι νέοι, άλλοι βετεράνοι. Όλοι έχουν κάτι να πουν, μια άποψη για την κατάσταση στη χώρα, αλλά και προτάσεις για το μέλλον. Ίσως ποτέ να μην καταφέρουν να εκλεγούν ή να κυβερνήσουν, ώστε να εφαρμόσουν τις προτάσεις τους. Όμως, συμμετέχουν ενεργά στις δημοκρατικές διαδικασίες και οι διακαναλικές συνεντεύξεις τους γεμίζουν τηλεοπτικό χρόνο αργά το βράδυ στη θέση του telemarketing, δίνοντας μια ξεχωριστή νότα πολιτικού ρομαντισμού για τα ελάχιστα αμετανόητα πολιτικά όντα που έχουν απομείνει στην Ελλάδα. Ίσως υπό άλλες συνθήκες κάποιοι εξ’ αυτών να είχαν βαρύνοντα λόγο στην πολιτική σκηνή.

Οικονομία, μεταρρυθμίσεις, εργασία, υγεία, συντάξεις, ασφάλεια, παιδεία και τόσα άλλα θέματα θα συνεχίσουν να μας απασχολούν και μετά τις 26 Ιανουαρίου, όπως γινόταν μέχρι και σήμερα. Όλα δείχνουν πως ο λαός έχει αποφασίσει να κάνει επιτέλους μια μεγάλη αλλαγή και μένει να δούμε αν αυτό θα επιβεβαιωθεί την Κυριακή! Όπως και να έχει, είτε με κυβέρνηση το ΣΥΡΙΖΑ, είτε με τη Νέα Δημοκρατία οι πολίτες θα πρέπει να έχουν ψηλά τον πήχη των προσδοκιών από τους αντιπροσώπους τους και να τους ελέγχουν για τις (πολιτικές) πράξεις τους διαρκώς. Η κάλπη φέρνει αλλαγές σε πρόσωπα και πολιτικές, θα πρέπει όμως σταδιακά να έρθει και αλλαγή στη νοοτροπία μας επιτέλους. Ας ξεκινήσουμε αυτή την αλλαγή με το πρώτο βήμα, ας ψηφίσουμε τους πιο άξιους!

Read more...