Αθλητικός μεσαίωνας

Ντροπή! Αυτή είναι η μοναδική λέξη που μπορεί να εκφράσει τα όσα συνέβησαν χτες στο στάδιο “Γ. Καραϊσκάκης”. Όποιος υγιώς σκεπτόμενος φίλαθλος παρακολούθησε τον αγώνα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός σίγουρα θα εύχεται όλα αυτά τα τραγελαφικά γεγονότα να μην επαναληφθούν σε άλλο ελληνικό γήπεδο.

Είναι γνωστό σε όλους πως το ποδόσφαιρο αποτελεί το δημοφιλέστερο άθλημα του πλανήτη και η χώρα μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι περισσότεροι Έλληνες παρακολουθούν με προσήλωση αγώνες ποδοσφαίρου ελληνικών ή ξένων ομάδων. Παρόλα αυτά έχουμε ένα θλιβερό προνόμιο που εκλείπει από όλες τις υπόλοιπες ανεπτυγμένες χώρες: την σχετιζόμενη με αθλητικά γεγονότα βία.

Σε καμία προηγμένη χώρα δεν νοείται οι αγώνες να ξεκινούν με δεκάδες λεπτά καθυστέρησης επειδή το γήπεδο έχει μετατραπεί σε θάλαμο αερίων από τα καπνογόνα, καθώς και να κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα αθλητών εντός του αγωνιστικού χώρου. Όλα αυτά φυσικά δεν ισχύουν στην “Ελλάδα της παράγκας”, όπως αρκετοί την αποκαλούν. Στα ελληνικά γήπεδα έχουμε δει κάθε λογής έκτροπα και επεισόδια. Προπηλακισμοί και ξυλοδαρμοί αθλητών, “ιπτάμενα καθίσματα”, είσοδος θεατών στον αγωνιστικό χώρο (όχι με τις πιο αγνές προθέσεις πάντα), ακρωτηριασμούς σεκιουριτάδων, γήπεδα που θυμίζουν θαλάμους αερίων στο Άουσβιτς και άλλα πολλά με τη συμμετοχή “φιλάθλων”, οπαδών-κάφρων, αλλά και διοικητικών παραγόντων. Παλαιότερα για όλα έφταιγε η ελλιπής αστυνόμευση. Πλέον, που τον έλεγχο έχουν οι ΠΑΕ με εταιρίες ασφαλείας τα ίδια συμβαίνουν, ίσως και σε μεγαλύτερη έκταση. Το γεγονός είναι ένα: κανείς δεν τιμωρείται. Είναι αυτονόητο πως για να υπάρχουν κροτίδες, καπνογόνα, λέιζερ, μαχαίρια, αεροβόλα κλπ εντός του γηπέδου στις εξέδρες κάποιοι τα έβαλαν και κάποιοι τους άφησαν να τα βάλουν! Κανείς οπαδός, όμως, δεν συλλαμβάνεται και κανένας υπεύθυνος ασφαλείας (που έχει κάθε ΠΑΕ) δεν αναλαμβάνει την ευθύνη ή δεν του αποδίδεται η ευθύνη από τις δικαστικές αρχές. Έτσι, από τα αθλητικά γεγονότα έχουν απομακρυνθεί οι οικογένειες και οι υγιείς φίλαθλοι και τα γήπεδα έχουν μετατραπεί σε άντρο κακοποιών στοιχείων…

Τα τελευταία χρόνια έχουν κατακλείσει το ελληνικό ποδόσφαιρο παραγοντίσκοι, “χθεσινοί” στο ποδόσφαιρο που δεν δρουν ως μάνατζερς, αλλά ως οπαδοί-κάφροι. Επιτίθενται σε αθλητές αντιπάλων ομάδων, τους υβρίζουν και χρησιμοποιούν μπράβους για να τους εκφοβίσουν. Ένας από αυτούς φαίνεται πως είναι και ο κ. Μαρινάκης. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η αλαζονεία στις δηλώσεις και τις εκφράσεις του όταν αντί να κατευνάσει τα πνεύματα αυτός ρίχνει ακόμα περισσότερο λάδι στη φωτιά και προκαλεί ασύστολα όντας παράλληλα και πρόεδρος της Superleague; Φυσικά δεν είναι ο μόνος. Η πλειοψηφία των ποδοσφαιρικών ομάδων έχει τέτοιους παράγοντες. Έτσι, δεν είναι να απορεί κανείς πως οι διάλογοι μεταξύ τους και οι αντεγκλήσεις γίνονται με “λεξιλόγιο του δρόμου”, σαφώς κατωτάτου επιπέδου. Σίγουρα, ο οποιοσδήποτε λεκτικός διαξιφισμός δύο τελείως αμόρφωτων γιδοβοσκών έχει επίπεδο πολύ ανώτερο από τους ανωτέρω παράγοντες. Η επαγγελματική τάξη των γιδοβοσκών δεν επελέγη τυχαία, αφού  ανάλογοι χαρακτηρισμοί χρησιμοποιήθηκαν πρόσφατα σε διαμάχη μεταξύ δυο ΠΑΕ της επαρχίας…

Φαίνεται πως και οι διαιτητές δεν έχουν παραμείνει ανεπηρέαστοι από αυτή την κατάσταση και κάνουν τα πάντα για να βρεθούν στο προσκήνιο και να γίνουν άτυποι (αρνητικοί) πρωταγωνιστές των αγώνων! Ακυρώνουν κανονικά γκολ ενώ κατοχυρώνουν άλλα άκυρα, εφευρίσκουν πέναλτυ ενώ δεν δίνουν αυτά που πρέπει, αφήνουν ατιμώρητους παίκτες που προκαλούν και δυναμιτίζουν το κλίμα, και τέλος αφήνουν τους οπαδούς να συμπεριφέρονται όπως θέλουν χωρίς να παρεμβαίνουν. Πολλές φορές, μάλιστα, έχουμε φτάσει στην Ελλάδα να αλλάζουν και οι κανονισμοί του αθλήματος ανάλογα με το γήπεδο και τις ομάδες που αγωνίζονται! Τουλάχιστον θα πρέπει να το γνωστοποιούν στις ομάδες πριν την έναρξη του αγώνα κι όχι κατώπιν εορτής…

Ένα άλλο “προνόμιο” της Ελλάδας είναι η οπαδική δημοσιογραφία. Σε καμία άλλη χώρα του κόσμου δεν υπάρχουν πάνω από δέκα αθλητικές εφημερίδες εθνικής κυκλοφορίας, εκτός από την Ελλάδα. Φυσικά, ελάχιστες από αυτές τηρούν τον κώδικα δεοντολογίας και είναι αντικειμενικές. Σε όλες τις υπόλοιπες, η δεοντολογία πάει περίπατο και το ρόλο των δημοσιογράφων αναλαμβάνουν οπαδοί, παλαίμαχοι και ανεπάγγελτοι παραγοντίσκοι που επειδή έπαιξαν 3 χρόνια μπάλα τη δεκαετία του ’80 πιστεύουν πως κατέχουν το αλάθητο! Γράφουν αποκλειστικά ό,τι βλέπουν πίσω από τα οπαδικά γυαλιά και ό,τι τους υπαγορεύουν τα αφεντικά τους, δυναμιτίζουν το κλίμα και καθοδηγούν τις μάζες των οπαδών-κάφρων σε ακραίες συμπεριφορές εντός και εκτός γηπέδου.

Όπως είναι φυσικό, τα επεισόδια έχουν ξεφύγει από τα στενά πλαίσια του ποδοσφαίρου και έχουν επεκταθεί και σε άλλα αθλήματα. Οι τελικοί του μπάσκετ και του βόλλεϋ διεξάγονται υπό ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και πάντα έχουν έκτροπα. Ακόμα και στο γυναικείο βόλλεϋ υπάρχουν έκτροπα, ενώ με αφορμή έναν τέτοιο αγώνα δολοφονήθηκε και ο Φιλόπουλος. Πιστεύω πως η οπαδική βία και μισαλλοδοξία είναι ικανή να επεκταθεί ακόμα και σε αγώνες πινγκ-πονγκ αν οι καταστάσεις το επιτρέψουν…

Με όλα όσα αναφέρονται παραπάνω γίνεται εύκολα κατανοητό πως πριν από κάθε σημαντικό ποδοσφαιρικό (ή μη) αγώνα, αλλά και όλα όσα ακολουθούν, δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα που είναι ικανό να οδηγήσει τις οπαδικές μάζες σε ακραίες συμπεριφορές που κανείς δεν ξέρει που μπορεί να φτάσουν. Κάποια δείγματα έχουν ήδη φανεί, τα χειρότερα έρχονται απ’ ό,τι φαίνεται. Ελπίζω τίποτα από όλα αυτά να μην συμβεί, αλλά δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος. Οι ηθικοί αυτουργοί είναι λίγο-πολύ γνωστοί και είναι οι προαναφερόμενοι, αλλά κανένας δεν έχει τιμωρηθεί μέχρι στιγμής. Καμία ακραία ή παράνομη ενέργεια οπαδού δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, αλλά γνωρίζοντας τους ηθικούς αυτουργούς η δικαιοσύνη πρέπει να παρέμβει δυναμικά. Ειδάλλως είμαστε όλοι άξιοι της μοίρας μας…